tag:blogger.com,1999:blog-58863855480406031202024-03-06T07:48:40.281+02:00bourekSulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.comBlogger32125tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-91654497411264097822011-02-07T21:03:00.001+02:002011-02-08T20:59:33.928+02:00Τα φοβερά μη<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghZyn2ndP8JJ7-tXbO-9Ka4GyLlA1Ug8dWHxsAKIesCK7z0skbeVOjFQfuKr6h1DO_hYBaFoqYikoaMfvVNQrE72x0lv2wnvIBllXo-pSdJtG376WuLxdIuNuOAcCG8J5Irn0_RwwrzxyO/s1600/Fear+-+Main+Image.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 206px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghZyn2ndP8JJ7-tXbO-9Ka4GyLlA1Ug8dWHxsAKIesCK7z0skbeVOjFQfuKr6h1DO_hYBaFoqYikoaMfvVNQrE72x0lv2wnvIBllXo-pSdJtG376WuLxdIuNuOAcCG8J5Irn0_RwwrzxyO/s320/Fear+-+Main+Image.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5571026497759629410" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;"> "Έμαθα γι΄αυτή την κίνηση από την φιλή μου του <a href="http://veloudo.blogspot.com/">Coco</a> η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μου προτείνει να γράψω και γω κάτι. Αρχικά η απάντησή μου ήταν αρνητική. Στην ερώτηση "μα γιατί δεν γράφεις κάτι;" Η απάντηση ήταν πολύ απλή. "Γιατί φοβάμαι".<br /></div><div style="text-align: justify;"> Μετά απο αυτή την εκμυστήρευση, η λέξη αυτή άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό. Ξέρετε είναι από τις λέξεις που σε συνδυασμό με τα συναισθήματα που γεννούν τις μαθαίνουμε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας, οι περισσότεροι, και ζουν καταχωνιασμένες στα πιο βαθιά μέρη του εγκεφάλου μας. Έχουμε μάθει να ζούμε μαζί μ΄αυτές και γι αυτό δεν μας παραξενεύει ουδόλως όταν εμφανίζονται μπροστά μας. Μάς παραξενεύει μάλλον που βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ΄αυτές.<br /></div><div style="text-align: justify;">Ας σκεφτούμε πόσες φορές μας έχει καλλιεργηθεί η αίσθηση του φόβου και από πότε. Βέβαια όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο αλλά γεγονός είναι ότι όλοι φλερτάραμε μ΄αυτή την έννοια. Ας αναλογιστούμε πόσα "μη" έχουμε ακούσει στην μικρή μας ηλικία...<br /></div>Μη βγεις έξω, θα σε αρπάξει κανά ξένος<br />Μη φας πολύ σοκολάτα γιατί θα σου πονέσει η κοιλιά<br /><div style="text-align: justify;">Μην μιλάς δυνατά, μην βάζεις δυνατά τη μουσική γιατί θα φωνάξει ο γείτονας, θα έρθει η αστυνομία...<br /></div>Μην κάθεσαι εδώ, γιατί ενοχλείς και θα σε διώξουν...<br /><div style="text-align: justify;">Μην μιλάς στην τάξη γιατί θα σου βάλει τιμωρία ο δάσκαλος...<br /></div>Και πόσα άλλα μη, μη, μη....<br /><div style="text-align: justify;">Σε συνδυασμό με έμμεσες απειλές, "αβλαβείς" στα πρώτα μας χρόνια... Πόσα και πόσα...<br /></div><div style="text-align: justify;">Με την πάροδο του χρόνου, κάποιοι μπόρεσαν να αποβάλλουν όλα αυτά... να σκεφτούν λογικά και να διώξουν με τον απήγανο αυτή την λέξη. Άλλοι όμως έμαθαν να ζουν μαζί. Τους στοίχειωσε και αν και μερικοί απ΄αυτούς ζουν σε τεράστια σπίτια, στην πραγματικότητα ζουν περιορισμένοι μέσα στο φόβο τους.<br /></div><div style="text-align: justify;">Μερικοί στάθηκαν τυχεροί. Πρυτάνευσε η λογική, ήρθαν σε επαφή με ανθρώπους χαλαρούς, άφοβους.... μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτά τα κακά φαντάσματα αλλά οι άλλοι..... Φυλακισμένοι στις ιδέες τους, προσπαθούν να τραβήξουν κι άλλους μαζί τους γιατί καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για την επιβίωσή τους. Μάλιστα μερικοί αυτοεπιβεβαιώνονται μέσω του φόβου των άλλων... σαν βαμπίρ! Αντλούν δύναμη, ρουφούν την επιθυμία για μια ελεύθερη ζωή απαλλαγμένη από τα πάντα.<br /></div><div style="text-align: justify;">Κι όμως τα πράγματα είναι απλά, πάρα πολύ απλά! Αλλά γιατί είμαστε ανίκανοι να το δούμε, να το καταλάβουμε; Κι αν το καταλαβαίνουμε τι κάνουμε; Μένουμε μαζί με τους φόβους μας ή τους ξεπερνάμε; Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε...<br /></div><br />Αντε με τις υγείες μας και με τους φόβους μας!<br /><br /><div style="font-family:Arial,Helvetica,sans-serif;"> <span style="font-size:small;"><span style="font-size:small;"> </span>Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο Φόβο". </span></div> <div style="text-align: justify;"> <span style=";font-family:Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:small;" > Δείτε περισσότερα εδώ: <a href="http://www.grfear.blogspot.com/">Φόβος. Ο Δούρειος Ίππος της Εξουσίας.</a></span></div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-1046989121174667372010-11-13T20:56:00.000+02:002010-11-17T17:56:34.476+02:00Θεοβρώμα....<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvuFv5BhOEka4ZK7kdbY7PJAbZ_uRR12nlDEv6syhpGOR5GJprzV0S3kQ6J5Pf5X3ubPjN01Qw9UcfsrktXLb_aP5U6XUTlHW4CB824wrcRzgJEXvMbkuvcXYk2VniaBcuPvsJXFkpLpfx/s1600/DSC00649-1.JPG"><br /></a><br /><div style="text-align: justify;">Κάποιος κάποτε είπε:"Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη". Έτσι και μένα μ΄έπιασε μια μανία για σοκολάτα. Αρχικά, βρήκα δοκίμασα αυτήν:<br /></div><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibzdKgjrS1iaJIxOcp4MQjGCFHLHzaaDi8gMVBsUvFAqgv9a0WmXOxiJNn2_cJn6Lu0AW17-2eD73I7exKfFnER4CgoRrHs1hpZ_bv_24eoo5p7-HvTogVudcDfBCobvz3UCCuk8ONnYx6/s1600/DSC00649.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibzdKgjrS1iaJIxOcp4MQjGCFHLHzaaDi8gMVBsUvFAqgv9a0WmXOxiJNn2_cJn6Lu0AW17-2eD73I7exKfFnER4CgoRrHs1hpZ_bv_24eoo5p7-HvTogVudcDfBCobvz3UCCuk8ONnYx6/s320/DSC00649.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5538030518428329906" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">ή αν προτιμάτε έτσι (πάντως το περιεχόμενο παρέμεινε το ίδιο γλυκό. Merci <a href="http://blog-nemo-blog.blogspot.com/">Nemo</a>):<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvuFv5BhOEka4ZK7kdbY7PJAbZ_uRR12nlDEv6syhpGOR5GJprzV0S3kQ6J5Pf5X3ubPjN01Qw9UcfsrktXLb_aP5U6XUTlHW4CB824wrcRzgJEXvMbkuvcXYk2VniaBcuPvsJXFkpLpfx/s1600/DSC00649-1.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvuFv5BhOEka4ZK7kdbY7PJAbZ_uRR12nlDEv6syhpGOR5GJprzV0S3kQ6J5Pf5X3ubPjN01Qw9UcfsrktXLb_aP5U6XUTlHW4CB824wrcRzgJEXvMbkuvcXYk2VniaBcuPvsJXFkpLpfx/s320/DSC00649-1.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5540547421752806482" border="0" /></a><br /><br />και μετά βρήκα αυτό το κουτάκι με την ωραία décoration και πιο ωραίο το περιεχόμενο:<br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmJd1-pDerlLptDJm8Loivpk45Lc_ZEnpdz-WNxqwpgiVC8r6Y-_vZjyMObkeFHf_9tax3S4woqVh-9e526hvg2pdX1Qu1zE60e0MaoOfCSBmZAr3JyRfaFYVZJDeXFJFfnZmMWtwWvexl/s1600/DSC00650.JPG"><br /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLzAidsxgU6ziVci1wDX9uRBntDAo5v41VR024LYqEQ7R4KFRDcMnStmOdwgSHutexuQb01cl_nfNz7aZT3Vf5W1pwzfgHPDrckx3H8cmTbhYP_NC_dRv8LEaRgKDPCYgCfx52kCoP1HDs/s1600/DSC00651.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLzAidsxgU6ziVci1wDX9uRBntDAo5v41VR024LYqEQ7R4KFRDcMnStmOdwgSHutexuQb01cl_nfNz7aZT3Vf5W1pwzfgHPDrckx3H8cmTbhYP_NC_dRv8LEaRgKDPCYgCfx52kCoP1HDs/s320/DSC00651.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5538030508089333138" border="0" /></a><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3dojPLN_YBFQ1zw88gwVbRhnT6iJaiYOA9q8N0uyC8xLawRzitpWSgTjeSyrEHJJtcKmoDYx07HKbEizimWfKPaw563vVAGFz5MftqcOoXZeAbOEI1SHbyb-3a9rjlmrrQfHDzWwecaRw/s1600/DSC00652.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3dojPLN_YBFQ1zw88gwVbRhnT6iJaiYOA9q8N0uyC8xLawRzitpWSgTjeSyrEHJJtcKmoDYx07HKbEizimWfKPaw563vVAGFz5MftqcOoXZeAbOEI1SHbyb-3a9rjlmrrQfHDzWwecaRw/s320/DSC00652.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5538030496980463090" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">και τότε μου ήρθε στο νου μου το Θεοβρώμα.... και μια ταμπέλα που είδα κάπου μέσα στους τροπικούς...<br /></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9SkeK3tMIX6MOCSOGfLtZfNvwMFyRIzszJ79AkF8sEQzWA2CaYFmkjBMCLCo9Vzh1o9tSpQ2Ct_4AH5p9CGenGV_H2qlYiUIR7OiNocpcRqwoW6toaSyVax2cSw_h36mCSO3TbDCZtkIT/s1600/DSCN0198.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9SkeK3tMIX6MOCSOGfLtZfNvwMFyRIzszJ79AkF8sEQzWA2CaYFmkjBMCLCo9Vzh1o9tSpQ2Ct_4AH5p9CGenGV_H2qlYiUIR7OiNocpcRqwoW6toaSyVax2cSw_h36mCSO3TbDCZtkIT/s320/DSCN0198.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5539107785522882098" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"> Και λίγες άχρηστες πληροφορίες για την περι ού λόγος:<br /></div><br /><div style="text-align: justify;"> * Ένας Ισπανός στρατιώτης έλεγε (μιλώντας για το ρόφημα) ότι ήταν πιο κατάλληλη να την πετάξουν στα γουρούνια, απ΄ότι να την παρουσιάσουν σε ανθρώπους και ότι δεν θα κατάφερνε ποτέ να την συνηθίσει, αν η έλλειψη του κρασιού δεν τον είχε αναγκάσει να την πίνει, για να μην υποχρεωθεί να πίνει πάντα νερό ( <span style="font-style: italic;">Εγκυκλοπαίδεια)</span><br /></div><br /><div style="text-align: justify;"> Και λίγο πιο κάτω, στο ίδιο έργο:" το να μην υπάρχει σοκολάτα στους Ισπανούς, σημαίνει το να βρεθεί ένας από μας (μιλώντας για τους Γάλλους) στην ίδια μίζερη κατάσταση του να μην έχουμε ψωμί.<br /></div><br />Άντε με τις υγείες μας!Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-77770761825338946922010-10-28T21:32:00.000+03:002010-10-28T22:23:19.428+03:00Κουπίιιιιιι.....<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrB21PSfMJ6_4awkb57D856ziFrvY_RNTiJlUVtw33srvFzRu5h5_27Q9QSWHyHu7hUlIcrUSnTX3JBZmqZOkZVb_GXfH5xxB-HBgGEpLIKbYEca46Cm6jrXtkz6bGo1rzwp4qSXidWBHo/s1600/DSC00621.JPG"><br /></a> Σαν βγεις στον πηγαιμό για την δουλειά σου, να εύχεσαι να΄ναι στεγνός ο δρόμος... Μπορεί να σας φαίνεται αστείο, αλλά είναι μια πολύ σοβαρή παράμετρος.<br /></div><div style="text-align: justify;"> Χθες το πρωϊ, ξεκίνησα σαν καλή και ευσυνείδητη εργαζόμενη να πάω στην δουλειά μου. το γεγονός ότι είχε αρχίσει να βρέχει από τις 5 δεν με πτόησε καθόλου. Δεν ήταν πρωτόγνωρο το φαινόμενο. Αντιθέτως, εκεί που βρίσκομαι, υπάρχει μία μικρούλα διαφορά... Όταν αρχίσει να βρέχει ο Θεός, ξεχνά να σταματήσει! Αλλά anyway!