Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Απορίες...

Όταν έχεις μία απορία, τί κάνεις; .... Θα μου πείτε... "Ρωτάς!" Και φυσικά αν η απορία σου είναι εξειδικευμένη, απευθύνεσαι σε κάποιον γνώστη του αντικειμένου. Και είσαι και χαρούμενος! Εκείνος θα σου απαντήσει δίνοντας μία σύντομη απάντηση ή μια εκτενή (αναλόγως αν έχεις αγγίξεις ή όχι την ευαίσθητή του χορδή- παρεπιπτόντως αν έχεις την τύχη να γνωρίσεις έναν vrai connaisseur, τουτέστιν έναν αληθινό γνώστη, τότε μετανιώνεις και που ρώτησες εφόσον είσαι αναγκασμένος να υπομείνεις μία λεπτομερή ανάλυση επί του θέματος). Αλλά έτσι κι΄αλλιώς... λαμβάνεις μία απάντηση.
Και τώρα ερωτώ: όταν ο συνομιλητής σας αρχίζει και σας μιλά περί ανέμων και υδάτων χωρίς να θίγει καν το θέμα σας, τότε τι κάνετε; Πως αντιδράτε όταν λαμβάνετε απαντήσεις του στυλ: "Ναι, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα το οποίο προσέγγισαν και άλλοι και είχαν αντιμετωπίσει το τάδε και το δείνα πρόβλημα κτλ. κτλ. κτλ." ή όταν κρίνει σωστό να αναφερθεί και στην τεχνολογία, λέγοντας σας:" Αυτό ψάχνεις; Βάλτο στο ψαχτήρι και θα βρεις τα πάντα και θα δεις (υπενθύμιση ότι απευθύνεστε σε ειδικό)!", τότε, πείτε μου, τί κάνετε;
Τελευταία, ήμουν παρούσα σε μία τέτοια συζήτηση και παραξενεύτηκα με την αντίδραση του ερωτώμενου-ειδικού. Κάθισα και σκέφτηκα, όπως λέει και ένα μονδέρνο άσμα μας και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα (βέβαια μπορεί να υπάρχουν και άλλα, αλλά εγώ βρήκα μόνο δύο) και τα παρουσιάζω. Πρώτον ο ερωτώμενος μπορεί να ήταν λάτρης της παιδαγωγικής μάθησης του Rousseau όπου ο μαθητής έπρεπε ν΄αποκτήσει τη γνώση μόνος του, μέσω της εμπειρίας και δεύτερον ο συνομιλητής μπορεί να αγνοούσαι την απάντηση ή να μην θυμόταν.
Και έρχομαι τώρα πιά να ξαναρωτήσω. Στην περίπτωση που δεν ήξερε ή δεν θυμόταν, ήταν τόσο κακό να πει "Δεν το ξέρω!"; Δεν θα κλονιζόταν η επιστημονική του οντότητα, αυτό είναι σίγουρο! Αν δεν μπορούσε να εκστομίσει τη "μιαρή" έκφραση "Δεν ξέρω", δεν θα μπορούσε να πει απλά "Δεν θυμάμαι"; Τόσο τρομερό είναι να ομολογείς την άγνοια σου; Άνθρωποι είμαστε, όχι παντογνώστες! Καλά, κανένας δεν του είπε ότι δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τα πάντα και δεν είναι κατακριτέο να ομολογούμε τις αδυναμίες και φυσικά να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους; Δεν κάνει κακό! Δηλαδή ο Σωκράτης που δήλωνε ότι "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα" ήταν ηλίθιος (να μην τον χαρακτηρίσω αλλιώς);
Μ΄αυτά και μ΄αυτά μου΄ρθε στο νου μία παλιά ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας φίλος. Κάποτε, έκανε γαλλικά και κάποιος από την τάξη του ρώτησε την καθηγήτρια τους από που πήρε το όνομά της η πλατεία Concorde (μία από τις πιο γνωστές πλατείες της γαλλικής πρωτεύουσας). Η καθηγήτρια, αν και εμφανώς προβληματισμένη, του απάντησε αυτομάτως ότι πήρε το όνομά της από το αεροπλάνο Concorde (ξέρετε το υπερηχητικό αεροπλάνο που έκανε το δρομολόγιο Παρίσι-Νέα Υόρκη σε 3,50 ώρες). Ο μαθητής, άναυδος, της απάντησε ότι το αεροπλάνο φτιάχτηκε το ΄69 ενώ η πλατεία λεγόταν έτσι από πριν, το είχε δει και σ΄ένα γαλλικό έργο. Αυτή όμως επέμενε...
