Θεοβρώμα....

Κάποιος κάποτε είπε:"Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη". Έτσι και μένα μ΄έπιασε μια μανία για σοκολάτα. Αρχικά, βρήκα δοκίμασα αυτήν:

ή αν προτιμάτε έτσι (πάντως το περιεχόμενο παρέμεινε το ίδιο γλυκό. Merci Nemo):



και μετά βρήκα αυτό το κουτάκι με την ωραία décoration και πιο ωραίο το περιεχόμενο:

και τότε μου ήρθε στο νου μου το Θεοβρώμα.... και μια ταμπέλα που είδα κάπου μέσα στους τροπικούς...

Και λίγες άχρηστες πληροφορίες για την περι ού λόγος:

* Ένας Ισπανός στρατιώτης έλεγε (μιλώντας για το ρόφημα) ότι ήταν πιο κατάλληλη να την πετάξουν στα γουρούνια, απ΄ότι να την παρουσιάσουν σε ανθρώπους και ότι δεν θα κατάφερνε ποτέ να την συνηθίσει, αν η έλλειψη του κρασιού δεν τον είχε αναγκάσει να την πίνει, για να μην υποχρεωθεί να πίνει πάντα νερό ( Εγκυκλοπαίδεια)

Και λίγο πιο κάτω, στο ίδιο έργο:" το να μην υπάρχει σοκολάτα στους Ισπανούς, σημαίνει το να βρεθεί ένας από μας (μιλώντας για τους Γάλλους) στην ίδια μίζερη κατάσταση του να μην έχουμε ψωμί.

Άντε με τις υγείες μας!

Κουπίιιιιιι.....

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την δουλειά σου, να εύχεσαι να΄ναι στεγνός ο δρόμος... Μπορεί να σας φαίνεται αστείο, αλλά είναι μια πολύ σοβαρή παράμετρος.

Χθες το πρωϊ, ξεκίνησα σαν καλή και ευσυνείδητη εργαζόμενη να πάω στην δουλειά μου. το γεγονός ότι είχε αρχίσει να βρέχει από τις 5 δεν με πτόησε καθόλου. Δεν ήταν πρωτόγνωρο το φαινόμενο. Αντιθέτως, εκεί που βρίσκομαι, υπάρχει μία μικρούλα διαφορά... Όταν αρχίσει να βρέχει ο Θεός, ξεχνά να σταματήσει! Αλλά anyway!
Eτσι μπήκα στο αυτοκινητάκι μου και βουρ! Καθ΄οδόν δεν συνάντησα ούτε Λαιστρηγόνες, ούτε Κύκλωπες μα ούτε και τον Κακό το Λύκο! Αντιθέτως είδα ότι τα αυλάκια που ήταν μεταξύ δρόμου και χωραφιών (ξέχασα να σας πω ότι ένα κομμάτι της διαδρομής μου είναι μέσα από την αγνή ελληνική ύπαιθρο) ήταν όχι μόνο γεμάτα αλλά φουσκωμένα. Δεν έδωσα σημασία και ακάθεκτη προχώρησα. Μετά από λίγο είδα ότι το νερό περνούσε από την άλλη πλευρά του δρόμου. Ούτε αυτό με πτόησε και συνέχισα. Φτάνοντας όμως στην είσοδο της πόλης βρέθηκα αντιμέτωπη με αυτό το θέαμα:

και αυτό:

Δεν ήταν το καινούριο Σπα, όπως καταλαβαίνεται. Αντιθέτως το ρέμα είχε φτάσει σε αυτό το σημείο:

και δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτή την πλευρά αλλά ξέφυγε και από την άλλη πλευρά (λίγο αργότερα)....

Έτσι είμασταν περικυκλωμένοι! Το γήπεδο τέννις που βρισκόταν δίπλα μας, είχε μετατραπεί σε μία μικρή πισίνα... πρακτικό θα έλεγα!