<br /> Eτσι μπήκα στο αυτοκινητάκι μου και βουρ! Καθ΄οδόν δεν συνάντησα ούτε Λαιστρηγόνες, ούτε Κύκλωπες μα ούτε και τον Κακό το Λύκο! Αντιθέτως είδα ότι τα αυλάκια που ήταν μεταξύ δρόμου και χωραφιών (ξέχασα να σας πω ότι ένα κομμάτι της διαδρομής μου είναι μέσα από την αγνή ελληνική ύπαιθρο) ήταν όχι μόνο γεμάτα αλλά φουσκωμένα. Δεν έδωσα σημασία και ακάθεκτη προχώρησα. Μετά από λίγο είδα ότι το νερό περνούσε από την άλλη πλευρά του δρόμου. Ούτε αυτό με πτόησε και συνέχισα. Φτάνοντας όμως στην είσοδο της πόλης βρέθηκα αντιμέτωπη με αυτό το θέαμα:<br /><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrB21PSfMJ6_4awkb57D856ziFrvY_RNTiJlUVtw33srvFzRu5h5_27Q9QSWHyHu7hUlIcrUSnTX3JBZmqZOkZVb_GXfH5xxB-HBgGEpLIKbYEca46Cm6jrXtkz6bGo1rzwp4qSXidWBHo/s1600/DSC00621.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrB21PSfMJ6_4awkb57D856ziFrvY_RNTiJlUVtw33srvFzRu5h5_27Q9QSWHyHu7hUlIcrUSnTX3JBZmqZOkZVb_GXfH5xxB-HBgGEpLIKbYEca46Cm6jrXtkz6bGo1rzwp4qSXidWBHo/s320/DSC00621.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533167428754836706" border="0" /></a><br />και αυτό:<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUFP_L7BFJw0H0udAqYAIazeBIZdqrWBnQJD395pa3JVsy_Aa1eOo62iWmWsrGB9Npkx3JLHuEBSVY_4_C0-E-N6vEmKlhYyx1ZJ3p8dwB9FJnY2e6BLaUMG6cWcWmkvY4YvZiHEpLGtbt/s1600/DSC00627.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUFP_L7BFJw0H0udAqYAIazeBIZdqrWBnQJD395pa3JVsy_Aa1eOo62iWmWsrGB9Npkx3JLHuEBSVY_4_C0-E-N6vEmKlhYyx1ZJ3p8dwB9FJnY2e6BLaUMG6cWcWmkvY4YvZiHEpLGtbt/s320/DSC00627.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533167457991995682" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"> Δεν ήταν το καινούριο Σπα, όπως καταλαβαίνεται. Αντιθέτως το ρέμα είχε φτάσει σε αυτό το σημείο:<br /><br /><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_UFqvZDHCloqXiRIIEmJP8E5E1ogL2Lm_UJyKWOLwVMbaXMd1be0DjSkVr3SOXYGDHudY-jLr5TrwzOfHcxYeE95CfMwE_uQplrZ1vaSblaNWT3y6M-vtixpzrGlYUfXtFmPphRkzyWAM/s1600/DSC00630.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_UFqvZDHCloqXiRIIEmJP8E5E1ogL2Lm_UJyKWOLwVMbaXMd1be0DjSkVr3SOXYGDHudY-jLr5TrwzOfHcxYeE95CfMwE_uQplrZ1vaSblaNWT3y6M-vtixpzrGlYUfXtFmPphRkzyWAM/s320/DSC00630.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533168108474217026" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">και δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτή την πλευρά αλλά ξέφυγε και από την άλλη πλευρά (λίγο αργότερα)....<br /></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7PYbA1ik4hS3gw1l5QuHxjv1196yHqfTCzOVPzqC13rRxiC1n4rGhskWTt_i0bY8zP4M7psruPo84s5575SeocYWVjRaDV4jl_m3KO79__8QmCIOf9c0O9j__CVv-AXEnRd44iM13Q14v/s1600/DSC00629.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7PYbA1ik4hS3gw1l5QuHxjv1196yHqfTCzOVPzqC13rRxiC1n4rGhskWTt_i0bY8zP4M7psruPo84s5575SeocYWVjRaDV4jl_m3KO79__8QmCIOf9c0O9j__CVv-AXEnRd44iM13Q14v/s320/DSC00629.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533168102970154322" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Έτσι είμασταν περικυκλωμένοι! Το γήπεδο τέννις που βρισκόταν δίπλα μας, είχε μετατραπεί σε μία μικρή πισίνα... πρακτικό θα έλεγα!<br /><br /><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT8QR4XWgDSbAghAL4feIOiPi0Z2cTPZvRg0mzDTA3N2yOxlNW0fqJPrbQazDhEOHcPb1y42lStTmh9OqRZgYJmZgF0wk8g52jbNyu1O-lieDAqlfQchzyuTWJIMfs0x3JIqu1hSfBaqL9/s1600/DSC00625.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT8QR4XWgDSbAghAL4feIOiPi0Z2cTPZvRg0mzDTA3N2yOxlNW0fqJPrbQazDhEOHcPb1y42lStTmh9OqRZgYJmZgF0wk8g52jbNyu1O-lieDAqlfQchzyuTWJIMfs0x3JIqu1hSfBaqL9/s320/DSC00625.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533167445895785634" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;">Εκείνη τη στιγμή, το αυτοκίνητο πήρε την απόφαση να σταματήσει στη μέση του δρόμου. Οι 3 απόπειρες να το βάλω εμπρός... μάταιες. Εν τω μεταξύ ήρθαν και άλλοι 2-3 οι οποίοι σταματούσαν και κοίταζαν μια το χείμμαρο, μια εμένα και μετά έφευγαν, χωρίς να μου δώσουν ένα χέρι βοήθειας. Για κάμποση ώρα, κάθισα και αγνάντευα το νερό στη μέση του δρόμου... Ευτυχώς, λίγο αργότερα κάποιοι μαθητές μου ήρθαν εκεί και το πήγαμε λίγο πιο πίσω γιατί σε λίγο το έβλεπα να μετατρέπεται σε γόνδολα.<br /></div><div style="text-align: justify;"> Προσπάθησα να το βάλω μπρος ξανά, αλλά τπτις. Εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να μαζεύονται κάποιοι παππούδες για να εξετάσουν την κατάσταση. Αρχικά με κοίταζαν περίεργα, του στυλ "Τι δουλειά έχει αυτή η μουρλή πρωινιάτικα εδώ;" Αλλά εγώ απτόητη... στο ύψος μου.<br /></div><div style="text-align: justify;"> Σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι, η Πυροσβεστική φυσικά ήταν κοντά στον πολίτη. Ερχόταν :<br /></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7hFQOLkmVs1fTBH6bET8_X1GPaKQ9xQtXS6DZ6ppcEtJhaUPerAHGfopwvAPsXJljxN1xmg-sBFVA_H7LqB-tGW6EFaLV38RaE33MZlRQwgyqT1ao2JexKfY7WvzoifAX-KLgG_uwoEYP/s1600/DSC00626.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7hFQOLkmVs1fTBH6bET8_X1GPaKQ9xQtXS6DZ6ppcEtJhaUPerAHGfopwvAPsXJljxN1xmg-sBFVA_H7LqB-tGW6EFaLV38RaE33MZlRQwgyqT1ao2JexKfY7WvzoifAX-KLgG_uwoEYP/s320/DSC00626.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533167452328540738" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">και έφευγε. Αυτό πρέπει να έγινε 2- 3 φορές.Μετά από 3 ώρες, περίπου, το νερό υποχώρησε:<br /></div><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5jAgcltVOignN_iG_IsSJpU0TAm7_B8NhTjzpOrJykm7LMcwCtLRAusXITdLKZuPPyeuhBwIjpow2_DOnXVXqYoScyyHpFkqTpDCUGAkU3_pAqvrhL2-7J5xaYcfCV6IZvJ48SETHMhLm/s1600/DSC00631_1.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5jAgcltVOignN_iG_IsSJpU0TAm7_B8NhTjzpOrJykm7LMcwCtLRAusXITdLKZuPPyeuhBwIjpow2_DOnXVXqYoScyyHpFkqTpDCUGAkU3_pAqvrhL2-7J5xaYcfCV6IZvJ48SETHMhLm/s320/DSC00631_1.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533175706876027426" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"> Ευτυχώς... Λίγο πιο μετά, βλέπω γραμματείς, φαρισαίους και τον δήμαρχο να έρχεται προς το μέρος μου... όχι για να με σώσει φυσικά αλλά για να εκτιμήσει την κατάσταση. Κάθισαν πάνω από την γέφυρα και με περισπούδαστο ύφος ανέλυαν τους λόγους της καταστροφής... για μέτρα όμως μιλιά.<br /></div><div style="text-align: justify;"> Βέβαια κάποιοι προνοητικοί δημότες πήραν άμεσα και δραστικότατα μέτρα για την επόμενη πλημμύρα:<br /></div><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyc3HR42a5xLPaByojtQoaHDnCnbVEwM5o-J9-k8hoPyyTTFAtW-U9qVCzHoBaTVyXUTNpMZ6iH2THgLBq6lIr-hGMD-23A0N7o1qdLc_4dJIJt8FBNNIUm7Q0Yy_GMJOfz9bJxmdqw89m/s1600/DSC00637.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyc3HR42a5xLPaByojtQoaHDnCnbVEwM5o-J9-k8hoPyyTTFAtW-U9qVCzHoBaTVyXUTNpMZ6iH2THgLBq6lIr-hGMD-23A0N7o1qdLc_4dJIJt8FBNNIUm7Q0Yy_GMJOfz9bJxmdqw89m/s320/DSC00637.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533168123498543490" border="0" /></a><br />Τους βρίσκω σωστούς...<br /><br />Με τις υγείες μας!!!<br /><br /><br />Υ.Γ. Κάποιες χρήσιμες συμβουλές:<br /><div style="text-align: justify;">1. Έχετε πάντα ένα βιβλίο μαζί σας ή ένα οποιοδήποτε άλλο έντυπο της αρεσκείας σας. Αν εγκλωβιστείτε πουθενά, τουλάχιστον να περάσει καλά η ώρα σας.<br /></div><div style="text-align: justify;">2. Ένα πακέτο μπισκοτάκια επίσης δεν θα ήταν κακή ιδέα (μην πω και καφέ). Ξέρετε, το διάβασμα ενίοτε ανοίγει την όρεξη.<br /></div><div style="text-align: justify;">Έτσι δεν θα βαρεθείτε ποτέ!<br /></div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-73350075172486210982010-10-22T17:53:00.000+03:002010-10-22T17:54:34.664+03:00Κυριακή και τσίχλα...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYiQZey67EfP5570z5yjm7hmv7u5iJjkXA9mBC4TSdD9L-oD9rCFRNpxPSqSgJXJj5aULB-fuQlcv0swhA3lgHksJOxOhGi2kOGsT_3On7QrSKOVTN0v1eHCke3Ck5hwyT3Udz9CFoaxZc/s1600/gumwall.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 220px; height: 147px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYiQZey67EfP5570z5yjm7hmv7u5iJjkXA9mBC4TSdD9L-oD9rCFRNpxPSqSgJXJj5aULB-fuQlcv0swhA3lgHksJOxOhGi2kOGsT_3On7QrSKOVTN0v1eHCke3Ck5hwyT3Udz9CFoaxZc/s320/gumwall.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5530882143792325890" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;"> <img src="file:///C:/DOCUME%7E1/admin/LOCALS%7E1/Temp/moz-screenshot.png" alt="" /> <img src="file:///C:/DOCUME%7E1/admin/LOCALS%7E1/Temp/moz-screenshot-1.png" alt="" />Την περασμένη Κυριακή, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον κοινωνικό μου ιστό και δή στην ανανέωσή του.<br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"> Και τι εννοώ με αυτό;........ Είναι πολύ απλό! Για να μην χαρακτηριστώ ως η ακοινωνητή της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας μου, έπρεπε να παρευρεθώ σε μια κοινωνική εκδήλωση, και συγκεκριμένα βάπτισην, όπου έδινε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη της, ξαδέρφια, θείοι, θείες, ανήψια, να παρευρεθούν και να ανταλλάξουν νέα δια τον βίο τους. Επίσης όλοι αυτοί είχαν την δυνατότητα να έρθουν σε επαφή και με το άλλο σόι, το γνωστό ως συμπεθέρων....<br /></div> Το μωρό, μία γλύκα, πράγμα το οποίο δεν μπορούσα να πω και για την υπόλοιπη ομήγυρη. Όχι ότι δεν υπήρχαν συμπαθής άνθρωποι αλλά οι περισσότεροι χαρακτηρίζονταν από μια ξυνίλα... αλλά δικό τους πρόβλημα.<br /></div><div style="text-align: justify;"> Όμως για άλλο πράγμα θέλω να σας πω! Λοιπόν, εφόσον θαύμασα τον εσωτερικό χώρο, άρχισα και κοίταζα και τους υπόλοιπους προσκεκλημένους, οι οποίοι αναφωνούσαν με ιαχές κάθε φορά που έβλεπαν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, επιδιδόμενοι σε άκρατα κομπλιμέντα του στυλ "Αχ χρυσή μου! Τι κάνεις! Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε! (αυτό από την πλευρά των γυναικών, ενώ οι άνδρες ήταν πιο σοβαροί εφόσον είχαν αποφασίσει να διαφυλάξουν το στάτους της οικογένειας τους". Αυτό στην αρχή, αλλά άμα την απομάκρυνση του προσφιλές τους προσώπου και έχοντας ικανοποιήσει την περιέργειά τους, οι προσφιλής μου κυρίες γύριζαν στους ή στις συνοδούς τους και επιδίδονταν σ΄ένα κουτσομπολιό άνευ ορίων, μην υπολογίζοντας ούτε και τον ιερέα που κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες να επιβάλλει την ησυχία.... Ευτυχώς, ο Ύψιστος με απάλλαξε από αυτό το μαρτύριο και έτσι μπορούσα ανενόχλητη να παρακολουθώ...