Υ.Γ. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, η εν λόγω πλατεία ονομαζόταν πλατεία της Δημοκρατίας και εκεί γινόντουσαν οι εκτελέσεις κατά την περίοδο της Τρομοκρατίας (π.χ. εκεί εκτελέστηκε ο Λουδοβίκος 16ος όπως και ο Ροβεσπιέρος και άλλοι). Κατά τη διάρκεια του Διευθυντηρίου (1795-1799) μετονομάσθηκε σε Concorde (ομόνοια) με σκοπό να ξεχασθούν τα έκτροπα της περιόδου της Τρομοκρατίας.

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Σκέψεις ενός περιπλανώμενου...

Ά! Τι ωραία που΄ναι να κάθεσαι στην λιακάδα. Χαλαρά, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες. Έτσι, έτσι! Νοιώθεις άνθρωπος! Αυτή είναι ζωή! Luxe, calme et volupté, θα΄λεγαν οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Το καινούριο μου στέκι είναι καταπληκτικό! Ήσυχο, με αρκετή πρασινάδα για τα δεδομένα αυτού του τερατουργήματος που το λέμε Αθήνα και με class. Πίσω από το Γαλλικό Ινστιτούτο, ένα χώρο τέχνης και πολιτισμού. Και με αρκετή κίνηση. Δόξα σοι ο Θεός, δεν έχω παράπονο. Βλέπω τα πάντα: πεζούς, αυτοκίνητα και πολιτικούς. Όλα καλά. Κάθε μέρα, που λέτε, κάθομαι αραχτός και τους βλέπω όλους να περνάνε. Οι περισσότεροι αγχωμένοι, το κεφάλι κάτω, να κοιτούν συχνά πυκνώ το ρολόϊ τους. Χάζεμα να δείτε! Η απόλυτη πολυτέλεια για μένα!
Βέβαια, τώρα τελευταία είχα και κάτι δυσκολιούλες, κυρίως με το συσσίτιο. Αραίωσαν κατά πολύ οι διανομές- λόγω εκλογών; λόγω κρίσης; δεν ξέρω. Και έτσι και γω άρχισα να συγκαταλέγομαι ανάμεσα στα θύματα της οικονομικής κρίσης. Αλλά τα κατάφερνα. Δεν έτρωγα και σαν βασιλιάς αλλά ένα μικρογεύμα το εξασφάλίζα. Ευτυχώς που δεν είμαι εκλεκτικός, σαν μερικούς μερικούς -ονόματα να μη λέμε, υπολείψεις να μη θίγουμε. Έτσι χάρη στην πονοψυχία ορισμένων, κάθε μέρα είχα το κάτι τις μου.
Προχθές όμως ήταν μία από τις πιο δύσκολες μου μέρες. Είχα να φάω 2 μέρες και ένοιωθα αρκετή εξάντληση. Με κάποια δυσκολία, έφτασα στο παρατήριο μου (δεν το αφήνεις εύκολα αυτό). Αλλά τι είδα, μπροστά μου! Όραμα ήταν αυτό, οπτασία; Δεν πίστευα στα κατακίτρινα μάτια μου. Δάγκωσα την ουρά μου, δυό- τρεις φορές, για να ξυπνήσω. Αλλά, όχι, ήταν πραγματικό. Η εικόνα δεν άλλαξε. Μία γάτα πάνω σ΄ένα ποδήλατο, μία πανέμορφη μαύρη γάτα, να πεταλάρει και να το απολαμβάνει. Απίστευτο! Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο! Και τότε συνέβει το μοιραίο... Η άτιμη η πείνα την έκανε να μεταμορφώνεται σε ό, τι πιο γευστικό μπορούσα να φανταστώ: ένα ψητό μπούτι κοτόπουλο, ένα παϊδάκι αλλά και απλά ως γατάκι μου έκανε...Αίφνης, ξέχασα την γαλλική μου παιδεία και της όρμησα! Δεν άντεξα! Και όχι μόνο μία φορά, αλλά τρεις! Ω ναι, αμάρτησα! Παρανόμησα! Απαρνήθηκα τρις, ως ένας άλλος Πέτρος, την υπόσχεσή μου να σέβομαι τα άλλα τετράποδα γύρω μου! Όσο για κείνη, αρχικά δεν αντέδρασε. Αλλά μετά την τρίτη δαγκωνιά, φώναξε. Έβγαλε τέτοια φωνή που έβαλα την ουρά στα σκέλια και τράπηκα σε υποχώρηση...