Εκείνη τη στιγμή, το αυτοκίνητο πήρε την απόφαση να σταματήσει στη μέση του δρόμου. Οι 3 απόπειρες να το βάλω εμπρός... μάταιες. Εν τω μεταξύ ήρθαν και άλλοι 2-3 οι οποίοι σταματούσαν και κοίταζαν μια το χείμμαρο, μια εμένα και μετά έφευγαν, χωρίς να μου δώσουν ένα χέρι βοήθειας. Για κάμποση ώρα, κάθισα και αγνάντευα το νερό στη μέση του δρόμου... Ευτυχώς, λίγο αργότερα κάποιοι μαθητές μου ήρθαν εκεί και το πήγαμε λίγο πιο πίσω γιατί σε λίγο το έβλεπα να μετατρέπεται σε γόνδολα.

Προσπάθησα να το βάλω μπρος ξανά, αλλά τπτις. Εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να μαζεύονται κάποιοι παππούδες για να εξετάσουν την κατάσταση. Αρχικά με κοίταζαν περίεργα, του στυλ "Τι δουλειά έχει αυτή η μουρλή πρωινιάτικα εδώ;" Αλλά εγώ απτόητη... στο ύψος μου.

Σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι, η Πυροσβεστική φυσικά ήταν κοντά στον πολίτη. Ερχόταν :

και έφευγε. Αυτό πρέπει να έγινε 2- 3 φορές.Μετά από 3 ώρες, περίπου, το νερό υποχώρησε:

Ευτυχώς... Λίγο πιο μετά, βλέπω γραμματείς, φαρισαίους και τον δήμαρχο να έρχεται προς το μέρος μου... όχι για να με σώσει φυσικά αλλά για να εκτιμήσει την κατάσταση. Κάθισαν πάνω από την γέφυρα και με περισπούδαστο ύφος ανέλυαν τους λόγους της καταστροφής... για μέτρα όμως μιλιά.

Βέβαια κάποιοι προνοητικοί δημότες πήραν άμεσα και δραστικότατα μέτρα για την επόμενη πλημμύρα:

Τους βρίσκω σωστούς...

Με τις υγείες μας!!!


Υ.Γ. Κάποιες χρήσιμες συμβουλές:

1. Έχετε πάντα ένα βιβλίο μαζί σας ή ένα οποιοδήποτε άλλο έντυπο της αρεσκείας σας. Αν εγκλωβιστείτε πουθενά, τουλάχιστον να περάσει καλά η ώρα σας.

2. Ένα πακέτο μπισκοτάκια επίσης δεν θα ήταν κακή ιδέα (μην πω και καφέ). Ξέρετε, το διάβασμα ενίοτε ανοίγει την όρεξη.

Έτσι δεν θα βαρεθείτε ποτέ!

Κυριακή και τσίχλα...

Την περασμένη Κυριακή, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον κοινωνικό μου ιστό και δή στην ανανέωσή του.

Και τι εννοώ με αυτό;........ Είναι πολύ απλό! Για να μην χαρακτηριστώ ως η ακοινωνητή της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας μου, έπρεπε να παρευρεθώ σε μια κοινωνική εκδήλωση, και συγκεκριμένα βάπτισην, όπου έδινε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη της, ξαδέρφια, θείοι, θείες, ανήψια, να παρευρεθούν και να ανταλλάξουν νέα δια τον βίο τους. Επίσης όλοι αυτοί είχαν την δυνατότητα να έρθουν σε επαφή και με το άλλο σόι, το γνωστό ως συμπεθέρων....

Το μωρό, μία γλύκα, πράγμα το οποίο δεν μπορούσα να πω και για την υπόλοιπη ομήγυρη. Όχι ότι δεν υπήρχαν συμπαθής άνθρωποι αλλά οι περισσότεροι χαρακτηρίζονταν από μια ξυνίλα... αλλά δικό τους πρόβλημα.