<br /></div><div style="text-align: justify;"> Κάποια στιγμή επικράτησε μια ησυχία όχι γιατί σεβάστηκαν το χώρο αλλά γιατί κάποιες μανδάμ ανέλαβαν την αποκατάσταση της τάξης. Αρχικά με το επιφώνημα "σσσσ" και στην συνέχεια κατακεραυνώνοντας όποιον τολμούσε και να βήξει. Μέχρι εδώ, ωραία και καλά αλλά από μια στιγμή, όπου οι συγκεκριμένες αντιλήφθηκαν νέα πρόσωπα στην ομήγυρη τα οποία δεν ήταν καταχωρημένα στον σκληρό τους δίσκο, θεώρησαν καλό να πάρουν τις απαραίτητες πληροφορίες <span style="font-style: italic;">hinc et nunc</span> ("εδώ και τώρα" ελληνιστί). Και χωρίς να ερυθριάζουν ουδόλως, άρχισαν τις ερωτήσεις στις διπλανές τους (τις οποίες στην αρχή είχαν επαναφέρει στην τάξη, επικαλούμενες την ιερότητα του χώρου) με διάστημα τριών λεπτών μεταξύ τους, κοιτάζοντας βέβαια το εν λόγω άτομο έτσι ώστε να έχουν και οπτική επαφή. Από τη στιγμή που είχαν ικανοποιήσει την περιέργεια τους, ξανάπαιρναν το ξινισμένο ύφος τους που πήγαινε με το μοντελάκι τους.<br /></div><div style="text-align: justify;"> Εκτός από τις συγκεκριμένες μανδάμ, υπήρχαν και αιθέριες υπάρξεις με τουαλετίτσες, μίνιμαλ ως επί το πλείστον και το απαραίτητο αξεσουάρ τους..... μην φανταστείτε καμμία τσάντα τύπου <span style="font-style: italic;">Louis Vuitton</span> ή <span style="font-style: italic;">Tous</span> ή περίεργα σκουλαρίκια.... αλλά την τσίχλα! Ω ναι! Το απαραίτητο αξεσουάρ τους, όπως και ο κοινός παρανομαστής όλων αυτών των υπάρξεων ήταν η τσίχλα την οποία φρόντιζαν να την μασάνε εμφανώς έτσι ώστε όλοι να μπορούν να θαυμάσουν όχι μόνο τα κάλη τους (χάρη στις μινιμάλ ενδυμασίες τους) αλλά και την στοματική τους κοιλότητα! Υπήρχαν διαφορετικοί τρόποι μασήματος. Ο καθένας έχει τον τρόπο του, θα μου πείτε! Αλλά είτε την μασούσαν, με μία σχετική διακριτικότητα (λέμε τώρα), είτε "ευθαρσώς" όπως θα έλεγες ένας παλιός μου καθηγητής, υπήρχε ένα κοινό σημείο... όλες παρέπεμπαν στο συμπαθητικό τετράποδο, γνωστό ως αίγα, κοινώς κατσίκα. Με αυτά και με αυτά, ήρθε στο μυαλό μου αυτό που μου έλεγαν στο μάθημα των γαλλικών "<span style="font-style: italic;">Νe mastiquez pas comme des chèvres</span>" (δηλ. μην μασάτε σαν κατσίκες). Τότε μου φαινόταν εξεζητημένο, αλλά τώρα πια καταλαβαίνω....Πάντως παρ΄όλα αυτά, το μοντελάκι, μοντελάκι όπως και το υφάκι, υφάκι.....ανώδερον, όπως αρμόζει σε μια δεσποσύνη που γνωρίζει τον κόσμο!<br /></div><br />Άντε με τις υγείες μας<br /><br />Υ.Γ. φωτό: <a href="http://www.roadtrip24.gr/strange-world/o-toixos-me-tis-tsixles-sto-siatl">ο τοίχος με τις τσίχλες</a><span style="font-style: italic;"></span>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-25582585417162237172010-09-03T23:09:00.001+03:002010-09-03T23:21:53.847+03:00Oταν κοιτάς από ψηλα (μέρος 2ον)Όταν έγραφα τον τίτλο του προηγούμενου μου ποστ, κάτι δεν μου πήγαινε καλά με τον τίτλο. Ανεβάζοντας τις πρώτες φωτογραφίες, όπως και αυτές, στο μυαλό μου μέσα ακουγεται η φωνή του Χατζή να τραγουδά το αεροπλάνο..... Ας είναι καλά ο καλός μου φίλος <a href="http://www.photo-fysi.blogspot.com">Nemo</a> που επανέφερε το μυαλό μου σε τάξη.<br /> Μην έχοντας καταφέρει ακόμα να αποτοξινωθώ από αυτό το ταξίδι, σας παραθέτω και κάποιες άλλες φωτό.... Αυτές είναι του Χίου (όπως τον λέγανε εκεί) από ψηλά... πάντα...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglGtWULN0Op1mPH8zDfckKYLVA4kK_D3qQXpHLbrHEUgvp216IJeDhngbtqbUyyy5OnOtcoQ0KQJaEMNPowIfTffZq-RqvqUN2R_FaloZZRPZ4Efe8O28O9z1WzB4q91CYk-0_biDxo07H/s1600/102_2341.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglGtWULN0Op1mPH8zDfckKYLVA4kK_D3qQXpHLbrHEUgvp216IJeDhngbtqbUyyy5OnOtcoQ0KQJaEMNPowIfTffZq-RqvqUN2R_FaloZZRPZ4Efe8O28O9z1WzB4q91CYk-0_biDxo07H/s320/102_2341.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512783514772497410" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6VST3WbqkTl-SEREiHnCXRAAlqQtnvR_iw5ObP-UrcoaCLmB5uQ1rgGgkNv5TlTOAXPVIO_LT1laD0R-cv7UlPDz-yTey5RYwiXtTjvbhs1sP7LoIeEPqaFLduMNz_MTqd9MA0aMiX-JP/s1600/102_2342.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6VST3WbqkTl-SEREiHnCXRAAlqQtnvR_iw5ObP-UrcoaCLmB5uQ1rgGgkNv5TlTOAXPVIO_LT1laD0R-cv7UlPDz-yTey5RYwiXtTjvbhs1sP7LoIeEPqaFLduMNz_MTqd9MA0aMiX-JP/s320/102_2342.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512783524291159122" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDQwRlD0eOTfmNpfRcd65EJLh4oh3T_DgUgfM_79fD5JxJRK9ANg56_8ZBs16WfNWSSlxMuU9rKAwB9lnD1QPzaKgj9rJAoyvzuGW5YFoTD5oUhLerbLwI-DNvsLCMj1Hn61-Y-FpHSyyj/s1600/102_2343.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDQwRlD0eOTfmNpfRcd65EJLh4oh3T_DgUgfM_79fD5JxJRK9ANg56_8ZBs16WfNWSSlxMuU9rKAwB9lnD1QPzaKgj9rJAoyvzuGW5YFoTD5oUhLerbLwI-DNvsLCMj1Hn61-Y-FpHSyyj/s320/102_2343.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512783529029132978" border="0" /></a><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU288YM0s8XdGY861eSQ8x4lxXWEnKKrNaBs46VSWTj_CV1L-uDNd_IN50fFT-DN3R8aImrc7QUpG6bZpjkvMEFEoFAnWbZjqkqcgW3h-xZyr1kFn8b0vDA_gCcUHcspzsWhEHIJYntVHV/s1600/102_2345.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU288YM0s8XdGY861eSQ8x4lxXWEnKKrNaBs46VSWTj_CV1L-uDNd_IN50fFT-DN3R8aImrc7QUpG6bZpjkvMEFEoFAnWbZjqkqcgW3h-xZyr1kFn8b0vDA_gCcUHcspzsWhEHIJYntVHV/s320/102_2345.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512783537881889554" border="0" /></a><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimE9VlT_PNrzaOdkB5AnP8Gl3H9P14Gb4HC9o-jmV_nIDDYTceq39K7syaPYweZMnO3oiCCTCmJUPuvMLGVg2b-uXBBBhEX3t0VCN11ECTRrollRLFltyUhziyjXmRNIOJKItZnaOAwqTv/s1600/102_2347.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 241px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimE9VlT_PNrzaOdkB5AnP8Gl3H9P14Gb4HC9o-jmV_nIDDYTceq39K7syaPYweZMnO3oiCCTCmJUPuvMLGVg2b-uXBBBhEX3t0VCN11ECTRrollRLFltyUhziyjXmRNIOJKItZnaOAwqTv/s320/102_2347.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512783540706290498" border="0" /></a>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-29047721242729090442010-09-02T23:31:00.000+03:002010-09-02T23:39:50.206+03:00Όταν θα δεις από ψηλάαα....<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB4H91rwBy600r0k9Ow21r1K77jAaifeOVEgBevl_IK4qPksDa5n3c0J9fYQ49Ie9NFQNZH81BY1c-LCJajRGlLQ0k0bd8Lc-4bqE4XPuUUVYYwTeer7DIShTZXC5cd1Jlpy7HMDjtkp-q/s1600/102_2338.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB4H91rwBy600r0k9Ow21r1K77jAaifeOVEgBevl_IK4qPksDa5n3c0J9fYQ49Ie9NFQNZH81BY1c-LCJajRGlLQ0k0bd8Lc-4bqE4XPuUUVYYwTeer7DIShTZXC5cd1Jlpy7HMDjtkp-q/s320/102_2338.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512418274024677394" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd38zufD7ftMnS-1u2b06ExRW-rtfEeuu_6bSrC6weDJf4MrNADPTLLAMVTfycysgm0-cN3gcZe1muzTqc9hk6xQIGqgpv7StEp5-05qrT9-HLzcnL_DODtUiDO7iLm1sdJn59v9bRaEk5/s1600/102_2336.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd38zufD7ftMnS-1u2b06ExRW-rtfEeuu_6bSrC6weDJf4MrNADPTLLAMVTfycysgm0-cN3gcZe1muzTqc9hk6xQIGqgpv7StEp5-05qrT9-HLzcnL_DODtUiDO7iLm1sdJn59v9bRaEk5/s320/102_2336.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512418262624933058" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQSdQfR7ZgjBqUiYtBc8-XeCobbRd70cqaZNNG0S27B1B8VAnIagJFJ61uyCnD0k6Hn3E2RkowZN1RjpGmCafyvCIth9LpAxtFX0N5ICKm399LTI3RNE6u8bl279WBjI89pJCXc6sgG3tD/s1600/102_2335.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQSdQfR7ZgjBqUiYtBc8-XeCobbRd70cqaZNNG0S27B1B8VAnIagJFJ61uyCnD0k6Hn3E2RkowZN1RjpGmCafyvCIth9LpAxtFX0N5ICKm399LTI3RNE6u8bl279WBjI89pJCXc6sgG3tD/s320/102_2335.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512418247324379410" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3wBJXDa6dlADrTj3h3mSU9m-LYJSwzzakoGbnlk-zbqcrw0FLdc-_cCT-cm3x1A22bAONjBUu_AQUf_ZC9dpTAMZ7uQGb1dioKUJvns8_5b9Xv5tIoz50PRux2URjD_Z5unEap9sCOlHa/s1600/102_2334.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3wBJXDa6dlADrTj3h3mSU9m-LYJSwzzakoGbnlk-zbqcrw0FLdc-_cCT-cm3x1A22bAONjBUu_AQUf_ZC9dpTAMZ7uQGb1dioKUJvns8_5b9Xv5tIoz50PRux2URjD_Z5unEap9sCOlHa/s320/102_2334.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512418238988937362" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCWlaLiD2B_HL5AnUeu2Md9-YhHHVMHd1d99J8YOa9S4m3UkCx7-9juOVIwP1iP1VY3M9svLNFy9GV1ZiE8D3KDlGgUW2uGRd6fabb0HZwIt5orpY2vxkzq2BKsMyBZlkJfbpFuer-OmBy/s1600/102_2332.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCWlaLiD2B_HL5AnUeu2Md9-YhHHVMHd1d99J8YOa9S4m3UkCx7-9juOVIwP1iP1VY3M9svLNFy9GV1ZiE8D3KDlGgUW2uGRd6fabb0HZwIt5orpY2vxkzq2BKsMyBZlkJfbpFuer-OmBy/s320/102_2332.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5512418224337766562" border="0" /></a><br /> Καλό χειμώνα! Με λίγες λήψεις από ψηλά!!!Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-61861549746479627122010-05-20T11:45:00.000+03:002010-05-20T12:54:51.741+03:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgirnVvS19K5zVFi-YoCudTehBj3xXtG1vqVPoauT9SBYClTC9TBFwQn0Vj0qKJBkcxNhyphenhyphenZkkEL2ajL8i-Koq7TMyfRDkEMqv-k9BFdkquPyVpjZT4OLGyn35fMz3VH1SVJn_6kdwPM84Y_/s1600/images.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 150px; height: 75px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgirnVvS19K5zVFi-YoCudTehBj3xXtG1vqVPoauT9SBYClTC9TBFwQn0Vj0qKJBkcxNhyphenhyphenZkkEL2ajL8i-Koq7TMyfRDkEMqv-k9BFdkquPyVpjZT4OLGyn35fMz3VH1SVJn_6kdwPM84Y_/s320/images.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5473279989600765442" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"> Πριν λίγες μέρες, έκανα μία τακτοποίηση στη βιβλιοθήκη μου. Είναι μία σχετικά σύντομη δουλειά, αρκεί να έχεις στο μυαλό σου το στόχο, δηλαδή να τακτοποιήσεις τη βιβλιοθήκη... και όχι να παίρνεις ένα ένα το βιβλίο και να το ξεφυλλίζεις, να σταματάς στις τυχόν τσακισμένες σελίδες ή εκεί που έχεις γράψεις κάποιες σημειώσεις γιατί σ΄αυτή την περίπτωση, η τακτοποίηση μπορεί να πάρει μέρες, μην πω και χρόνια. Αν και είχα πάρει την απόφαση να είμαι "αμείλικτη" και να κρατήσω σκληρή στάση απέναντι στα βιβλία, δεν αντιστάθηκα και υπέπεσα στον πειρασμό του ξεφυλλίσματος. Έτσι ένα από τα βιβλία που με απασχόλησαν αρκετά ήταν η "Γη των Ανθρώπων" του Antoine de Saint-Exypéry και κυρίως η εισαγωγή του, ένα κείμενο απλό αλλά τόσο γλυκό και ανθρώπινο, που αν το λαμβάναμε υπόψη μας, τα πράγματα στη ζωή μας δεν θα ήταν τόσο περίπλοκα. Θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε στη διάθεση μας και να πάψουμε να ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα. Και φυσικά να απολαύσουμε την κάθε στιγμή που ζούμε! Επιτρέψτε μου να σας το παραθέσω:<br /><br /> "<span style="font-style: italic;">Η γη μας μαθαίνει πολύ πιο πολλά απ΄όσα όλα μαζί τα βιβλία. Γιατί μας αντιστέκεται. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται μ΄αυτό που του αντιστέκεται. Μα για να το ζυγώσει χρειάζεται κάποιο εργαλείο. Ο χωριάτης με το μόχθο του ξεριζώνει λίγο λίγο κάποια μυστικά απ΄τη φύση και γίνεται παγκόσμια η αλήθεια που ξεσκλαβώνει. Έτσι και το αεροπλάνο, το εργαλείο αυτό των αιθέρων, ανακατώνει τον άνθρωπο με όλα τα προβλήματα που υπήρχαν από παλιά στη ζωή.<br /> Έχω πάντα μπροστά μου την εικόνα της πρώτης νυχτερινής πτήσης μου στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα όπου χαμηλά αστραποβολούσαν σαν αστέρια τ΄ανάρια φώτα σκορπισμένα στην πεδιάδα.<br /> Καθένα τους σημάδευε μέσα στον ωκεανό των σκοταδιών, το θαύμα μιας συνείδησης. Εκεί κάτω κάποιος διάβαζε, μετά αναπολούσε ή εμπιστευότανε τις εξομολογήσεις του σ΄ένα φίλο. Κάπου αλλού ίσως οι άνθρωποι βυθομετρούσαν το άπειρο ή έκαναν τους υπολογισμούς πάνω στο νεφελοειδή της Ανδρομέδας. Αλλού κάναν έρωτα. Κάπου απόμερα φέγγανε στον κάμπο αυτές οι φωτιές σαν να ζητούσαν να ξαναγεννηθούν. Ακόμα και ως τ΄απόμερα που βρισκόταν ο ποιητής, ο δάσκαλος, ο μαραγκός. Μα, ανάμεσα σ΄αυτά τα ζωντανά αστέρια, πόσα σβησμένα φώτα, πόσοι άνθρωποι που κοιμόντουσαν...<br /> Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να κάνεις όλα τούτα να ταιριάξουν. Πρέπει να δοκιμάσω να επικοινωνήσω με μερικά απ΄αυτά τα φώτα που φεγγίζουν από μακριά μέσα στον κάμπο." </span>(μτφ. Νίκου Αθανασιάδη, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος)<br /> <br /> <br /><span style="font-style: italic;"> <br /><br /></span></div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-20437124994281438992010-05-04T20:20:00.000+03:002010-05-04T20:25:05.080+03:00Θέμης Ανδρεάδης - " Το ρομαντικό γεύμα "Θέλουμε, δε θέλουμε θα κάνουμε περικοπές. Ας ακούσουμε, τουλάχιστον. αυτό το τραγούδι να ευφρανθεί η καρδία μας. Τα επόμενα χρόνια, θα χρησιμεύει ως υποστηρικτικό υλικό για μάθημα πολιτισμού (ξέρετε, κάποτε είχαμε σπαράγγια, φιλέτα, υπήρχε ένας μαίτρ που μας σέρβιρε...)...<br /><br /><object width="480" height="295"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/aa-Wah61MhM&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/aa-Wah61MhM&hl=el_GR&fs=1" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" width="480" height="295"></embed></object>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-21906409923966707992010-05-03T11:54:00.000+03:002010-05-03T11:55:52.877+03:00ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΕΚ ΠΑΡΙΣΙΩΝΜετά από τα νέα μέτρα, επειδή δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο (όλα τα άλλα που σκέφτηκα είναι αρκετά ριζοσπαστικά), είπα να ανεβάσω αυτό...<br /><br /><br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/-jS6kZi9DXk&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/-jS6kZi9DXk&hl=el_GR&fs=1" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="344"></embed></object>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-40559810991748009892010-04-27T20:54:00.000+03:002010-04-27T21:02:56.567+03:00ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ-Ο ΣΓΟΥΡΟΜΑΛΛΗΣ ΓΥΡΙΣΕΠαρακολουθούντας τις τελευταίες εξελίξεις, παντού και κυρίως στον τομέα της παιδείας, μου΄ρθε στο μυαλό "Το μάθε παιδί μου γράμματα". Αν και γυρίστηκε το 1981, παραμένει διαχρονικό... Όταν το πρωτοείδα, ομολογώ ότι είχα γελάσει αλλά στο τέλος ένοιωθα πικρία. Αυτό το συναίσθημα όχι μόνο δε μ΄έχει αφήσει αλλά εμφανίζεται κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με άτομα που αν και έχουν κάνει πολλά πράγματα στη ζωή τους δεν έχουν δουλειά.<br />Απολαύστε το...<br /><br /><br /><br /><object style="background-image: url("http://i2.ytimg.com/vi/yBEDlYrWEA4/hqdefault.jpg");" width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/yBEDlYrWEA4&hl=en_US&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/yBEDlYrWEA4&hl=en_US&fs=1" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="344"></embed></object>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-34555084171823846082010-03-08T21:51:00.000+02:002010-03-08T22:11:50.257+02:00Το έδρανο<div align="justify"> Θυμάστε πως ήταν οι παλιές τάξεις; Από τη μιά πλευρά (το ένα στρατόπεδο, όπως το λέγαμε στο σχολείο μου) τα θρανία και κάτι "ταλαιπωρημένοι" μαθητές και από την άλλη (το αντίπαλο στρατόπεδο) ο πίνακας και η έδρα. </div><div align="justify"> Ενίοτε, υπήρχε και μία διακοσμητική παρέμβαση. Η έδρα δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τα θρανία. Βρισκόταν πάνω σ΄ένα τετράγωνο έδρανο, έτσι ώστε και ο τελευταίος μαθητής να μπορεί να βλέπει τον δάσκαλο ή τον καθηγητή. Μερικές φορές αυτό το έδρανο δεν ήταν τετράγωνο αλλά ορθογώνιο και ήταν τοποθετημένο κατά μήκος του πίνακα. Το συγκεκριμένο μέρος ήταν χώρος ασύλου για πολλούς καθηγητές εφόσον καθόντουσαν εκεί και πραγματικά "βιδώνονταν" στην καρέκλα και δεν τον κουνούσαν μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Χώρος ύπνου για άλλους (ευτυχώς ήταν λιγοστοί) οι οποίοι επωφελούμενοι μίας γραπτής άσκησης συναντούσαν αυτομάτως τον Μορφέα.</div><div align="justify"> Από την άλλη, ήταν χώρος μαρτυρίου για τους μαθητές οι οποίοι παρατάσσονταν για ν΄απαγγείλουν το μάθημα έχοντας απένταντι τους το γνωστό καρνέ (κόκκινο ή μαύρο συνήθως).</div><div align="justify"> Γιατί όλα αυτά; Όχι δεν με κατέκλυσαν οι αναμνήσεις αλλά πολλές φορές όταν βλέπω κάποια εναπομείναντα έδρανα, μου΄ρχεται στο μυαλό κάτι που μου΄χε πει κάποτε ένας μαθητής μου. Θέλοντας να δει πως είναι η θέα "από ΄κει πάνω", είχε ανεβεί και μου είπε: "Τελικά πολύ εύκολα την ψωνίζει κανείς όταν βλέπει τον κόσμο από εδώ πάνω". Έτσι απλά.... και γω να μην έχω τι να του απαντήσω. </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> Πολλές φορές από τότε, μου έρχεται στο μυαλό αυτή η φράση. Και δεν έχει φυσικά σχέση μόνο με την τάξη. Αυτό το έδρανο, το συναντάμε παντού στην καθημερινή μας ζωή. Απτό ή νοητό... Όπου και αν κοιτάξεις υπάρχει και αυτός που βρίσκεται πάνω σ΄αυτά θεωρεί τον ευατό του παντογνώστη και σωτήρα. Πιστεύει ότι έχει την ελευθερία να παίρνει αποφάσεις για τους άλλους, να τους κατευθύνει εκεί που θέλει χωρίς καν να τους ρωτά γιατί αυτός ξέρει καλύτερα, να παίρνει ακόμα και κατασταλτικά μέτρα γιατί αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να διακρίνει τους κινδύνους που οι άλλοι δήθεν δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν.</div> Όμως όταν οι "κάτοικοι" της άλλης όχθης ξυπνήσουν για τα καλά, τι θα γίνει; Ε;Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-191130366214224812010-02-28T23:14:00.000+02:002010-03-01T00:34:09.011+02:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipKhY_jh1pcc8uLtqRdCTzf_IkFvog3byc0pDvohY2YSd5iO-Fwzw720eVa-kyTqtRteEZa7gMO8C8fTsLcDaaHgt6c841TDx-qAWKsWSJAhj1RwqKMx2IQ0QSCScQkb3CL4s23PQof0Z_/s1600-h/100px-Giuseppe_Arcimboldo_-_Spring%252C_1573.jpg"></a><br /><div><br /></div><div></div><div></div><div><strong><em>Άνοιξη</em></strong> </div><div><br /> </div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQTdqhsIejPfkkJNmGsjAq4VTeJZxXePe2TlqVZoVx-gbAX5jtvXOxb4IgpKWbR8Ka__APuV9mYeqV2jbqyAUcl5TiRCZ4HXj0hARTbH84hBnEJRWoPVTivfoc5E9WuD1EhcisKgufnjWD/s1600-h/100px-Giuseppe_Arcimboldo_-_Spring%252C_1573.jpg"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4i3Xf1zBKGwCnr95svqM1F2EEiUxORHuU2uoFgmWk1ALSLzdFecKim0GKLccmtZ1S3K7eZc7rvKS6sTpGVJVA0KfwZ4CzMWJDDlcjWzKm3PpYIraU6U-xZfv6wIEDvPokDM3fMUGxiE89/s1600-h/DSC00445.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5443419746798894322" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4i3Xf1zBKGwCnr95svqM1F2EEiUxORHuU2uoFgmWk1ALSLzdFecKim0GKLccmtZ1S3K7eZc7rvKS6sTpGVJVA0KfwZ4CzMWJDDlcjWzKm3PpYIraU6U-xZfv6wIEDvPokDM3fMUGxiE89/s320/DSC00445.JPG" border="0" /></a><br /><div align="justify">Την τελευταία εβδομάδα, η άνοιξη είναι αισθητή. Δεν τιτιβίζουν ακόμα τα πουλάκια, όχι, αλλά η φύση έχει πάρει απόφαση να μας αποδείξει ότι μπήκαμε πια σε μία νέα εποχή, στην εποχή της αναγέννησης. Μπορεί το βράδυ να κάνει ακόμη κρύο, να έχει υγρασία (σε ορισμένα μέρη) αλλά το πρωί ολοένα και περισσότερα δέντρα συναντώ στο δρόμο για τη δουλειά μου ανθισμένα, χαμένα σ΄ένα οργιαστικό πράσινο.</div><div align="justify">Δικαιολογημένα δόθηκε σ΄αυτήν την εποχή το συγκεκριμένο όνομα: άνοιξη για τους Έλληνες, printemps για τους Γάλλους (από το <em>primus </em>που σημαίνει πρώτος και <em>tempus , </em>χρόνος). Μάλιστα οι τελευταίοι θεωρούσαν ότι με τη συγκεκριμένη εποχή άρχιζε η χρονιά.</div><br /><div align="justify">Μαζί μ΄αυτά έρχονται στο μυαλό μου και άλλες ανοίξεις γεμάτες ανθισμένες αμυγδαλιές και ανέμελα γέλια. Και μετά καλοκαίρια γεμάτα φωτεινές μέρες. Όμως μαζί μ΄αυτά μου ήρθε στο μυαλό και τα <em>Carmina Burana.</em> Μέσα σ΄αυτή την συλλογή ποιημάτων και τραγουδιών που γράφτηκαν στις αρχές του 13ου αινώνα γραμμένα από τους goliards (περιπλανώμενοι δόκιμοι κληρικοί), υμνείται η άνοιξη.</div><br /><div>Να ένα μικρό δείγμα (μαζί με μία υποτυπώδη μετάφραση):</div><br /><div><a name="3">"Veris leta facies"</a> (Choeur) Το χαρούμενο πρόσωπο της Άνοιξης</div><div></div><div></div><div>Veris leta facies Το χαρούμενο πρόσωπο της Άνοιξης<br />mundo propinatur, προσφέρεται στον κόσμο,<br />hiemalis acies ο βαρύς χειμώνας </div><div>victa iam fugatur, ηττημένος, ήδη φεύγει</div><div>in vestitu vario στολισμένη με πολύχρωμα ρούχα<br /><a href="http://maddingue.free.fr/carmina-burana/cb-by-Orff.fr.html#Flora">Flora</a> principatur, η Φλώρα βασιλεύει,<br />nemorum dulcisono η γλυκιά αρμονία του ξύλου<br />que cantu celebratur. τραγουδά τους επαίνους του.