Αλλά θέλω να με καταλάβει! Δεν το έκανα εγώ! Δεν είμαι έτσι! Η άτιμη η πείνα με ώθησε! Άσχετα αν οι άλλοι σκύλοι που το μα΄θαν ήρθαν και μου δώσαν συγχαρητήρια και μου πρότειναν να με συγκαταλέξουν στο ψηφοδέλτιο της κίνησης "Αδέλφια μας, σκύλοι, διεκδικείστε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια τώρα". Εγώ θα συνεχίσω να κάθομαι εκεί, πιστός φύλακας της περιοχής.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στην μαύρη γάτα που ποδηλατεί...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Ετεροχρονισμένα...

Λέει ότι ξημέρωσε η Κυριακή και έπρεπε να ξυπνήσω, σχετικά νωρίς, για να εκτελέσω το πολιτικό μου δικαίωμα. Το είχα υποσχεθεί και στη μαμά, ωπ συγγνώμη Μητέρα (μεγάλωσα πιά όπως η ίδια λέει). Τελικά, όμως ξύπνησα κάπως αργούτσικα. 11 η ώρα και ακόμη στο κρεβάτι! Mon Dieu; ça c'était impossible! Η μαμά-μητέρα δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή της, ευτυχώς! Είχαμε κανονίσει να ψηφίσουμε μαζί. Ευτυχώς, γιατί έτσι δεν θα ταλαιπωρηθώ και πολύ για να βρω και πάρκινγκ. Ο οδηγός θα μας περιμένει έξω από το εκλογικό τμήμα. Αχ τι καλά! Θα πάμε χαλαρά και μετά θα μπορέσουμε να πάμε να φάμε πεϊνιρλί στη Δροσιά. Έτσι θα μπορέσουμε να συζητήσουμε γιατί είχαμε καιρό να τα πούμε.
Τους τελευταίους μήνες, η μητέρα ασχολιόταν πολύ με τις πολιτικές εξελίξεις και με διάφορα targets groups, δεν ξέρω γιατί. Αλλά για να το κάνει, κάτι θα ξέρει! Βέβαια, έχω να της πω πάρα πολλά πράγματα! Κυρίως θέλω να της μιλήσω για την καινούρια μου δουλειά. Είναι η δουλειά που ήθελα από πάντα! Να γράφω ένα από τα κύρια άρθρα σε μεγάλο περιοδικό! Τί τύχη και αυτή! Εφόσον τέλειωσα τις σπουδές μου (στο εξωτερικό φυσικά), βρήκα αμέσως δουλειά και αυτήν την θέση! Σίγουρα, εκτίμησαν το βιογραφικό που είχα από μαθήτρια. Λαμπρότατο! Με όλα αυτά, αναρωτιέμαι γιατί αυτοί που παραπονιούνται δεν βρίσκουν δουλειά... Μ΄ένα καλό βιογραφικό μπορείς να κάνεις τα πάντα! Εγώ πως τα κατάφερα... Με το μισθό που κερδίζω, μπόρεσα και να έχω και δικό μου διαμέρισμα, στα βόρεια προάστια, φυσικά! Αρχικά προσπάθησα να βρω κάτι στο κέντρο- για να είμαι κοντά και στη δουλειά- αλλά δεν μπορούσα τη βρωμιά. Σκεφτείτε ότι το χειρότερο σπίτι της γειτονιάς μου ήταν πιο καθαρό από τους κάδους του κέντρου. Αλλά έπιασα την πολυλογία και η ώρα περνάει και θα΄ρθει η μητέρα και θα φωνάζει. Πρέπει να ντυθώ... μάλλον θα βάλω κάτι casual, ένα Βγένετον ίσως, άνετο και σίκ...Χτυπάν το κουδούνι...
Ωχ! Τί γίνεται; Τι είναι αυτό που χτυπά; Το ξυπνητήρι... Παρακοιμήθηκα, φαίνεται... Πρέπει να σηκωθώ να πάω να ψηφίσω. Μα τι συνέβει; Α ναι, έβλεπα όνειρο! Και τι όνειρο! Πω πω! Καλά, καλύτερα ας προσγειωθώ γιατί πρέπει να πάω στον Πειραιά και θα γίνεται πανζουρλισμός και δεν θα βρίσκω πάρκινγκ. Μάλλον θα πάρω το ποδηλατάκι μου να πάω... να μπορέσω ν΄αναπνεύσω και λίγο καθαρό καυσαέριο...
Υ.Γ. Ας είναι καλά το δίκτυο του ΟΤΕ που μου επέτρεψε να αναρτήσω αυτήν την ανάρτηση τώρα...