Όμως για άλλο πράγμα θέλω να σας πω! Λοιπόν, εφόσον θαύμασα τον εσωτερικό χώρο, άρχισα και κοίταζα και τους υπόλοιπους προσκεκλημένους, οι οποίοι αναφωνούσαν με ιαχές κάθε φορά που έβλεπαν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, επιδιδόμενοι σε άκρατα κομπλιμέντα του στυλ "Αχ χρυσή μου! Τι κάνεις! Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε! (αυτό από την πλευρά των γυναικών, ενώ οι άνδρες ήταν πιο σοβαροί εφόσον είχαν αποφασίσει να διαφυλάξουν το στάτους της οικογένειας τους". Αυτό στην αρχή, αλλά άμα την απομάκρυνση του προσφιλές τους προσώπου και έχοντας ικανοποιήσει την περιέργειά τους, οι προσφιλής μου κυρίες γύριζαν στους ή στις συνοδούς τους και επιδίδονταν σ΄ένα κουτσομπολιό άνευ ορίων, μην υπολογίζοντας ούτε και τον ιερέα που κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες να επιβάλλει την ησυχία.... Ευτυχώς, ο Ύψιστος με απάλλαξε από αυτό το μαρτύριο και έτσι μπορούσα ανενόχλητη να παρακολουθώ...

Κάποια στιγμή επικράτησε μια ησυχία όχι γιατί σεβάστηκαν το χώρο αλλά γιατί κάποιες μανδάμ ανέλαβαν την αποκατάσταση της τάξης. Αρχικά με το επιφώνημα "σσσσ" και στην συνέχεια κατακεραυνώνοντας όποιον τολμούσε και να βήξει. Μέχρι εδώ, ωραία και καλά αλλά από μια στιγμή, όπου οι συγκεκριμένες αντιλήφθηκαν νέα πρόσωπα στην ομήγυρη τα οποία δεν ήταν καταχωρημένα στον σκληρό τους δίσκο, θεώρησαν καλό να πάρουν τις απαραίτητες πληροφορίες hinc et nunc ("εδώ και τώρα" ελληνιστί). Και χωρίς να ερυθριάζουν ουδόλως, άρχισαν τις ερωτήσεις στις διπλανές τους (τις οποίες στην αρχή είχαν επαναφέρει στην τάξη, επικαλούμενες την ιερότητα του χώρου) με διάστημα τριών λεπτών μεταξύ τους, κοιτάζοντας βέβαια το εν λόγω άτομο έτσι ώστε να έχουν και οπτική επαφή. Από τη στιγμή που είχαν ικανοποιήσει την περιέργεια τους, ξανάπαιρναν το ξινισμένο ύφος τους που πήγαινε με το μοντελάκι τους.

Εκτός από τις συγκεκριμένες μανδάμ, υπήρχαν και αιθέριες υπάρξεις με τουαλετίτσες, μίνιμαλ ως επί το πλείστον και το απαραίτητο αξεσουάρ τους..... μην φανταστείτε καμμία τσάντα τύπου Louis Vuitton ή Tous ή περίεργα σκουλαρίκια.... αλλά την τσίχλα! Ω ναι! Το απαραίτητο αξεσουάρ τους, όπως και ο κοινός παρανομαστής όλων αυτών των υπάρξεων ήταν η τσίχλα την οποία φρόντιζαν να την μασάνε εμφανώς έτσι ώστε όλοι να μπορούν να θαυμάσουν όχι μόνο τα κάλη τους (χάρη στις μινιμάλ ενδυμασίες τους) αλλά και την στοματική τους κοιλότητα! Υπήρχαν διαφορετικοί τρόποι μασήματος. Ο καθένας έχει τον τρόπο του, θα μου πείτε! Αλλά είτε την μασούσαν, με μία σχετική διακριτικότητα (λέμε τώρα), είτε "ευθαρσώς" όπως θα έλεγες ένας παλιός μου καθηγητής, υπήρχε ένα κοινό σημείο... όλες παρέπεμπαν στο συμπαθητικό τετράποδο, γνωστό ως αίγα, κοινώς κατσίκα. Με αυτά και με αυτά, ήρθε στο μυαλό μου αυτό που μου έλεγαν στο μάθημα των γαλλικών "Νe mastiquez pas comme des chèvres" (δηλ. μην μασάτε σαν κατσίκες). Τότε μου φαινόταν εξεζητημένο, αλλά τώρα πια καταλαβαίνω....Πάντως παρ΄όλα αυτά, το μοντελάκι, μοντελάκι όπως και το υφάκι, υφάκι.....ανώδερον, όπως αρμόζει σε μια δεσποσύνη που γνωρίζει τον κόσμο!