<br /><a href="http://maddingue.free.fr/carmina-burana/cb-by-Orff.fr.html#Flora">Flore</a> fusus gremio Ξαπλωμένος στα γόνατα της Φλόρας<br /><a href="http://maddingue.free.fr/carmina-burana/cb-by-Orff.fr.html#Phoebe">Phebus</a> novo more ο Φοίβος μια φορά ακόμη<br />risum dat, hac vario χαμογελά, σκεπασμένος με πολύχρωμα λουλούδια<br />iam stipate flore<br />Zephyru<a href="http://maddingue.free.fr/carmina-burana/cb-by-Orff.fr.html#Zephyre">s</a> nectareo O Ζέφυρος φυσά ένα άνεμο<br />spirans in odore. με μία αίσθηση από νέκταρ<br />Certatim pro bravio Συναγωνιζόμαστε για το έπαθλο<br />curramus in amore. της αγάπης τρέχουμε.<br />Cytharizat cantico Στα τραγούδια όπως οι κιθάρες<br />dulcis <a href="http://maddingue.free.fr/carmina-burana/cb-by-Orff.fr.html#Philomele">Philomela</a>, η γλυκιά Φιλομέλα,<br />flore rident vario στολισμένα με πολύχρωμα λουλούδια<br />prata iam serena, τα ήσυχα λιβάδια γελούν<br />salit cetus avium ένα σμήνος πουλιών υψώνεται<br />silve per amena, στο ήσυχο δάσος,<br />chorus promit virgin η χορωδία των παρθένων υπόσχεται<br />iam gaudia millena. ήδη χιλιάδες χαρές.<br /><a name="4">"Omnia sol temperat"</a> (Baryton)<br /></div><br /><br /><br /><div align="justify">Βέβαια το ηχητικό κομμάτι, είναι πολύ καλύτερο από την μετάφραση, και σας το παραθέτω:</div><br /><br /><br /><div><a href="http://www.youtube.com/watch?v=jEPfB41MQIs">http://www.youtube.com/watch?v=jEPfB41MQIs</a></div><div> </div><div></div></div><div></div><div>Άντε, καλή άνοιξη....<br /><div></div><br /><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQTdqhsIejPfkkJNmGsjAq4VTeJZxXePe2TlqVZoVx-gbAX5jtvXOxb4IgpKWbR8Ka__APuV9mYeqV2jbqyAUcl5TiRCZ4HXj0hARTbH84hBnEJRWoPVTivfoc5E9WuD1EhcisKgufnjWD/s1600-h/100px-Giuseppe_Arcimboldo_-_Spring%252C_1573.jpg"></a><br /><br /><div><br /><a class="image" href="http://fr.wikipedia.org/wiki/Fichier:Giuseppe_Arcimboldo_-_Spring,_1573.jpg"></a><br /></div><br /><br /><div></div></div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-53145473931859695612010-02-04T18:42:00.000+02:002010-02-04T18:45:26.068+02:00ΔΕΛΤΙΟ<div align="justify"><br />ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (ΑΠΕ)<br />Σήμερα η παγκοσμίου άγνωστη μεταξύ αγνώστων Sulpice απέκτησε Conn-x. Η διάσημη άγνωστη δήλωσε βαθιά συγκινημένη και απομακρύνθηκε από το υποκατάστημα του ΟΤΕ όπου της ανακοινώθηκε το χαρμόσυνο νέο και ύστερα κατευθύνθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση με τα πόδια.<br />Γειά σας! Έβαλα Conn-x (λέμε τώρα, τ΄αποτελέσματα θα τα δω σχεδόν σε μια εβδομάδα). Θα μου πείτε και τι μ΄αυτό. Είναι ένα από τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο. Όοοοχι! Εδώ που βρίσκομαι, δεν είναι καθόλου ευκόλο. Μάλιστα θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως τον δέκατο-τρίτο άθλο του Ηρακλέους. Ας είναι. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι μία από τις πιο μεγάλες μου επιθυμίες πραγματοποιήθηκε.<br />Και γιατί τέτοια επισημότητα; Και γιατί όχι παρακαλώ; Γιατί και γω να μη βγάλω ένα δελτίο τύπου; Τόσα και τόσα βγαίνουν τώρα τελευταία, γιατί να μη βγάλω και γω! Πιστεύω ότι πληρώ τις προδιαγραφές. Είμαι μία από τους πολλούς διάσημους αγνώστους που υπάρχουν στο στερέωμα που άνευ ημών δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποιοι άλλοι άσχετοι.<br />Και τελευταία, η ελληνική πραγματικότητα έχει πολλά δελτία τύπου να μας δείξει, δελτία τύπου που δεν έχουν απαραίτητα σχέση με την οικονομία ή τα πολιτικά πεπραγμένα. Καλά αυτά υπήρχαν και υπάρχουν και δε μας προσδίδουν ουδεμία χαρά. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι, βασιζόμενη στα άσχετα (προς εμέ) δελτία τύπου που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό. Γιατί πρέπει να βγάζουμε στη φορά την προσωπική μας ζωή; Γιατί πρέπει να κοινοποιούμε με ιαχές (αλλά φυσικά και με μία δόση ξυνίλας του στυλ “σας παρακαλώ, δεν σας επιτρέπω ν΄ασχολείστε με τα προσωπικά μου ή τα οικογενειακά μου. Σκεφτείτε και τα παιδιά μου!”) οποιαδήποτε απόφαση που έχει να κάνει με την προσωπική μας ζωή; Και να περιοριζόταν το κακό μόνο σ΄αυτό, καλά θα ήταν. Υπάρχουν και όλοι οι άλλοι που ασχολούνται με την υπόθεση και όχι μόνο αυτό να επιδίδονται επί ώρες, μέρες, εβδομάδες με το θέμα με πολύ σοβαρότητα λες και ρίχνουν φως σε μία ξεχασμένη πτυχή στη θεωρία της σχετικότητας. Να κάνουν αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις για ποιο λόγο έγινε, γιατί φορά το τάδε ρούχο και όχι το άλλο, γιατί χαμογέλασε έτσι και όχι αλλιώς... και να χάνονται ώρες και ώρες και η θεία μου η Λουκρητία να χάνει και αυτή τον ύπνο της και να μη θέλει να πιει ούτε τα φάρμακά της γιατί έχει στεναχωρηθεί πάρα πολύ μ΄αυτό που συνέβει. Και να κάθεται μόνη της στο ντιβανάκι της και να βαριαστενάζει και να στενοχωριέται γιατί να συμβεί αυτό στους ανθρώπους – και ήταν τόσο καλοί και όμορφοι και να μου λέει να προσέχω στις σχέσεις που κάνω. Ήμαρτον! Ας ασχοληθούμε με κάτι πιο σοβαρό. Υπάρχουν τόσα και τόσα (ας μην αρχίσω την απαρίθμηση τώρα) και εθελοτυφλούμε...<br />Σας παρακαλώ, πρέπει να γίνει κάτι με όλα αυτά. Πρέπει να προστατέψω τη θεία Λουκρητία! Save theia Loukritia! </div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-1020168408130456462010-01-20T11:39:00.000+02:002010-01-20T11:45:32.024+02:00<em>ΕΛΑ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ...</em><br /><div align="justify"><br />Οι διακοπές πέρασαν και όλοι οι κατεργάρηδες ξανά στον πάγκο τους. Λίγο δύσκολο αλλά τι να κάνουμε ένεκα της ανάγκης... Και να μαι ξανά στην Χαμούτζολαντ! Αυτό που παρατήρησα είναι ότι πρώτον η Θεία Φώτιση δεν ήρθε και φέτος (σιγά και την περίμενα) και δεύτερον η κατάσταση ορισμένων ανθρώπων δεν άλλαξε.... παραμένουν οι ίδιοι. Και δε θα μιλήσω εδώ για τους συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη από την οικονομική μας συνεισφορά (αυτό είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν αλλάζει) αλλά από αυτούς που χαρακτηρίζονται από την κοινωνικότητά τους... όχι από την υπέρμετρή εκδήλωσή της αλλά αντιθέτως από την παντελή έλλειψή της.<br />Από τα μικράτα μας, μας έλεγαν ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν ή ζώον (δεν θυμάμαι ακριβώς τη ρήση και συγχωρείστε με για τυχόν λάθος) και ότι ευγενικό θα ήταν να χαιρετάμε τους γνωστούς που συναντάμε. Όλα ωραία και καλά είναι αυτά... αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική μερικές φορές. Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που σε γνωρίζουν, σε βλέπουν αλλά αντί να σου μιλήσουν βάζουν κάτω το κεφάλι, κοιτάζουν αλλού και σου μιλούν μόνο αν πέσουν πάνω σου ή αν τους κάνεις εσύ ένα νεύμα. Και τότε ακούγεται το θεϊκό: “Α τι κάνεις; Δε σε είδα; πως είσαι;” Μπλίαχ.<br />Το άλλο το ωραίο είναι όταν άτομα με τα οποία συναντιέσαι συχνά στα πλαίσια μιας παρέας, κάνεις μαζί τους βόλτες, στα πλαίσια αυτής της παρέας, τους είσαι παντελώς αδιάφορη και κάποια στιγμή μετά από μήνες σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λένε: “Έλα βρε παιδί! Που χάθηκες; Γιατί δεν πήρες κανα τηλέφωνο;” Και τότε τι να τους πεις;Ενα είναι σίγουρο! Ότι οι συγκεκριμένοι φωτίσθηκαν. Εκεί που καθόντουσαν αραχτοί στον καναπέ τους ένα φως ήρθε από το πουθενά και συνειδητοποίησαν την ύπαρξή σου και είπαν να πάρουν τηλέφωνο και να σου μιλήσουν λες και είσασταν φιλαράκια από το στρατό... Ε όχι!<br />Θα μου πείτε γιατί τόση ευαισθησία; για να είμαι ειλικρινής δεν παίρνω επί πόνου αυτή τη συμπεριφορά αλλά δεν μπορώ να την αποδεχτώ για λόγους ευγένειας. Έτσι απλά...</div><div align="justify"></div><div align="justify">Φιλάκια</div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-5995696668552840482009-10-14T19:47:00.002+03:002009-10-15T19:26:23.664+03:00Απορίες...<div align="justify">Όταν έχεις μία απορία, τί κάνεις; .... Θα μου πείτε... "Ρωτάς!" Και φυσικά αν η απορία σου είναι εξειδικευμένη, απευθύνεσαι σε κάποιον γνώστη του αντικειμένου. Και είσαι και χαρούμενος! Εκείνος θα σου απαντήσει δίνοντας μία σύντομη απάντηση ή μια εκτενή (αναλόγως αν έχεις αγγίξεις ή όχι την ευαίσθητή του χορδή- παρεπιπτόντως αν έχεις την τύχη να γνωρίσεις έναν vrai connaisseur, τουτέστιν έναν αληθινό γνώστη, τότε μετανιώνεις και που ρώτησες εφόσον είσαι αναγκασμένος να υπομείνεις μία λεπτομερή ανάλυση επί του θέματος). Αλλά έτσι κι΄αλλιώς... λαμβάνεις μία απάντηση. </div><div align="justify">Και τώρα ερωτώ: όταν ο συνομιλητής σας αρχίζει και σας μιλά περί ανέμων και υδάτων χωρίς να θίγει καν το θέμα σας, τότε τι κάνετε; Πως αντιδράτε όταν λαμβάνετε απαντήσεις του στυλ: "Ναι, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα το οποίο προσέγγισαν και άλλοι και είχαν αντιμετωπίσει το τάδε και το δείνα πρόβλημα κτλ. κτλ. κτλ." ή όταν κρίνει σωστό να αναφερθεί και στην τεχνολογία, λέγοντας σας:" Αυτό ψάχνεις; Βάλτο στο ψαχτήρι και θα βρεις τα πάντα και θα δεις (υπενθύμιση ότι απευθύνεστε σε ειδικό)!", τότε, πείτε μου, τί κάνετε;</div><div align="justify">Τελευταία, ήμουν παρούσα σε μία τέτοια συζήτηση και παραξενεύτηκα με την αντίδραση του ερωτώμενου-ειδικού. Κάθισα και σκέφτηκα, όπως λέει και ένα μονδέρνο άσμα μας και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα (βέβαια μπορεί να υπάρχουν και άλλα, αλλά εγώ βρήκα μόνο δύο) και τα παρουσιάζω. Πρώτον ο ερωτώμενος μπορεί να ήταν λάτρης της παιδαγωγικής μάθησης του Rousseau όπου ο μαθητής έπρεπε ν΄αποκτήσει τη γνώση μόνος του, μέσω της εμπειρίας και δεύτερον ο συνομιλητής μπορεί να αγνοούσαι την απάντηση ή να μην θυμόταν.</div><div align="justify">Και έρχομαι τώρα πιά να ξαναρωτήσω. Στην περίπτωση που δεν ήξερε ή δεν θυμόταν, ήταν τόσο κακό να πει "Δεν το ξέρω!"; Δεν θα κλονιζόταν η επιστημονική του οντότητα, αυτό είναι σίγουρο! Αν δεν μπορούσε να εκστομίσει τη "μιαρή" έκφραση "Δεν ξέρω", δεν θα μπορούσε να πει απλά "Δεν θυμάμαι"; Τόσο τρομερό είναι να ομολογείς την άγνοια σου; Άνθρωποι είμαστε, όχι παντογνώστες! Καλά, κανένας δεν του είπε ότι δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τα πάντα και δεν είναι κατακριτέο να ομολογούμε τις αδυναμίες και φυσικά να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους; Δεν κάνει κακό! Δηλαδή ο Σωκράτης που δήλωνε ότι "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα" ήταν ηλίθιος (να μην τον χαρακτηρίσω αλλιώς);</div><div align="justify">Μ΄αυτά και μ΄αυτά μου΄ρθε στο νου μία παλιά ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας φίλος. Κάποτε, έκανε γαλλικά και κάποιος από την τάξη του ρώτησε την καθηγήτρια τους από που πήρε το όνομά της η πλατεία Concorde (μία από τις πιο γνωστές πλατείες της γαλλικής πρωτεύουσας). Η καθηγήτρια, αν και εμφανώς προβληματισμένη, του απάντησε αυτομάτως ότι πήρε το όνομά της από το αεροπλάνο Concorde (ξέρετε το υπερηχητικό αεροπλάνο που έκανε το δρομολόγιο Παρίσι-Νέα Υόρκη σε 3,50 ώρες). Ο μαθητής, άναυδος, της απάντησε ότι το αεροπλάνο φτιάχτηκε το ΄69 ενώ η πλατεία λεγόταν έτσι από πριν, το είχε δει και σ΄ένα γαλλικό έργο. Αυτή όμως επέμενε...