Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

ΕΤΙΚΕΤΤΕΣ

Η ζωή στην επαρχία εξελίσσεται ομαλά. Βέβαια δεν έχω ενσωματωθεί στην τοπική κοινωνία απόλυτα, και να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ: δεν αποτελώ γι΄αυτούς ένα έμπιστό τους άτομο μπροστά στο οποίο θα μπορούν να πουν ελεύθερα για τον ένα ή τον άλλο ή για να μιλήσουν για την κατσίκα του γείτονα που μπήκε ξανά πάλι στο χωράφι (σιγά που μ΄ενδιαφέρει αν και κάποιοι άλλοι θα έδιναν και τη ψυχή τους να μάθαιναν τα απόκρυφα της τοπικής κοινωνίας). Έτσι ζω μαζί τους έχοντας τυπικές σχέσεις. Ξέρουν ότι είμαι η κόρη του τάδε (τυγχάνει ο μπαμπάς να προέρχεται από την ελληνική ύπαιθρο) και τίποτα άλλο. ¨οταν συναντιόμαστε, χαιρετιόμαστε τυπικά και μετά ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του. Όμως υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι τυγχάνει να είναι και "τοπικοί" δημόσιοι λειτουργοί που με κοιτούν αφ΄υψηλού- λες και είναι δεν ξέρω ποιοί- και δεν καταδέχονται καν να μου απευθύνουν το λόγο και μόλις μετά βίας δίνουν την πληροφορία που τους ζητώ. Εκεί νοιώθω ότι έχω να κάνω τουλάχιστον με τον πρέσβη των ΗΠΑ!
Και έρχεται η στιγμή της αποκαλύψεως της ταυτότητας. Δηλαδή η στιγμή που μαθαίνουν τι δουλειά κάνω. Τότε έχουμε την μετάλλαξη: αποκτώ οντότητα, είμαι μία ευηπόληπτος πολίτης, αντάξια να με συναναστραφούν ("ω κύριε πρέσβη με κακομαθαίνετε!"). Η συμπεριφορά τους αλλάζει ριζικά. Δεν είναι πια αδιάφοροι, αντιθέτως είναι πάρα πολύ περιποιητικοί και θέλουν να με κατατοπίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο και το κυριότερο ΚΑΤΑΔΕΧΟΝΤΑΙ να με κοιτάξουν! Και όλα αυτά γιατί; Γιατί έμαθαν που είμαι, τι δουλειά κάνω. Λες και η δουλειά κάνει τον άνθρωπο!
Αυτό δε συμβαίνει μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς άλλους. Θα πρέπει δηλαδή να είσαι κάποιος (γενικά μιλάμε) για να σου μιλήσουν και να σου συμπεριφερθούν σωστά; Το γεγονός ότι είσαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, δεν αρκεί;
O tempores, o complex!

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Δημόσιες υπηρεσίες και συμπάθεια

Αρχίζουν και με φτιάχνουν (ω! παρντόν) και μ΄αρέσουν οι δημόσιες υπηρεσίες στην επαρχία. Συνειδητοποίησα ότι τις τελευταίες εβδομάδες επιθυμώ να πάω σε δημόσιες υπηρεσίες. Με διασκεδάζουν αφόρητα και είναι πιο χαλαααααρές! Όχι ότι στην Αθήνα δεν είναι αλλά εδώ υπάρχει ειδικό καθεστώς γιατί όπως κάποτε είπε ένας "σεβάσμιος" δημόσιος υπάλληλος: " Εδώ μανδάμ έχουμε τους δικούς μας νόμους!".
Στην Αθήνα, οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν ο διάολος μου. Τις απέφευγα όπως ο όξω από΄δω το λιβάνι. Σερνόμουν για να φτάσω ως εκεί, μη σας πω ότι πάντα ανέβαλα να πάω, αν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Όμως εδώ που βρίσκομαι, συμβαίνει το αντίθετο. Βέβαια μη φανταστείτε ότι εδώ είναι ο παράδεισος του φορολογούμενου πολίτη. Είπαμε χαλαααρά! Δεν υπάρχει ουρά αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα εξυπηρετηθείς αμέσως . Περιμένοντας όμως στο γκισέ να δεήσει ο υπάλληλος να σου ρίξει μια ματιά μπορείς να δεις σκηνές απείρου κάλους. Π.χ. άτομα που κοιτάζουν με περιέργεια το καινούριο τους κινητό (αν είσαι στον ΟΤΕ) και να ρωτούν τον υπάλληλο, ο οποίος εμφανίζεται ως ο εγκέφαλος εκεί, κάτι σαν το σοφό των Ινδιάνων, κάτι σαν το Μωϋσή που κρατούσε τις πλάκες με τις 10 εντολές, πως μπορούν επιτέλους να στείλουν μήνυμα και MMS. Άλλοι έρχονται μέσα και φωνάζουν γιατί τους ήρθε φουσκωμένος λογαριασμός του ΟΤΕ και αναρωτιούνται γιατί, έχοντας διαγράψει από τον "σκληρό τους δίσκο" (δίσκος; ουγκ! τι είναι αυτό;) το γεγονός ότι ο αγαπημένος τους βλαστός μπορεί να έχει κάνει σύμβαση με το 090.... Οι υπάλληλοι στο ύψος τους. Με τις κοιλίτσες τους, ευηπόληπτοι και χωρίς να έχουν αποτινάξει το constipé (δυσκοίλιο) ύφος τους, απαραίτητο αξεσουάρ για έναν δημόσιο υπάλληλο και πόσο μάλλον για κάποιον που δουλεύει στην επαρχία τους δίνουν μία πλέον εμπεριστατωμένη (από παπαρολογίες, παρντόν ακόμα μια φορά) απάντηση και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Φαίνεται ότι τίποτα δεν τους πτοεί. Αγέρωχοι, ευθυτενείς όσο τους επιτρέπει η σεβαστή τους κοιλίτσα και απολαμβάνουν την δόξα τους. Όμως και αυτοί έχουν την αχίλλειο τους πτέρνα, το αδύνατο τους σημείο, χε χε. Και ποιο είναι αυτό; Το να τους λες "Καλημέρα" και να τους ευχαριστείς αφού τελειώσεις τη δουλειά σου. Σ΄αυτές τις δύο λέξεις κοκαλώνουν. Μη σας πω ότι "καταδέχονται" να κοιτάξουν να δουν ποιος το λέει αυτό. Η έκπληξη τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν βλέπουν ότι αυτές προέρχονται από κάποιον άγνωστο.
Αχ, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και πολύ δουλειά....