Άντε με τις υγείες μας

Υ.Γ. φωτό: ο τοίχος με τις τσίχλες

Oταν κοιτάς από ψηλα (μέρος 2ον)

Όταν έγραφα τον τίτλο του προηγούμενου μου ποστ, κάτι δεν μου πήγαινε καλά με τον τίτλο. Ανεβάζοντας τις πρώτες φωτογραφίες, όπως και αυτές, στο μυαλό μου μέσα ακουγεται η φωνή του Χατζή να τραγουδά το αεροπλάνο..... Ας είναι καλά ο καλός μου φίλος Nemo που επανέφερε το μυαλό μου σε τάξη.
Μην έχοντας καταφέρει ακόμα να αποτοξινωθώ από αυτό το ταξίδι, σας παραθέτω και κάποιες άλλες φωτό.... Αυτές είναι του Χίου (όπως τον λέγανε εκεί) από ψηλά... πάντα...

Όταν θα δεις από ψηλάαα....

Καλό χειμώνα! Με λίγες λήψεις από ψηλά!!!

Πριν λίγες μέρες, έκανα μία τακτοποίηση στη βιβλιοθήκη μου. Είναι μία σχετικά σύντομη δουλειά, αρκεί να έχεις στο μυαλό σου το στόχο, δηλαδή να τακτοποιήσεις τη βιβλιοθήκη... και όχι να παίρνεις ένα ένα το βιβλίο και να το ξεφυλλίζεις, να σταματάς στις τυχόν τσακισμένες σελίδες ή εκεί που έχεις γράψεις κάποιες σημειώσεις γιατί σ΄αυτή την περίπτωση, η τακτοποίηση μπορεί να πάρει μέρες, μην πω και χρόνια. Αν και είχα πάρει την απόφαση να είμαι "αμείλικτη" και να κρατήσω σκληρή στάση απέναντι στα βιβλία, δεν αντιστάθηκα και υπέπεσα στον πειρασμό του ξεφυλλίσματος. Έτσι ένα από τα βιβλία που με απασχόλησαν αρκετά ήταν η "Γη των Ανθρώπων" του Antoine de Saint-Exypéry και κυρίως η εισαγωγή του, ένα κείμενο απλό αλλά τόσο γλυκό και ανθρώπινο, που αν το λαμβάναμε υπόψη μας, τα πράγματα στη ζωή μας δεν θα ήταν τόσο περίπλοκα. Θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε στη διάθεση μας και να πάψουμε να ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα. Και φυσικά να απολαύσουμε την κάθε στιγμή που ζούμε! Επιτρέψτε μου να σας το παραθέσω:

"Η γη μας μαθαίνει πολύ πιο πολλά απ΄όσα όλα μαζί τα βιβλία. Γιατί μας αντιστέκεται. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται μ΄αυτό που του αντιστέκεται. Μα για να το ζυγώσει χρειάζεται κάποιο εργαλείο. Ο χωριάτης με το μόχθο του ξεριζώνει λίγο λίγο κάποια μυστικά απ΄τη φύση και γίνεται παγκόσμια η αλήθεια που ξεσκλαβώνει. Έτσι και το αεροπλάνο, το εργαλείο αυτό των αιθέρων, ανακατώνει τον άνθρωπο με όλα τα προβλήματα που υπήρχαν από παλιά στη ζωή.
Έχω πάντα μπροστά μου την εικόνα της πρώτης νυχτερινής πτήσης μου στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα όπου χαμηλά αστραποβολούσαν σαν αστέρια τ΄ανάρια φώτα σκορπισμένα στην πεδιάδα.
Καθένα τους σημάδευε μέσα στον ωκεανό των σκοταδιών, το θαύμα μιας συνείδησης. Εκεί κάτω κάποιος διάβαζε, μετά αναπολούσε ή εμπιστευότανε τις εξομολογήσεις του σ΄ένα φίλο. Κάπου αλλού ίσως οι άνθρωποι βυθομετρούσαν το άπειρο ή έκαναν τους υπολογισμούς πάνω στο νεφελοειδή της Ανδρομέδας. Αλλού κάναν έρωτα. Κάπου απόμερα φέγγανε στον κάμπο αυτές οι φωτιές σαν να ζητούσαν να ξαναγεννηθούν. Ακόμα και ως τ΄απόμερα που βρισκόταν ο ποιητής, ο δάσκαλος, ο μαραγκός. Μα, ανάμεσα σ΄αυτά τα ζωντανά αστέρια, πόσα σβησμένα φώτα, πόσοι άνθρωποι που κοιμόντουσαν...
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να κάνεις όλα τούτα να ταιριάξουν. Πρέπει να δοκιμάσω να επικοινωνήσω με μερικά απ΄αυτά τα φώτα που φεγγίζουν από μακριά μέσα στον κάμπο." (μτφ. Νίκου Αθανασιάδη, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος)