</div><div align="justify"></div><div align="justify">Υ.Γ. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η εν λόγω πλατεία ονομαζόταν πλατεία της Δημοκρατίας και εκεί γινόντουσαν οι εκτελέσεις κατά την περίοδο της Τρομοκρατίας (π.χ. εκεί εκτελέστηκε ο Λουδοβίκος 16ος όπως και ο Ροβεσπιέρος και άλλοι). Κατά τη διάρκεια του Διευθυντηρίου (1795-1799) μετονομάσθηκε σε Concorde (ομόνοια) με σκοπό να ξεχασθούν τα έκτροπα της περιόδου της Τρομοκρατίας.</div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-83997265286425321792009-10-11T08:41:00.000+03:002009-10-11T09:36:57.307+03:00Σκέψεις ενός περιπλανώμενου...Ά! Τι ωραία που΄ναι να κάθεσαι στην λιακάδα. Χαλαρά, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες. Έτσι, έτσι! Νοιώθεις άνθρωπος! Αυτή είναι ζωή! Luxe, calme et volupté, θα΄λεγαν οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Το καινούριο μου στέκι είναι καταπληκτικό! Ήσυχο, με αρκετή πρασινάδα για τα δεδομένα αυτού του τερατουργήματος που το λέμε Αθήνα και με class. Πίσω από το Γαλλικό Ινστιτούτο, ένα χώρο τέχνης και πολιτισμού. Και με αρκετή κίνηση. Δόξα σοι ο Θεός, δεν έχω παράπονο. Βλέπω τα πάντα: πεζούς, αυτοκίνητα και πολιτικούς. Όλα καλά. Κάθε μέρα, που λέτε, κάθομαι αραχτός και τους βλέπω όλους να περνάνε. Οι περισσότεροι αγχωμένοι, το κεφάλι κάτω, να κοιτούν συχνά πυκνώ το ρολόϊ τους. Χάζεμα να δείτε! Η απόλυτη πολυτέλεια για μένα!<br /> Βέβαια, τώρα τελευταία είχα και κάτι δυσκολιούλες, κυρίως με το συσσίτιο. Αραίωσαν κατά πολύ οι διανομές- λόγω εκλογών; λόγω κρίσης; δεν ξέρω. Και έτσι και γω άρχισα να συγκαταλέγομαι ανάμεσα στα θύματα της οικονομικής κρίσης. Αλλά τα κατάφερνα. Δεν έτρωγα και σαν βασιλιάς αλλά ένα μικρογεύμα το εξασφάλίζα. Ευτυχώς που δεν είμαι εκλεκτικός, σαν μερικούς μερικούς -ονόματα να μη λέμε, υπολείψεις να μη θίγουμε. Έτσι χάρη στην πονοψυχία ορισμένων, κάθε μέρα είχα το κάτι τις μου.<br /> Προχθές όμως ήταν μία από τις πιο δύσκολες μου μέρες. Είχα να φάω 2 μέρες και ένοιωθα αρκετή εξάντληση. Με κάποια δυσκολία, έφτασα στο παρατήριο μου (δεν το αφήνεις εύκολα αυτό). Αλλά τι είδα, μπροστά μου! Όραμα ήταν αυτό, οπτασία; Δεν πίστευα στα κατακίτρινα μάτια μου. Δάγκωσα την ουρά μου, δυό- τρεις φορές, για να ξυπνήσω. Αλλά, όχι, ήταν πραγματικό. Η εικόνα δεν άλλαξε. Μία γάτα πάνω σ΄ένα ποδήλατο, μία πανέμορφη μαύρη γάτα, να πεταλάρει και να το απολαμβάνει. Απίστευτο! Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο! Και τότε συνέβει το μοιραίο... Η άτιμη η πείνα την έκανε να μεταμορφώνεται σε ό, τι πιο γευστικό μπορούσα να φανταστώ: ένα ψητό μπούτι κοτόπουλο, ένα παϊδάκι αλλά και απλά ως γατάκι μου έκανε...Αίφνης, ξέχασα την γαλλική μου παιδεία και της όρμησα! Δεν άντεξα! Και όχι μόνο μία φορά, αλλά τρεις! Ω ναι, αμάρτησα! Παρανόμησα! Απαρνήθηκα τρις, ως ένας άλλος Πέτρος, την υπόσχεσή μου να σέβομαι τα άλλα τετράποδα γύρω μου! Όσο για κείνη, αρχικά δεν αντέδρασε. Αλλά μετά την τρίτη δαγκωνιά, φώναξε. Έβγαλε τέτοια φωνή που έβαλα την ουρά στα σκέλια και τράπηκα σε υποχώρηση...<br /> Αλλά θέλω να με καταλάβει! Δεν το έκανα εγώ! Δεν είμαι έτσι! Η άτιμη η πείνα με ώθησε! Άσχετα αν οι άλλοι σκύλοι που το μα΄θαν ήρθαν και μου δώσαν συγχαρητήρια και μου πρότειναν να με συγκαταλέξουν στο ψηφοδέλτιο της κίνησης "Αδέλφια μας, σκύλοι, διεκδικείστε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια τώρα". Εγώ θα συνεχίσω να κάθομαι εκεί, πιστός φύλακας της περιοχής.<br /><br />Υ.Γ. Αφιερωμένο στην μαύρη γάτα που ποδηλατεί...Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-63220322190082146042009-10-09T21:12:00.000+03:002009-10-09T22:18:54.992+03:00Ετεροχρονισμένα...<div align="justify"> Λέει ότι ξημέρωσε η Κυριακή και έπρεπε να ξυπνήσω, σχετικά νωρίς, για να εκτελέσω το πολιτικό μου δικαίωμα. Το είχα υποσχεθεί και στη μαμά, ωπ συγγνώμη Μητέρα (μεγάλωσα πιά όπως η ίδια λέει). Τελικά, όμως ξύπνησα κάπως αργούτσικα. 11 η ώρα και ακόμη στο κρεβάτι! Mon Dieu; ça c'était impossible! Η μαμά-μητέρα δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή της, ευτυχώς! Είχαμε κανονίσει να ψηφίσουμε μαζί. Ευτυχώς, γιατί έτσι δεν θα ταλαιπωρηθώ και πολύ για να βρω και πάρκινγκ. Ο οδηγός θα μας περιμένει έξω από το εκλογικό τμήμα. Αχ τι καλά! Θα πάμε χαλαρά και μετά θα μπορέσουμε να πάμε να φάμε πεϊνιρλί στη Δροσιά. Έτσι θα μπορέσουμε να συζητήσουμε γιατί είχαμε καιρό να τα πούμε. </div><div align="justify"> Τους τελευταίους μήνες, η μητέρα ασχολιόταν πολύ με τις πολιτικές εξελίξεις και με διάφορα targets groups, δεν ξέρω γιατί. Αλλά για να το κάνει, κάτι θα ξέρει! Βέβαια, έχω να της πω πάρα πολλά πράγματα! Κυρίως θέλω να της μιλήσω για την καινούρια μου δουλειά. Είναι η δουλειά που ήθελα από πάντα! Να γράφω ένα από τα κύρια άρθρα σε μεγάλο περιοδικό! Τί τύχη και αυτή! Εφόσον τέλειωσα τις σπουδές μου (στο εξωτερικό φυσικά), βρήκα αμέσως δουλειά και αυτήν την θέση! Σίγουρα, εκτίμησαν το βιογραφικό που είχα από μαθήτρια. Λαμπρότατο! Με όλα αυτά, αναρωτιέμαι γιατί αυτοί που παραπονιούνται δεν βρίσκουν δουλειά... Μ΄ένα καλό βιογραφικό μπορείς να κάνεις τα πάντα! Εγώ πως τα κατάφερα... Με το μισθό που κερδίζω, μπόρεσα και να έχω και δικό μου διαμέρισμα, στα βόρεια προάστια, φυσικά! Αρχικά προσπάθησα να βρω κάτι στο κέντρο- για να είμαι κοντά και στη δουλειά- αλλά δεν μπορούσα τη βρωμιά. Σκεφτείτε ότι το χειρότερο σπίτι της γειτονιάς μου ήταν πιο καθαρό από τους κάδους του κέντρου. Αλλά έπιασα την πολυλογία και η ώρα περνάει και θα΄ρθει η μητέρα και θα φωνάζει. Πρέπει να ντυθώ... μάλλον θα βάλω κάτι casual, ένα Βγένετον ίσως, άνετο και σίκ...Χτυπάν το κουδούνι...</div><div align="justify"> </div><div align="justify"> Ωχ! Τί γίνεται; Τι είναι αυτό που χτυπά; Το ξυπνητήρι... Παρακοιμήθηκα, φαίνεται... Πρέπει να σηκωθώ να πάω να ψηφίσω. Μα τι συνέβει; Α ναι, έβλεπα όνειρο! Και τι όνειρο! Πω πω! Καλά, καλύτερα ας προσγειωθώ γιατί πρέπει να πάω στον Πειραιά και θα γίνεται πανζουρλισμός και δεν θα βρίσκω πάρκινγκ. Μάλλον θα πάρω το ποδηλατάκι μου να πάω... να μπορέσω ν΄αναπνεύσω και λίγο καθαρό καυσαέριο... </div><div align="justify"> </div><div align="justify">Υ.Γ. Ας είναι καλά το δίκτυο του ΟΤΕ που μου επέτρεψε να αναρτήσω αυτήν την ανάρτηση τώρα...</div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-53069781480392487632009-08-09T16:08:00.000+03:002009-08-09T16:18:07.030+03:00Ladies and gentlemen...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCin2SsoxwC3iDwgA_Zent205o1d2Ts_iRBEQjs6iLEa7sbRz288LJuieDYR34bXWGQvVgdGMtzQwvUVsiIpA2cxUHvK0xjlybU0f_JP1850Rw1OEGtNR1QUpyj7Zuby9i6iuuhKSh_lXi/s1600-h/marianna+roro+nasia+390.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367951853085404594" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCin2SsoxwC3iDwgA_Zent205o1d2Ts_iRBEQjs6iLEa7sbRz288LJuieDYR34bXWGQvVgdGMtzQwvUVsiIpA2cxUHvK0xjlybU0f_JP1850Rw1OEGtNR1QUpyj7Zuby9i6iuuhKSh_lXi/s320/marianna+roro+nasia+390.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijYqTCNdNeiVahe36Q1qKZBwITESaA9jLLRTAMlDqNANjjYsp7TPDYgRUpO_SxqnF_BeJGB8HGHxPPI245xuyHDQhOD-doonflmWOBxfwP_AVlzvRZuWWBEqhukskZzXNOxx6QK1DvV4G3/s1600-h/marianna+roro+nasia+388.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367951854942126178" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijYqTCNdNeiVahe36Q1qKZBwITESaA9jLLRTAMlDqNANjjYsp7TPDYgRUpO_SxqnF_BeJGB8HGHxPPI245xuyHDQhOD-doonflmWOBxfwP_AVlzvRZuWWBEqhukskZzXNOxx6QK1DvV4G3/s320/marianna+roro+nasia+388.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div>Ladies and gentlemen, here the one, the magnificent...... my new bicycle και για τους γαλλομαθείς (να παινέψουμε και το σπίτι μας): Mesdames et messieurs, voilà le un, le magnifique.... mon nouveau vélo! </div><div>Και να οι φωτό που σας υποσχέθηκα. Τα λόγια είναι περιττά! Ένα όμως να σας ρωτήσω, δεν είναι κούκλα;</div><div> </div><div>Φιλιά...</div></div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-64627555850338165592009-08-07T11:37:00.000+03:002009-08-07T12:07:28.127+03:00Βόλτα με ποδήλατο υπό το φως του φεγγαριού<blockquote></blockquote><div align="justify"> Γάντια πήρα; Ναι. Σακίδιο με τα απαραίτητα σύνεργα; Ναι. Νερό (γιατί δεν είμαστε και γκαμήλες); Ναι. Κράνος και φυσικά το καινούριο μου ποδηλατάκι (ένα Νταχονάκι μούρλια); Ναι. Ωραία και τώρα περιμένουμε. Τι περιμένω; Φυσικά όχι τον Γκοντό αλλά την Coco. Χθες, ένεκα της Αυγουστιάτικης Πανσελήνου, αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα με ποδήλατα για να απολαύσουμε τη βραδιά. ΄Ετσι πήραμε τα ποδηλατάκια μας και ξεκινήσαμε για το ΣΕΦ. Μη φανταστείτε από τους κεντρικούς δρόμους αλλά από τα στενά, έτσι σιγά σιγά για να ρεμβάσουμε και να απολαύσουμε επίσης και τη μυρωδιά των κάδων απορριμάτων που υπήρχαν σε κάθε γωνία του δρόμου. Α parfum! Η διαδρομή μέσα από την περιοχή του Μοσχάτου αρκετά καλή. Το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό μαζί μας, ανάμεσα στις πολυκατοικίες. </div><div align="justify"> Από το ΣΕΦ πήγαμε Φλοίσβο από έναν παράδρομο. Άλλη αίσθηση! Αν και ήταν η παραλιακή δίπλα μας, ένοιωθα ότι ήμουν σε κάποιον επαρχιακό δρόμο. Άνετη διαδρομή, αν εξαιρέσουμε κάποιους ηλίθιους με κάτι κουβαδάκια σαν αυτοκίνητα και με κάτι μπουριά για εξατμίσεις που θεωρούσαν μαγκιά να γκαζώνουν και να χάνονται. Ευτυχώς δεν ήταν πολλοί! Δροσούλα και ένα καταπληκτικό φεγγάρι (σας το΄πα, δε σας το πα).</div><div align="justify"> Φανταστική αίσθηση πάνω στο ποδήλατο. Αν και περιμένοντας την παλαβοψιψίνα, η υπνηλία είχε αρχίσει να με κυριεύει, από τη στιγμή που άρχισα να κάνω ποδήλατο, ξέχασα τα πάντα και φυσικά ξύπνησα. Μετά από πολύ καιρό ένοιωσα ελεύθερη. Παρ΄όλη την κούραση, ένοιωθα πάρα πολύ καλά. Δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά το να κάνω πετάλι. Όσο για το ίδιο το ποδήλατο αεράτο, ανάλαφρο, άνετο...