Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Να δούμε και μεις λίγο....

Γειά σας και πάλι...

Χριστός Ανέστη, πρώτα απ΄όλα! Τελικά κατάντησα να εμφανίζομαι όπως τα Spam στην μπλογκόσφαιρα, όπως εύλογα παρατήρησε η φίλη μου η Coco! Kαι τελικά έχει δίκιο ( σ΄αυτό και σε πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος!). Αλλά να... τους τελευταίους μήνες μ΄είχε πιάσει μία άρνηση να ανοίξω τον υπολογιστή μου. Έχοντας περάσει έναν αρκετά δύσκολο Μάρτη γιατί έπρεπε να υποστηρίξω το Διδακτορικό μου όπου εκεί ο υπολογιστής είχε γίνει η προέκταση των χεριών μου, μετά τον άφησα, τον παράτησα, τον εγκατέλειψα! Η κατάσταση μου έφτασε στο απροχώρητο και τότε σκέφτηκα να συμβουλευτώ τον έγκριτο ιατρό πάσης φύσεως καθηγητή Φον Μύλερ ( και το ΄υ' τραβηγμένο) όπου διέγνωσε ' κομπιουτερική' ή αλλιώς ΄υπολογιστική΄ κόπωση (πως λέμε ' εαρινή κόπωση'). Σύμφωνα με την αγωγή που μου πρότεινε θα έπρεπε να μην πιέσω τον ευατό μου και η επιθυμία να ασχοληθώ ξανά με τη συγγραφή (λέμε τώρα) θα έλθει από μόνη της. Και να΄την! Λέτε να είναι η Θεία Φώτιση; Δεν ξέρω!
Πάντως ο χώρος της Εκκλησίας και πιο συγκεκριμένα το εκκλησίασμα ήταν αυτό που με ώθησε να ξαναγράψω. Για να γίνω πιο σαφής, τη Μεγάλη Εβδομάδα, και πιο συγκεκριμένα τη Μεγάλη Πέμπτη, είπα να ικανοποιήσω και γω τη μαμά μου η οποία ως γνήσια ελληνίδα μάνα με προέτρεπε συνεχώς να πάω εκκλησία. Αλλά που εγώ! Ως γνήσια ελληνίδα κόρη της έλεγα ένα καλά και το άφηνα. Αλλά είπα να της κάνω το χατίρι, τη Μεγάλη Πέμπτη και μετά. Λοιπόν πάω στην εκκλησία η οποία ήταν σχετικά γεμάτη! Φυσικά με το απαραίτητο αξεσουάρ που απαιτεί η μέρα..... το καρεκλάκι. Μπαίνοντας, έκανα αναγνώριση χώρου. Εντάξει τα κεριά τα βρήκα εύκολα! Μετά έπρεπε να διαλέξω το κατάλληλο σημείο που να μην μ΄ενοχλούν αλλά επίσης και να μη θίξω το team των θεούσων που υπάρχουν στην ενορία μας και κατέχουν, θέλω να το επισημάνω αυτό, καίριες θέσεις. Έτσι μετά από σύντομη μελέτη του χώρου αποφάσισα να πάω στον γυναικονίτη.
Μέχρι εδώ καλά. Πάω βρίσκω μία γωνίτσα, κάθομαι. Παραδίπλα, βρίσκονταν δύο άλλες κυρίες που παρακολουθούσαν με ευλάβεια! Όλα καλά. Και να σου εκείνη τη στιγμή, καταφτάνει μία κυρία μιας κάποιας ηλικίας και προσπαθεί να μπει ανάμεσά μου και στην άλλη κυρία. Βλέπει ότι δεν χωράει και έτσι ως γνήσια ελληνίδα αρχίζει να σπρώχνει... Την κοιτάω περίεργα και εκείνη μελιστάλαχτα μου λέει: "Αν κάνουμε όλοι ένα βήμα πιο πέρα θα μπορέσουμε όλοι να δούμε..." και παρεισφρύει σπρώχνοντας. Και γω την κοιτάζω και αναρωτιέμαι: " Να δούμε τι; το θέαμα; Ποιό θέαμα; Σε εκκλησία βρισκόμαστε και όχι σε συναυλία των αδερφών Κατσάμπα!" Και άλλα ερωτήματα ήρθαν και φώλιασαν στο μυαλό μου... "Πόσο πλήρωσε για να δει;" Γιατί εγώ μπήκα δωρεάν, συν το ότι δεν υπήρχε face control. Μέχρι στιγμής! Εφ΄όσον είπε αυτά, συνέχισε να σπρώχνει ώσπου μπόρεσε να εγκατασταθεί κανονικά για να δεί, έχοντας κολλήσει εμένα στην κολόνα και την άλλη κυρία πάνω στην άλλη κυρία! Μετά το έκτο ευαγγέλιο, εξαφανίστηκε. Το θέαμα είχε τελειώσει. Τι να πω! Ήμαρτον!
Βέβαια, η περιπέτεια μου δεν τελειώνει εδώ! Την Μεγάλη Παρασκευή, είπα ακόμα μια φορά να ικανοποιήσω τη μαμά μου (αχ αυτές οι μαμάδες) και πήγα στην Αποκαθήλωση. Τη στιγμή που γινόταν η περιφορά, βλέπω από την άλλη πλευρά του ναού, τρεις μεσόκοπες κυρίες να διασχίζουν τον ναό και να έρχονται να θρονιάζονται μπροστά μου για να μπορέσουν να ρίξουν τα άνθη τους, νομίζω.... ήταν και πρωί. Βέβαια ακόμα μια φορά για να πετύχουν το σκοπό τους, έσπρωξαν ένα, δύο, τρία άτομα και με χάρη βρέθηκαν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή! Φοβερή τεχνική! Με την αποχώρηση του Ιερέος, εξαφανίστηκαν και αυτές ως δια μαγείας! Τι να πω!
Ευτυχώς στην Ανάσταση, όλα κύλησαν ομαλά, ομαλότατα! Περίμενα βέβαια να γίνω ο 13ος Απόστολος, αλλά μάταια. Η επιφοίτηση δεν μου ήρθε ακόμα....