Θέμης Ανδρεάδης - " Το ρομαντικό γεύμα "

Θέλουμε, δε θέλουμε θα κάνουμε περικοπές. Ας ακούσουμε, τουλάχιστον. αυτό το τραγούδι να ευφρανθεί η καρδία μας. Τα επόμενα χρόνια, θα χρησιμεύει ως υποστηρικτικό υλικό για μάθημα πολιτισμού (ξέρετε, κάποτε είχαμε σπαράγγια, φιλέτα, υπήρχε ένας μαίτρ που μας σέρβιρε...)...

ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΕΚ ΠΑΡΙΣΙΩΝ

Μετά από τα νέα μέτρα, επειδή δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο (όλα τα άλλα που σκέφτηκα είναι αρκετά ριζοσπαστικά), είπα να ανεβάσω αυτό...

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ-Ο ΣΓΟΥΡΟΜΑΛΛΗΣ ΓΥΡΙΣΕ

Παρακολουθούντας τις τελευταίες εξελίξεις, παντού και κυρίως στον τομέα της παιδείας, μου΄ρθε στο μυαλό "Το μάθε παιδί μου γράμματα". Αν και γυρίστηκε το 1981, παραμένει διαχρονικό... Όταν το πρωτοείδα, ομολογώ ότι είχα γελάσει αλλά στο τέλος ένοιωθα πικρία. Αυτό το συναίσθημα όχι μόνο δε μ΄έχει αφήσει αλλά εμφανίζεται κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με άτομα που αν και έχουν κάνει πολλά πράγματα στη ζωή τους δεν έχουν δουλειά.
Απολαύστε το...

Το έδρανο

Θυμάστε πως ήταν οι παλιές τάξεις; Από τη μιά πλευρά (το ένα στρατόπεδο, όπως το λέγαμε στο σχολείο μου) τα θρανία και κάτι "ταλαιπωρημένοι" μαθητές και από την άλλη (το αντίπαλο στρατόπεδο) ο πίνακας και η έδρα.

Ενίοτε, υπήρχε και μία διακοσμητική παρέμβαση. Η έδρα δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τα θρανία. Βρισκόταν πάνω σ΄ένα τετράγωνο έδρανο, έτσι ώστε και ο τελευταίος μαθητής να μπορεί να βλέπει τον δάσκαλο ή τον καθηγητή. Μερικές φορές αυτό το έδρανο δεν ήταν τετράγωνο αλλά ορθογώνιο και ήταν τοποθετημένο κατά μήκος του πίνακα. Το συγκεκριμένο μέρος ήταν χώρος ασύλου για πολλούς καθηγητές εφόσον καθόντουσαν εκεί και πραγματικά "βιδώνονταν" στην καρέκλα και δεν τον κουνούσαν μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Χώρος ύπνου για άλλους (ευτυχώς ήταν λιγοστοί) οι οποίοι επωφελούμενοι μίας γραπτής άσκησης συναντούσαν αυτομάτως τον Μορφέα.

Από την άλλη, ήταν χώρος μαρτυρίου για τους μαθητές οι οποίοι παρατάσσονταν για ν΄απαγγείλουν το μάθημα έχοντας απένταντι τους το γνωστό καρνέ (κόκκινο ή μαύρο συνήθως).