</div><div align="justify"> Αφού κάναμε μία στάση, πήραμε το δρόμο του γυρισμού με το φεγγάρι να σκορπίζει το φως του. Η μόνη παραφωνία σε όλη αυτή την διαδρομή ήταν η άγονη, ξερή έκταση που εκτεινόταν ως τη θάλασσα. Πόσο πιο φιλική θα ήταν η διαδρομή αν οι υπεύθυνοι του χώρου αυτού είχαν φροντίσει να φυτέψουν κανένα δέντρο, να βάλουν λίγο πράσινο... Τότε περισσότεροι θα επέλεγαν αυτή τη διαδρομή. Αλλά που;</div><div align="justify">Λέτε το ποδήλατο να μου κάνει κακό; Αρχίζω και σκέπτομαι περίεργα...</div><div align="justify"> </div><div align="justify">Υ.Γ. Φωτογραφίες από το καινούριο μου ποδηλατάκι προσεχώς. Μέχρι τότε φιλάκια...</div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-2581770479555034492009-07-19T12:38:00.000+03:002009-07-19T13:08:58.468+03:00Σκέψεις καύσωνα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQnt54N84Xx7_9hRz54U8kS6HHhVkj4iNyANaiblTdKMhqEglkR59IxYzPwJn5KJCVzpdreR8GauAAydy0PjZhgWUEWxnufAKRUI1urXk4m8Evprmr8r8yq2wX2tHbvPTd452EqMaFW6fR/s1600-h/320px-Dore_ridinghood.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5360110600440328722" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 249px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQnt54N84Xx7_9hRz54U8kS6HHhVkj4iNyANaiblTdKMhqEglkR59IxYzPwJn5KJCVzpdreR8GauAAydy0PjZhgWUEWxnufAKRUI1urXk4m8Evprmr8r8yq2wX2tHbvPTd452EqMaFW6fR/s320/320px-Dore_ridinghood.jpg" border="0" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Καλημερούδια σας</div><br /><br /><div></div><br /><br /><div align="justify">Όλα τα παραμύθια, όπως μας τα παρουσίαζαν οι εκδόσεις για παιδιά, έχουν καλό τέλος. Πάντα τέλειωναν με το "Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα". Κάποια στιγμή όμως αναρωτήθηκα "Και μετά τι; Ποιό ήταν το τέλος όλων αυτών των γενναίων ηρώων και των όμορφων πλην όμως ταλαιπωρημένων κορασίδων οι οποίοι περνούσαν δια πυρός και σιδήρου μέχρι να βρουν την ευτυχία, να δικαιωθούν;" Θα μου πείτε:"Τι σε νοιάζει εσένα; Υπάρχει ένα καλό τέλος, τα παιδιά κοιμήθηκαν και τώρα τι θες;" Εγώ όμως εκεί, ανένδοτη τι απέγιναν; (Είναι και ο καύσωνας βλέπετε).</div><br /><br /><div align="justify">Σκεφτείτε λίγο το πιθανό τέλος τους. Αφήστε κατά μέρους αυτό που έχουμε μάθει και ταξιδέψτε με τη βοήθεια της φαντασίας σας και με τις επιδράσεις που έχουμε από την εποχή μας... Τι θα λέγατε αν η Σταχτομπούτα, μετά από κάποια χρόνια ευτυχισμένου γάμου με τον καλό της, ήθελε να το σκάσει από το σπίτι της μετά τη γέννηση του δεύτερου της παιδιού γιατί δεν άντεχε άλλο τον ωραίο πρίγκηπα της ο οποίος, ανεπιστρεπτί, δεν ήταν πια ωραίος και είχε καταντήσει ένας βαρετός υποχόνδριος; Και η Ωραία Κοιμωμένη να μην μπορεί να κάνει βήμα χωρίς τα ηρεμιστικά και τα υπνωτικά της γιατί μόνο αυτά μπορούν να την βοηθήσουν να επιστρέψει στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της, το Μεγάλο Ύπνο; Να μη σας πω για την Κοκκινοσκουφίτσα να έχει προτίμηση στους πολύ μπρυτάλ ώριμους άνδρες; Ο Παπουτσωμένος Γάτος να έχει γίνει ένα ρεμάλι και να καταλήξει βασικό συστατικό σ΄ένα εξωτικό πιάτο; Και άλλα πολλά. Σταματώ εδώ τις εικασίες γιατί η λίστα είναι πάρα πολύ μεγάλη.</div><br /><br /><div align="justify">Βέβαια θα μου πείτε:" Γιατί χαλάς τη μαγεία; Αυτή είναι η γοητεία των παραμυθιών! Μ΄αυτά ταξιδεύουμε, ξεχνάμε τα προβλήματά μας." Και γω θα σας απαντήσω πολύ απλά: "Σίγουρα με αυτά μπαίνουμε σ΄ένα κόσμο μαγικό! Αλλά δεν σκεφτήκατε ποτέ το μετά; Μετά τι έγινε; Δε σας τρώει η περιέργεια; Και συν τοις άλλοις μη μου δίνετε και πολύ σημασία σήμερα. Έχει καύσωνα και ΖΕΣΤΑΙΝΟΜΑΙ!!!!!!! ΦΡΙΧΤΑ!!!! ΥΠΟΦΕΡΩ!!!! Και έτσι γράφω ασυναρτησίες. </div><br /><br /><div></div><br /><br /><div>Φιλάκια!!!</div><br /><br /><div></div><br /><br /><div></div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-66738671854814258072009-07-06T07:40:00.000+03:002009-07-06T08:44:04.310+03:00Για ένα τσιγάρο...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2_Z9RFmTWeZktInCgCzf9M2_9-azom9k5n4et8ONF38qJ88jiOYhiyigkofwqOD2SC8Df01A5qolWig9WYfPXtdvtGfA-HWWlsZDdYuo_4_i8WwNLqpzTL3WHtAtqhPN_J1M4tkGcp3uC/s1600-h/Coco4.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5355218657511878450" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 150px; CURSOR: hand; HEIGHT: 82px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2_Z9RFmTWeZktInCgCzf9M2_9-azom9k5n4et8ONF38qJ88jiOYhiyigkofwqOD2SC8Df01A5qolWig9WYfPXtdvtGfA-HWWlsZDdYuo_4_i8WwNLqpzTL3WHtAtqhPN_J1M4tkGcp3uC/s320/Coco4.jpg" border="0" /></a><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify">Καλημέρα σας! </div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify">Χθες το απογευματάκι, βρέθηκα μαζί την παρέα μου στο Διεθνή Αερολιμένα Ελ. Βενιζέλο για να ξεπροβοδίσουμε μία φίλη που έφευγε σ΄ένα μακρινό εξωτικό μέρος. Με το που κατεβήκαμε από το λεωφορείο, είδαμε αρκετό κόσμο να κάθεται στις "αναπαυτικές" (λέμε τώρα) καρέκλες έξω παρόλη την κουφόβραση και αρκετούς όρθιους. Η εκδοχή ότι όλη αυτή η λαοθάλασσα είχε μαζευτεί για να αποχαιρετήσει την φίλη μας αποκλείσθηκε σχεδόν αμέσως από τη στιγμή που παρατήρησα ότι όλοι κρατούσαν ένα τσιγάρο στο χέρι. Πιστεύω ότι είναι περιττό να σας πω ότι η καντίνα που βρίσκεται έξω είχε πάρα πολύ κόσμο! Αν και είδα όλα αυτά, εγώ ακάθεκτη ως παραδοσιάκη αιθεροβάμων, δεν έδωσα πολύ σημασία. Ακολούθησα τους άλλους και μπήκα μέσα σκεπτόμενη τον καφέ που θα έπινα με τη συνοδεία του βλαβερού, γοητευτικού όμως (προσωπική άποψη) τσιγάρου σ΄ένα χώρο διαμορφωμένο για καπνιστές (έτσι να είμαστε και τυπικοί). Εφόσον περιπλανηθήκαμε λίγο, δώσαμε τις βαλίτσες, είπαμε να πάμε για καφέ. Ως νομοταγής πολίτες (δεν ήμουν η μόνη που κάπνιζε) ρωτάμε έναν κύριο της Ασφάλειας που μπορούμε να καπνίσουμε... Μας λέει ευγενέστατα: "Στο καφέ που είναι στο ισόγειο". Ωραία λέμε. Έτοιμοι για χαλάρωση πήγαμε προς τα εκεί. Φτάνοντας τι να δούμε;</div><br /><div align="justify">Ένας μικρός χώρος, με τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα και στάχτες που είχαν να καθαριστούν από το πρωί και ανθρώπους στοιβαγμένους ο ένας πάνω στον άλλο! Να μη μιλήσουμε για την ουρά που υπήρχε στο ταμείο, τον πανικό που δημιουργόταν ενίοτε στη σειρά για τον καφέ όταν κάποιος ευγενικός Έλληνας θεωρούσε πρέπον να παρακάμψει αυτούς που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους και ήταν και πριν απ΄αυτόν να πάρει τον πρώτο καφέ που ήταν στην ακτίνα του χεριού του, σκουντώντας τους άλλους και να τρέχει! </div><br /><div align="justify">Η φίλη μου η Coco ήταν πιο αισιόδοξη από μένα εφόσον επέμενε ότι έπρεπε να υπήρχε και άλλο καφέ, κάπου μέσα στο αεροδρόμιο όπου θα μπορούσαμε να καπνίσουμε. Οι προσπάθειες ανέρευσης αυτού του παραμυθένιου κόσμου για μας τα ρεμάλια τους εξαρτημένους απέβησαν άκαρπες.</div><br /><div align="justify">Και έτσι καθίσαμε εκεί, λέγοντας pardon, excuse-me για να πιούμε και μεις έναν καφέ (ακόμα επιμένω ότι δεν είναι καφές της παρηγοριάς). Χαλαρώνοντας, γύρισα και κοίταξα γύρω μου. Ο ένας ήταν στοιβαγμένος πάνω στον άλλο. Ούτε λαθρομετανάστες να ήμασταν!</div><br /><div align="justify">Θα μου πείτε βέβαια, καλά να πάθετε, εσείς οι καπνιστές, ότι έτσι πρέπει να γίνει εφόσον είναι θέμα δημόσιας υγείας, πολλοί αργήσαν οι ταγοί μας να επιβάλλουν αυτά τα μέτρα, τι σου φταίνε οι μη καπνιστές κτλ. κτλ. κτλ. Όλα ωραία και καλά αυτά! </div><br /><div align="justify">Αλλά και οι καπνιστές έχουν δικαιώματα! Δεν γίνεται να τους περιορίζουν σ΄ένα μικρό χώρο σαν είναι πρόβατα. Μ΄αυτό τον τρόπο δεν θα τους εξαναγκάσουν να σταματήσουν το κάπνισμα ή να το μειώσουν. Δεν είναι λύση αυτό! Και για να μην παρεξηγηθώ, δε ζητώ οι καπνιστές να μονοπωλήσουν τους δημόσιους χώρους, καταπιέζοντας τους μη καπνιστές.΄Οχι αυτό δεν είναι σωστό.... Αλλά έναν πιο ευπρεπή χώρο, αυτό ζητώ. Και δε χρειάζεται να είναι στο καλύτερο μέρος. Τουναντίον και στο υπόγειο αν θέλουν να μας παν, να μας παν!</div><br /><div align="justify">Αν θέλουμε να σταματήσουμε κάτι, αυτό δεν μπορεί να γίνει με απαγορεύσεις! Μάλλον θα έχουμε αντίθετο αποτέλεσμα!</div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify">Υ.Γ. Α κάτι που ξέχασα! Οι μέσα καφετέριες που παλαιότερα έσφυζαν από ζωή και δεν μπορούσες να βρεις να κάτσεις, χθες είχαν κάποιους πελάτες και πολλά άδεια τραπέζια.</div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify">Αυτά, καπνισμένα φιλάκια!</div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-14490289055049628032009-04-21T00:31:00.000+03:002009-04-21T01:01:20.283+03:00Να δούμε και μεις λίγο....Γειά σας και πάλι...<br /> <br /><div align="justify"> Χριστός Ανέστη, πρώτα απ΄όλα! Τελικά κατάντησα να εμφανίζομαι όπως τα Spam στην μπλογκόσφαιρα, όπως εύλογα παρατήρησε η φίλη μου η Coco! Kαι τελικά έχει δίκιο ( σ΄αυτό και σε πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος!). Αλλά να... τους τελευταίους μήνες μ΄είχε πιάσει μία άρνηση να ανοίξω τον υπολογιστή μου. Έχοντας περάσει έναν αρκετά δύσκολο Μάρτη γιατί έπρεπε να υποστηρίξω το Διδακτορικό μου όπου εκεί ο υπολογιστής είχε γίνει η προέκταση των χεριών μου, μετά τον άφησα, τον παράτησα, τον εγκατέλειψα! Η κατάσταση μου έφτασε στο απροχώρητο και τότε σκέφτηκα να συμβουλευτώ τον έγκριτο ιατρό πάσης φύσεως καθηγητή Φον Μύλερ ( και το ΄υ' τραβηγμένο) όπου διέγνωσε ' κομπιουτερική' ή αλλιώς ΄υπολογιστική΄ κόπωση (πως λέμε ' εαρινή κόπωση'). Σύμφωνα με την αγωγή που μου πρότεινε θα έπρεπε να μην πιέσω τον ευατό μου και η επιθυμία να ασχοληθώ ξανά με τη συγγραφή (λέμε τώρα) θα έλθει από μόνη της. Και να΄την! Λέτε να είναι η Θεία Φώτιση; Δεν ξέρω!