Πέμπτη 20 Μαΐου 2010


Πριν λίγες μέρες, έκανα μία τακτοποίηση στη βιβλιοθήκη μου. Είναι μία σχετικά σύντομη δουλειά, αρκεί να έχεις στο μυαλό σου το στόχο, δηλαδή να τακτοποιήσεις τη βιβλιοθήκη... και όχι να παίρνεις ένα ένα το βιβλίο και να το ξεφυλλίζεις, να σταματάς στις τυχόν τσακισμένες σελίδες ή εκεί που έχεις γράψεις κάποιες σημειώσεις γιατί σ΄αυτή την περίπτωση, η τακτοποίηση μπορεί να πάρει μέρες, μην πω και χρόνια. Αν και είχα πάρει την απόφαση να είμαι "αμείλικτη" και να κρατήσω σκληρή στάση απέναντι στα βιβλία, δεν αντιστάθηκα και υπέπεσα στον πειρασμό του ξεφυλλίσματος. Έτσι ένα από τα βιβλία που με απασχόλησαν αρκετά ήταν η "Γη των Ανθρώπων" του Antoine de Saint-Exypéry και κυρίως η εισαγωγή του, ένα κείμενο απλό αλλά τόσο γλυκό και ανθρώπινο, που αν το λαμβάναμε υπόψη μας, τα πράγματα στη ζωή μας δεν θα ήταν τόσο περίπλοκα. Θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε στη διάθεση μας και να πάψουμε να ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα. Και φυσικά να απολαύσουμε την κάθε στιγμή που ζούμε! Επιτρέψτε μου να σας το παραθέσω:

"Η γη μας μαθαίνει πολύ πιο πολλά απ΄όσα όλα μαζί τα βιβλία. Γιατί μας αντιστέκεται. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται μ΄αυτό που του αντιστέκεται. Μα για να το ζυγώσει χρειάζεται κάποιο εργαλείο. Ο χωριάτης με το μόχθο του ξεριζώνει λίγο λίγο κάποια μυστικά απ΄τη φύση και γίνεται παγκόσμια η αλήθεια που ξεσκλαβώνει. Έτσι και το αεροπλάνο, το εργαλείο αυτό των αιθέρων, ανακατώνει τον άνθρωπο με όλα τα προβλήματα που υπήρχαν από παλιά στη ζωή.
Έχω πάντα μπροστά μου την εικόνα της πρώτης νυχτερινής πτήσης μου στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα όπου χαμηλά αστραποβολούσαν σαν αστέρια τ΄ανάρια φώτα σκορπισμένα στην πεδιάδα.
Καθένα τους σημάδευε μέσα στον ωκεανό των σκοταδιών, το θαύμα μιας συνείδησης. Εκεί κάτω κάποιος διάβαζε, μετά αναπολούσε ή εμπιστευότανε τις εξομολογήσεις του σ΄ένα φίλο. Κάπου αλλού ίσως οι άνθρωποι βυθομετρούσαν το άπειρο ή έκαναν τους υπολογισμούς πάνω στο νεφελοειδή της Ανδρομέδας. Αλλού κάναν έρωτα. Κάπου απόμερα φέγγανε στον κάμπο αυτές οι φωτιές σαν να ζητούσαν να ξαναγεννηθούν. Ακόμα και ως τ΄απόμερα που βρισκόταν ο ποιητής, ο δάσκαλος, ο μαραγκός. Μα, ανάμεσα σ΄αυτά τα ζωντανά αστέρια, πόσα σβησμένα φώτα, πόσοι άνθρωποι που κοιμόντουσαν...
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να κάνεις όλα τούτα να ταιριάξουν. Πρέπει να δοκιμάσω να επικοινωνήσω με μερικά απ΄αυτά τα φώτα που φεγγίζουν από μακριά μέσα στον κάμπο."
(μτφ. Νίκου Αθανασιάδη, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος)




Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Θέμης Ανδρεάδης - " Το ρομαντικό γεύμα "

Θέλουμε, δε θέλουμε θα κάνουμε περικοπές. Ας ακούσουμε, τουλάχιστον. αυτό το τραγούδι να ευφρανθεί η καρδία μας. Τα επόμενα χρόνια, θα χρησιμεύει ως υποστηρικτικό υλικό για μάθημα πολιτισμού (ξέρετε, κάποτε είχαμε σπαράγγια, φιλέτα, υπήρχε ένας μαίτρ που μας σέρβιρε...)...

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΕΚ ΠΑΡΙΣΙΩΝ

Μετά από τα νέα μέτρα, επειδή δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο (όλα τα άλλα που σκέφτηκα είναι αρκετά ριζοσπαστικά), είπα να ανεβάσω αυτό...