Γιατί όλα αυτά; Όχι δεν με κατέκλυσαν οι αναμνήσεις αλλά πολλές φορές όταν βλέπω κάποια εναπομείναντα έδρανα, μου΄ρχεται στο μυαλό κάτι που μου΄χε πει κάποτε ένας μαθητής μου. Θέλοντας να δει πως είναι η θέα "από ΄κει πάνω", είχε ανεβεί και μου είπε: "Τελικά πολύ εύκολα την ψωνίζει κανείς όταν βλέπει τον κόσμο από εδώ πάνω". Έτσι απλά.... και γω να μην έχω τι να του απαντήσω.

Πολλές φορές από τότε, μου έρχεται στο μυαλό αυτή η φράση. Και δεν έχει φυσικά σχέση μόνο με την τάξη. Αυτό το έδρανο, το συναντάμε παντού στην καθημερινή μας ζωή. Απτό ή νοητό... Όπου και αν κοιτάξεις υπάρχει και αυτός που βρίσκεται πάνω σ΄αυτά θεωρεί τον ευατό του παντογνώστη και σωτήρα. Πιστεύει ότι έχει την ελευθερία να παίρνει αποφάσεις για τους άλλους, να τους κατευθύνει εκεί που θέλει χωρίς καν να τους ρωτά γιατί αυτός ξέρει καλύτερα, να παίρνει ακόμα και κατασταλτικά μέτρα γιατί αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να διακρίνει τους κινδύνους που οι άλλοι δήθεν δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν.

Όμως όταν οι "κάτοικοι" της άλλης όχθης ξυπνήσουν για τα καλά, τι θα γίνει; Ε;

Άνοιξη

Την τελευταία εβδομάδα, η άνοιξη είναι αισθητή. Δεν τιτιβίζουν ακόμα τα πουλάκια, όχι, αλλά η φύση έχει πάρει απόφαση να μας αποδείξει ότι μπήκαμε πια σε μία νέα εποχή, στην εποχή της αναγέννησης. Μπορεί το βράδυ να κάνει ακόμη κρύο, να έχει υγρασία (σε ορισμένα μέρη) αλλά το πρωί ολοένα και περισσότερα δέντρα συναντώ στο δρόμο για τη δουλειά μου ανθισμένα, χαμένα σ΄ένα οργιαστικό πράσινο.

Δικαιολογημένα δόθηκε σ΄αυτήν την εποχή το συγκεκριμένο όνομα: άνοιξη για τους Έλληνες, printemps για τους Γάλλους (από το primus που σημαίνει πρώτος και tempus , χρόνος). Μάλιστα οι τελευταίοι θεωρούσαν ότι με τη συγκεκριμένη εποχή άρχιζε η χρονιά.

Μαζί μ΄αυτά έρχονται στο μυαλό μου και άλλες ανοίξεις γεμάτες ανθισμένες αμυγδαλιές και ανέμελα γέλια. Και μετά καλοκαίρια γεμάτα φωτεινές μέρες. Όμως μαζί μ΄αυτά μου ήρθε στο μυαλό και τα Carmina Burana. Μέσα σ΄αυτή την συλλογή ποιημάτων και τραγουδιών που γράφτηκαν στις αρχές του 13ου αινώνα γραμμένα από τους goliards (περιπλανώμενοι δόκιμοι κληρικοί), υμνείται η άνοιξη.

Να ένα μικρό δείγμα (μαζί με μία υποτυπώδη μετάφραση):

"Veris leta facies" (Choeur) Το χαρούμενο πρόσωπο της Άνοιξης

Veris leta facies Το χαρούμενο πρόσωπο της Άνοιξης
mundo propinatur, προσφέρεται στον κόσμο,
hiemalis acies ο βαρύς χειμώνας

