Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Ladies and gentlemen...




Ladies and gentlemen, here the one, the magnificent...... my new bicycle και για τους γαλλομαθείς (να παινέψουμε και το σπίτι μας): Mesdames et messieurs, voilà le un, le magnifique.... mon nouveau vélo!
Και να οι φωτό που σας υποσχέθηκα. Τα λόγια είναι περιττά! Ένα όμως να σας ρωτήσω, δεν είναι κούκλα;
Φιλιά...

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Βόλτα με ποδήλατο υπό το φως του φεγγαριού

Γάντια πήρα; Ναι. Σακίδιο με τα απαραίτητα σύνεργα; Ναι. Νερό (γιατί δεν είμαστε και γκαμήλες); Ναι. Κράνος και φυσικά το καινούριο μου ποδηλατάκι (ένα Νταχονάκι μούρλια); Ναι. Ωραία και τώρα περιμένουμε. Τι περιμένω; Φυσικά όχι τον Γκοντό αλλά την Coco. Χθες, ένεκα της Αυγουστιάτικης Πανσελήνου, αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα με ποδήλατα για να απολαύσουμε τη βραδιά. ΄Ετσι πήραμε τα ποδηλατάκια μας και ξεκινήσαμε για το ΣΕΦ. Μη φανταστείτε από τους κεντρικούς δρόμους αλλά από τα στενά, έτσι σιγά σιγά για να ρεμβάσουμε και να απολαύσουμε επίσης και τη μυρωδιά των κάδων απορριμάτων που υπήρχαν σε κάθε γωνία του δρόμου. Α parfum! Η διαδρομή μέσα από την περιοχή του Μοσχάτου αρκετά καλή. Το φεγγάρι έπαιζε κρυφτό μαζί μας, ανάμεσα στις πολυκατοικίες.
Από το ΣΕΦ πήγαμε Φλοίσβο από έναν παράδρομο. Άλλη αίσθηση! Αν και ήταν η παραλιακή δίπλα μας, ένοιωθα ότι ήμουν σε κάποιον επαρχιακό δρόμο. Άνετη διαδρομή, αν εξαιρέσουμε κάποιους ηλίθιους με κάτι κουβαδάκια σαν αυτοκίνητα και με κάτι μπουριά για εξατμίσεις που θεωρούσαν μαγκιά να γκαζώνουν και να χάνονται. Ευτυχώς δεν ήταν πολλοί! Δροσούλα και ένα καταπληκτικό φεγγάρι (σας το΄πα, δε σας το πα).
Φανταστική αίσθηση πάνω στο ποδήλατο. Αν και περιμένοντας την παλαβοψιψίνα, η υπνηλία είχε αρχίσει να με κυριεύει, από τη στιγμή που άρχισα να κάνω ποδήλατο, ξέχασα τα πάντα και φυσικά ξύπνησα. Μετά από πολύ καιρό ένοιωσα ελεύθερη. Παρ΄όλη την κούραση, ένοιωθα πάρα πολύ καλά. Δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά το να κάνω πετάλι. Όσο για το ίδιο το ποδήλατο αεράτο, ανάλαφρο, άνετο...
Αφού κάναμε μία στάση, πήραμε το δρόμο του γυρισμού με το φεγγάρι να σκορπίζει το φως του. Η μόνη παραφωνία σε όλη αυτή την διαδρομή ήταν η άγονη, ξερή έκταση που εκτεινόταν ως τη θάλασσα. Πόσο πιο φιλική θα ήταν η διαδρομή αν οι υπεύθυνοι του χώρου αυτού είχαν φροντίσει να φυτέψουν κανένα δέντρο, να βάλουν λίγο πράσινο... Τότε περισσότεροι θα επέλεγαν αυτή τη διαδρομή. Αλλά που;
Λέτε το ποδήλατο να μου κάνει κακό; Αρχίζω και σκέπτομαι περίεργα...
Υ.Γ. Φωτογραφίες από το καινούριο μου ποδηλατάκι προσεχώς. Μέχρι τότε φιλάκια...