</div><div align="justify"> Πάντως ο χώρος της Εκκλησίας και πιο συγκεκριμένα το εκκλησίασμα ήταν αυτό που με ώθησε να ξαναγράψω. Για να γίνω πιο σαφής, τη Μεγάλη Εβδομάδα, και πιο συγκεκριμένα τη Μεγάλη Πέμπτη, είπα να ικανοποιήσω και γω τη μαμά μου η οποία ως γνήσια ελληνίδα μάνα με προέτρεπε συνεχώς να πάω εκκλησία. Αλλά που εγώ! Ως γνήσια ελληνίδα κόρη της έλεγα ένα καλά και το άφηνα. Αλλά είπα να της κάνω το χατίρι, τη Μεγάλη Πέμπτη και μετά. Λοιπόν πάω στην εκκλησία η οποία ήταν σχετικά γεμάτη! Φυσικά με το απαραίτητο αξεσουάρ που απαιτεί η μέρα..... το καρεκλάκι. Μπαίνοντας, έκανα αναγνώριση χώρου. Εντάξει τα κεριά τα βρήκα εύκολα! Μετά έπρεπε να διαλέξω το κατάλληλο σημείο που να μην μ΄ενοχλούν αλλά επίσης και να μη θίξω το team των θεούσων που υπάρχουν στην ενορία μας και κατέχουν, θέλω να το επισημάνω αυτό, καίριες θέσεις. Έτσι μετά από σύντομη μελέτη του χώρου αποφάσισα να πάω στον γυναικονίτη. </div><div align="justify"> Μέχρι εδώ καλά. Πάω βρίσκω μία γωνίτσα, κάθομαι. Παραδίπλα, βρίσκονταν δύο άλλες κυρίες που παρακολουθούσαν με ευλάβεια! Όλα καλά. Και να σου εκείνη τη στιγμή, καταφτάνει μία κυρία μιας κάποιας ηλικίας και προσπαθεί να μπει ανάμεσά μου και στην άλλη κυρία. Βλέπει ότι δεν χωράει και έτσι ως γνήσια ελληνίδα αρχίζει να σπρώχνει... Την κοιτάω περίεργα και εκείνη μελιστάλαχτα μου λέει: "Αν κάνουμε όλοι ένα βήμα πιο πέρα θα μπορέσουμε όλοι να δούμε..." και παρεισφρύει σπρώχνοντας. Και γω την κοιτάζω και αναρωτιέμαι: " Να δούμε τι; το θέαμα; Ποιό θέαμα; Σε εκκλησία βρισκόμαστε και όχι σε συναυλία των αδερφών Κατσάμπα!" Και άλλα ερωτήματα ήρθαν και φώλιασαν στο μυαλό μου... "Πόσο πλήρωσε για να δει;" Γιατί εγώ μπήκα δωρεάν, συν το ότι δεν υπήρχε face control. Μέχρι στιγμής! Εφ΄όσον είπε αυτά, συνέχισε να σπρώχνει ώσπου μπόρεσε να εγκατασταθεί κανονικά για να δεί, έχοντας κολλήσει εμένα στην κολόνα και την άλλη κυρία πάνω στην άλλη κυρία! Μετά το έκτο ευαγγέλιο, εξαφανίστηκε. Το θέαμα είχε τελειώσει. Τι να πω! Ήμαρτον!</div><div align="justify"> Βέβαια, η περιπέτεια μου δεν τελειώνει εδώ! Την Μεγάλη Παρασκευή, είπα ακόμα μια φορά να ικανοποιήσω τη μαμά μου (αχ αυτές οι μαμάδες) και πήγα στην Αποκαθήλωση. Τη στιγμή που γινόταν η περιφορά, βλέπω από την άλλη πλευρά του ναού, τρεις μεσόκοπες κυρίες να διασχίζουν τον ναό και να έρχονται να θρονιάζονται μπροστά μου για να μπορέσουν να ρίξουν τα άνθη τους, νομίζω.... ήταν και πρωί. Βέβαια ακόμα μια φορά για να πετύχουν το σκοπό τους, έσπρωξαν ένα, δύο, τρία άτομα και με χάρη βρέθηκαν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή! Φοβερή τεχνική! Με την αποχώρηση του Ιερέος, εξαφανίστηκαν και αυτές ως δια μαγείας! Τι να πω! </div> Ευτυχώς στην Ανάσταση, όλα κύλησαν ομαλά, ομαλότατα! Περίμενα βέβαια να γίνω ο 13ος Απόστολος, αλλά μάταια. Η επιφοίτηση δεν μου ήρθε ακόμα....<br /><div align="justify"> </div>Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-9924347214201717902009-01-25T01:44:00.000+02:002009-01-25T02:03:13.989+02:00ΕΤΙΚΕΤΤΕΣ<br /><br /> Η ζωή στην επαρχία εξελίσσεται ομαλά. Βέβαια δεν έχω ενσωματωθεί στην τοπική κοινωνία απόλυτα, και να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ: δεν αποτελώ γι΄αυτούς ένα έμπιστό τους άτομο μπροστά στο οποίο θα μπορούν να πουν ελεύθερα για τον ένα ή τον άλλο ή για να μιλήσουν για την κατσίκα του γείτονα που μπήκε ξανά πάλι στο χωράφι (σιγά που μ΄ενδιαφέρει αν και κάποιοι άλλοι θα έδιναν και τη ψυχή τους να μάθαιναν τα απόκρυφα της τοπικής κοινωνίας). Έτσι ζω μαζί τους έχοντας τυπικές σχέσεις. Ξέρουν ότι είμαι η κόρη του τάδε (τυγχάνει ο μπαμπάς να προέρχεται από την ελληνική ύπαιθρο) και τίποτα άλλο. ¨οταν συναντιόμαστε, χαιρετιόμαστε τυπικά και μετά ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του. Όμως υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι τυγχάνει να είναι και "τοπικοί" δημόσιοι λειτουργοί που με κοιτούν αφ΄υψηλού- λες και είναι δεν ξέρω ποιοί- και δεν καταδέχονται καν να μου απευθύνουν το λόγο και μόλις μετά βίας δίνουν την πληροφορία που τους ζητώ. Εκεί νοιώθω ότι έχω να κάνω τουλάχιστον με τον πρέσβη των ΗΠΑ!<br /> Και έρχεται η στιγμή της αποκαλύψεως της ταυτότητας. Δηλαδή η στιγμή που μαθαίνουν τι δουλειά κάνω. Τότε έχουμε την μετάλλαξη: αποκτώ οντότητα, είμαι μία ευηπόληπτος πολίτης, αντάξια να με συναναστραφούν ("ω κύριε πρέσβη με κακομαθαίνετε!"). Η συμπεριφορά τους αλλάζει ριζικά. Δεν είναι πια αδιάφοροι, αντιθέτως είναι πάρα πολύ περιποιητικοί και θέλουν να με κατατοπίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο και το κυριότερο ΚΑΤΑΔΕΧΟΝΤΑΙ να με κοιτάξουν! Και όλα αυτά γιατί; Γιατί έμαθαν που είμαι, τι δουλειά κάνω. Λες και η δουλειά κάνει τον άνθρωπο!<br /> Αυτό δε συμβαίνει μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς άλλους. Θα πρέπει δηλαδή να είσαι κάποιος (γενικά μιλάμε) για να σου μιλήσουν και να σου συμπεριφερθούν σωστά; Το γεγονός ότι είσαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, δεν αρκεί;<br /> O tempores, o complex!Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-41969937842456766152009-01-20T21:43:00.000+02:002009-01-20T22:03:21.890+02:00<em>Δημόσιες υπηρεσίες και συμπάθεια</em><br /><em></em><br /> Αρχίζουν και με φτιάχνουν (ω! παρντόν) και μ΄αρέσουν οι δημόσιες υπηρεσίες στην επαρχία. Συνειδητοποίησα ότι τις τελευταίες εβδομάδες επιθυμώ να πάω σε δημόσιες υπηρεσίες. Με διασκεδάζουν αφόρητα και είναι πιο χαλαααααρές! Όχι ότι στην Αθήνα δεν είναι αλλά εδώ υπάρχει ειδικό καθεστώς γιατί όπως κάποτε είπε ένας "σεβάσμιος" δημόσιος υπάλληλος: " Εδώ μανδάμ έχουμε τους δικούς μας νόμους!".<br /> Στην Αθήνα, οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν ο διάολος μου. Τις απέφευγα όπως ο όξω από΄δω το λιβάνι. Σερνόμουν για να φτάσω ως εκεί, μη σας πω ότι πάντα ανέβαλα να πάω, αν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Όμως εδώ που βρίσκομαι, συμβαίνει το αντίθετο. Βέβαια μη φανταστείτε ότι εδώ είναι ο παράδεισος του φορολογούμενου πολίτη. Είπαμε χαλαααρά! Δεν υπάρχει ουρά αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα εξυπηρετηθείς αμέσως . Περιμένοντας όμως στο γκισέ να δεήσει ο υπάλληλος να σου ρίξει μια ματιά μπορείς να δεις σκηνές απείρου κάλους. Π.χ. άτομα που κοιτάζουν με περιέργεια το καινούριο τους κινητό (αν είσαι στον ΟΤΕ) και να ρωτούν τον υπάλληλο, ο οποίος εμφανίζεται ως ο εγκέφαλος εκεί, κάτι σαν το σοφό των Ινδιάνων, κάτι σαν το Μωϋσή που κρατούσε τις πλάκες με τις 10 εντολές, πως μπορούν επιτέλους να στείλουν μήνυμα και MMS. Άλλοι έρχονται μέσα και φωνάζουν γιατί τους ήρθε φουσκωμένος λογαριασμός του ΟΤΕ και αναρωτιούνται γιατί, έχοντας διαγράψει από τον "σκληρό τους δίσκο" (δίσκος; ουγκ! τι είναι αυτό;) το γεγονός ότι ο αγαπημένος τους βλαστός μπορεί να έχει κάνει σύμβαση με το 090.... Οι υπάλληλοι στο ύψος τους. Με τις κοιλίτσες τους, ευηπόληπτοι και χωρίς να έχουν αποτινάξει το constipé (δυσκοίλιο) ύφος τους, απαραίτητο αξεσουάρ για έναν δημόσιο υπάλληλο και πόσο μάλλον για κάποιον που δουλεύει στην επαρχία τους δίνουν μία πλέον εμπεριστατωμένη (από παπαρολογίες, παρντόν ακόμα μια φορά) απάντηση και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Φαίνεται ότι τίποτα δεν τους πτοεί. Αγέρωχοι, ευθυτενείς όσο τους επιτρέπει η σεβαστή τους κοιλίτσα και απολαμβάνουν την δόξα τους. Όμως και αυτοί έχουν την αχίλλειο τους πτέρνα, το αδύνατο τους σημείο, χε χε. Και ποιο είναι αυτό; Το να τους λες "Καλημέρα" και να τους ευχαριστείς αφού τελειώσεις τη δουλειά σου. Σ΄αυτές τις δύο λέξεις κοκαλώνουν. Μη σας πω ότι "καταδέχονται" να κοιτάξουν να δουν ποιος το λέει αυτό. Η έκπληξη τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν βλέπουν ότι αυτές προέρχονται από κάποιον άγνωστο.<br /> Αχ, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και πολύ δουλειά....Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5886385548040603120.post-39755135603294119202009-01-11T17:23:00.000+02:002009-01-11T17:49:41.285+02:00Χαμένη στη μπλογκόσφαιραΕίναι να μην πάρω φόρα! Χα χα αστειεύομαι. Απλούστατα αυτό σκεφτόμουν όταν κατάφερα αισίως να γράψω και αυτό το δεύτερο post (χάρη στην ευρυζωνικότητα, χμ...). Λοιπόν χθες μπόρεσα και έκανα την ανάρτηση χάρη σ΄ένα Internet café. Βέβαια έπρεπε να διανύσω κάποια χιλιόμετρα για να φτάσω εκεί, όπως ο διψασμένος μέσα στην έρημο που περπατά να βρει την όαση αλλά ας είναι.<br /> Η ατμόσφαιρα στο café δεν ήταν η πλέον ειδυλλιακή. Σε αντίθεση μ΄έναν τάφο, ακούγοντας απ΄αριστερά και δεξιά φωνές, βρισιές, αλλαλαγμοί από 16χρονα (ήταν η τιμητική τους μάλλον) τα οποία έπαιζαν πλέον εποικοδημιτικά παιχνίδια όπως το Call of Duty και άλλα παραμφερή με laser, σκοτωμούς, αίμα, βία... Την εξαίσια ατμόσφαιρα την συμπλήρωναν σκυλοτράγουδα που δεν τα ήξερε μήτε ο στιχουργός τους, να μην πούμε και ο/η αοιδός. Δεν έφτανε μόνο η ποιότητα του περιεχομένου αλλά επίσης και του ήχου τα οποία τα έκαναν να ακούγονται θεσπέσια σαν υλακές στ΄αυτιά μου. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι η υπεύθυνη μ΄έβαλε στο πιο σκοτεινό μέρος του μαγαζιού και εκεί μ΄άφησε χωρίς να ανάψει φώτα. Μπουουου... Θα μου πείτε γιατί δεν αντέδρασες; Γιατί ως γνήσια ΠΕ (περιορισμένης ευθύνης) αλλά κυρίως γιατί η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να μπω "άνετα και αβίαστα" στον Διαδίκτυο είχε παρουσιασθεί και όλα τα άλλα ήταν μικροπροβλήματα για μένα. Ένοιωσα ως μικρή θεά και έτσι αφαιρέθηκα. Αφού έκανα τις προβλεπόμενες δουλείτσες μου (έχω και πρόγραμμα παρακαλώ) αποφάσισα ν΄ασχοληθώ με την décoration του post μου. Εδώ και πολύ καιρό το σκεφτόμουν αλλά ένεκα της κακής σύνδεσης (ζήτω η ευρυζωνικότητα, είπαμε) και ένεκα των στοιχειωδών γνώσεων μου δεν το αποτολμούσα. Όμως χθες, η απόφαση πάρθηκε και έκανα ντου και μπήκα. Και ώ! τι θαύματα! Πολλών ειδών εφαρμογές. Φωτογραφίες, μηχανισμοί πληροφόρησης, παιχνίδια, αποφθέγματα, σύστημα να μετράς τις θερμίδες σου (δεν κατάλαβα πολύ την χρηστικότητά της, αλλά ας είναι...), βίντεο και άλλα πολλά. Το πολιτισμικό σοκ ήταν έντονο. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Ευτυχώς στο τέλος μπόρεσα να επιβληθώ στον ευατό μου και δεν κατάντησα το post μου σαν γύφτικο αυτοκίνητο όπου μπορείς να δεις πάνω στο ταμπλώ σεμέν-βελονάκι, κουκλάκια, αρκουδάκια, 2 σκυλάκια που κουνούν το κεφάλι τους με την παραμικρή κίνηση του αυτοκινητού, τη χαβανέζα που λικνίζεται και φυσικά το αυτοκόλλητο "η Παναγιά μαζί σου" και το "μπαμπά μην τρέχεις". Έτσι αρκέστηκα και έβαλα 3 μόνο gadgets (αν θυμάμαι καλά).<br /> Πως σας φαίνονται λοιπόν; Πολύ θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας.<br />Φιλιά.Sulpicehttp://www.blogger.com/profile/01088025836386312754noreply@blogger.com3