victa iam fugatur, ηττημένος, ήδη φεύγει

in vestitu vario στολισμένη με πολύχρωμα ρούχα
Flora principatur, η Φλώρα βασιλεύει,
nemorum dulcisono η γλυκιά αρμονία του ξύλου
que cantu celebratur. τραγουδά τους επαίνους του.
Flore fusus gremio Ξαπλωμένος στα γόνατα της Φλόρας
Phebus novo more ο Φοίβος μια φορά ακόμη
risum dat, hac vario χαμογελά, σκεπασμένος με πολύχρωμα λουλούδια
iam stipate flore
Zephyrus nectareo O Ζέφυρος φυσά ένα άνεμο
spirans in odore. με μία αίσθηση από νέκταρ
Certatim pro bravio Συναγωνιζόμαστε για το έπαθλο
curramus in amore. της αγάπης τρέχουμε.
Cytharizat cantico Στα τραγούδια όπως οι κιθάρες
dulcis Philomela, η γλυκιά Φιλομέλα,
flore rident vario στολισμένα με πολύχρωμα λουλούδια
prata iam serena, τα ήσυχα λιβάδια γελούν
salit cetus avium ένα σμήνος πουλιών υψώνεται
silve per amena, στο ήσυχο δάσος,
chorus promit virgin η χορωδία των παρθένων υπόσχεται
iam gaudia millena. ήδη χιλιάδες χαρές.
"Omnia sol temperat" (Baryton)

Βέβαια το ηχητικό κομμάτι, είναι πολύ καλύτερο από την μετάφραση, και σας το παραθέτω:

http://www.youtube.com/watch?v=jEPfB41MQIs

Άντε, καλή άνοιξη....

ΔΕΛΤΙΟ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (ΑΠΕ)
Σήμερα η παγκοσμίου άγνωστη μεταξύ αγνώστων Sulpice απέκτησε Conn-x. Η διάσημη άγνωστη δήλωσε βαθιά συγκινημένη και απομακρύνθηκε από το υποκατάστημα του ΟΤΕ όπου της ανακοινώθηκε το χαρμόσυνο νέο και ύστερα κατευθύνθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση με τα πόδια.
Γειά σας! Έβαλα Conn-x (λέμε τώρα, τ΄αποτελέσματα θα τα δω σχεδόν σε μια εβδομάδα). Θα μου πείτε και τι μ΄αυτό. Είναι ένα από τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο. Όοοοχι! Εδώ που βρίσκομαι, δεν είναι καθόλου ευκόλο. Μάλιστα θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως τον δέκατο-τρίτο άθλο του Ηρακλέους. Ας είναι. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι μία από τις πιο μεγάλες μου επιθυμίες πραγματοποιήθηκε.
Και γιατί τέτοια επισημότητα; Και γιατί όχι παρακαλώ; Γιατί και γω να μη βγάλω ένα δελτίο τύπου; Τόσα και τόσα βγαίνουν τώρα τελευταία, γιατί να μη βγάλω και γω! Πιστεύω ότι πληρώ τις προδιαγραφές. Είμαι μία από τους πολλούς διάσημους αγνώστους που υπάρχουν στο στερέωμα που άνευ ημών δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποιοι άλλοι άσχετοι.
Και τελευταία, η ελληνική πραγματικότητα έχει πολλά δελτία τύπου να μας δείξει, δελτία τύπου που δεν έχουν απαραίτητα σχέση με την οικονομία ή τα πολιτικά πεπραγμένα. Καλά αυτά υπήρχαν και υπάρχουν και δε μας προσδίδουν ουδεμία χαρά. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι, βασιζόμενη στα άσχετα (προς εμέ) δελτία τύπου που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό. Γιατί πρέπει να βγάζουμε στη φορά την προσωπική μας ζωή; Γιατί πρέπει να κοινοποιούμε με ιαχές (αλλά φυσικά και με μία δόση ξυνίλας του στυλ “σας παρακαλώ, δεν σας επιτρέπω ν΄ασχολείστε με τα προσωπικά μου ή τα οικογενειακά μου. Σκεφτείτε και τα παιδιά μου!”) οποιαδήποτε απόφαση που έχει να κάνει με την προσωπική μας ζωή; Και να περιοριζόταν το κακό μόνο σ΄αυτό, καλά θα ήταν. Υπάρχουν και όλοι οι άλλοι που ασχολούνται με την υπόθεση και όχι μόνο αυτό να επιδίδονται επί ώρες, μέρες, εβδομάδες με το θέμα με πολύ σοβαρότητα λες και ρίχνουν φως σε μία ξεχασμένη πτυχή στη θεωρία της σχετικότητας. Να κάνουν αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις για ποιο λόγο έγινε, γιατί φορά το τάδε ρούχο και όχι το άλλο, γιατί χαμογέλασε έτσι και όχι αλλιώς... και να χάνονται ώρες και ώρες και η θεία μου η Λουκρητία να χάνει και αυτή τον ύπνο της και να μη θέλει να πιει ούτε τα φάρμακά της γιατί έχει στεναχωρηθεί πάρα πολύ μ΄αυτό που συνέβει. Και να κάθεται μόνη της στο ντιβανάκι της και να βαριαστενάζει και να στενοχωριέται γιατί να συμβεί αυτό στους ανθρώπους – και ήταν τόσο καλοί και όμορφοι και να μου λέει να προσέχω στις σχέσεις που κάνω. Ήμαρτον! Ας ασχοληθούμε με κάτι πιο σοβαρό. Υπάρχουν τόσα και τόσα (ας μην αρχίσω την απαρίθμηση τώρα) και εθελοτυφλούμε...
Σας παρακαλώ, πρέπει να γίνει κάτι με όλα αυτά. Πρέπει να προστατέψω τη θεία Λουκρητία! Save theia Loukritia!

ΕΛΑ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ...

Οι διακοπές πέρασαν και όλοι οι κατεργάρηδες ξανά στον πάγκο τους. Λίγο δύσκολο αλλά τι να κάνουμε ένεκα της ανάγκης... Και να μαι ξανά στην Χαμούτζολαντ! Αυτό που παρατήρησα είναι ότι πρώτον η Θεία Φώτιση δεν ήρθε και φέτος (σιγά και την περίμενα) και δεύτερον η κατάσταση ορισμένων ανθρώπων δεν άλλαξε.... παραμένουν οι ίδιοι. Και δε θα μιλήσω εδώ για τους συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη από την οικονομική μας συνεισφορά (αυτό είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν αλλάζει) αλλά από αυτούς που χαρακτηρίζονται από την κοινωνικότητά τους... όχι από την υπέρμετρή εκδήλωσή της αλλά αντιθέτως από την παντελή έλλειψή της.
Από τα μικράτα μας, μας έλεγαν ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν ή ζώον (δεν θυμάμαι ακριβώς τη ρήση και συγχωρείστε με για τυχόν λάθος) και ότι ευγενικό θα ήταν να χαιρετάμε τους γνωστούς που συναντάμε. Όλα ωραία και καλά είναι αυτά... αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική μερικές φορές. Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που σε γνωρίζουν, σε βλέπουν αλλά αντί να σου μιλήσουν βάζουν κάτω το κεφάλι, κοιτάζουν αλλού και σου μιλούν μόνο αν πέσουν πάνω σου ή αν τους κάνεις εσύ ένα νεύμα. Και τότε ακούγεται το θεϊκό: “Α τι κάνεις; Δε σε είδα; πως είσαι;” Μπλίαχ.
Το άλλο το ωραίο είναι όταν άτομα με τα οποία συναντιέσαι συχνά στα πλαίσια μιας παρέας, κάνεις μαζί τους βόλτες, στα πλαίσια αυτής της παρέας, τους είσαι παντελώς αδιάφορη και κάποια στιγμή μετά από μήνες σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λένε: “Έλα βρε παιδί! Που χάθηκες; Γιατί δεν πήρες κανα τηλέφωνο;” Και τότε τι να τους πεις;Ενα είναι σίγουρο! Ότι οι συγκεκριμένοι φωτίσθηκαν. Εκεί που καθόντουσαν αραχτοί στον καναπέ τους ένα φως ήρθε από το πουθενά και συνειδητοποίησαν την ύπαρξή σου και είπαν να πάρουν τηλέφωνο και να σου μιλήσουν λες και είσασταν φιλαράκια από το στρατό... Ε όχι!
Θα μου πείτε γιατί τόση ευαισθησία; για να είμαι ειλικρινής δεν παίρνω επί πόνου αυτή τη συμπεριφορά αλλά δεν μπορώ να την αποδεχτώ για λόγους ευγένειας. Έτσι απλά...

Φιλάκια