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Χαμένη στη μπλογκόσφαιρα

Είναι να μην πάρω φόρα! Χα χα αστειεύομαι. Απλούστατα αυτό σκεφτόμουν όταν κατάφερα αισίως να γράψω και αυτό το δεύτερο post (χάρη στην ευρυζωνικότητα, χμ...). Λοιπόν χθες μπόρεσα και έκανα την ανάρτηση χάρη σ΄ένα Internet café. Βέβαια έπρεπε να διανύσω κάποια χιλιόμετρα για να φτάσω εκεί, όπως ο διψασμένος μέσα στην έρημο που περπατά να βρει την όαση αλλά ας είναι.
Η ατμόσφαιρα στο café δεν ήταν η πλέον ειδυλλιακή. Σε αντίθεση μ΄έναν τάφο, ακούγοντας απ΄αριστερά και δεξιά φωνές, βρισιές, αλλαλαγμοί από 16χρονα (ήταν η τιμητική τους μάλλον) τα οποία έπαιζαν πλέον εποικοδημιτικά παιχνίδια όπως το Call of Duty και άλλα παραμφερή με laser, σκοτωμούς, αίμα, βία... Την εξαίσια ατμόσφαιρα την συμπλήρωναν σκυλοτράγουδα που δεν τα ήξερε μήτε ο στιχουργός τους, να μην πούμε και ο/η αοιδός. Δεν έφτανε μόνο η ποιότητα του περιεχομένου αλλά επίσης και του ήχου τα οποία τα έκαναν να ακούγονται θεσπέσια σαν υλακές στ΄αυτιά μου. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι η υπεύθυνη μ΄έβαλε στο πιο σκοτεινό μέρος του μαγαζιού και εκεί μ΄άφησε χωρίς να ανάψει φώτα. Μπουουου... Θα μου πείτε γιατί δεν αντέδρασες; Γιατί ως γνήσια ΠΕ (περιορισμένης ευθύνης) αλλά κυρίως γιατί η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να μπω "άνετα και αβίαστα" στον Διαδίκτυο είχε παρουσιασθεί και όλα τα άλλα ήταν μικροπροβλήματα για μένα. Ένοιωσα ως μικρή θεά και έτσι αφαιρέθηκα. Αφού έκανα τις προβλεπόμενες δουλείτσες μου (έχω και πρόγραμμα παρακαλώ) αποφάσισα ν΄ασχοληθώ με την décoration του post μου. Εδώ και πολύ καιρό το σκεφτόμουν αλλά ένεκα της κακής σύνδεσης (ζήτω η ευρυζωνικότητα, είπαμε) και ένεκα των στοιχειωδών γνώσεων μου δεν το αποτολμούσα. Όμως χθες, η απόφαση πάρθηκε και έκανα ντου και μπήκα. Και ώ! τι θαύματα! Πολλών ειδών εφαρμογές. Φωτογραφίες, μηχανισμοί πληροφόρησης, παιχνίδια, αποφθέγματα, σύστημα να μετράς τις θερμίδες σου (δεν κατάλαβα πολύ την χρηστικότητά της, αλλά ας είναι...), βίντεο και άλλα πολλά. Το πολιτισμικό σοκ ήταν έντονο. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Ευτυχώς στο τέλος μπόρεσα να επιβληθώ στον ευατό μου και δεν κατάντησα το post μου σαν γύφτικο αυτοκίνητο όπου μπορείς να δεις πάνω στο ταμπλώ σεμέν-βελονάκι, κουκλάκια, αρκουδάκια, 2 σκυλάκια που κουνούν το κεφάλι τους με την παραμικρή κίνηση του αυτοκινητού, τη χαβανέζα που λικνίζεται και φυσικά το αυτοκόλλητο "η Παναγιά μαζί σου" και το "μπαμπά μην τρέχεις". Έτσι αρκέστηκα και έβαλα 3 μόνο gadgets (αν θυμάμαι καλά).
Πως σας φαίνονται λοιπόν; Πολύ θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας.
Φιλιά.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Ούτε ένα Mac...;

Καλησπέρα σας και χρόνια σας πολλά. Καλή χρονιά σε όλους μας κ΄ελπίζω να στρώσει αυτή η χρονιά γιατί δεν άρχισε καλά.
Από το Σεπτέμβρη, βρίσκομαι στην επαρχία, στην ελληνική ύπαιθρο που λέμε, ένεκα της εργασίας μου. Για να πούμε την αλήθεια δε με χαλάει καθόλου αυτό. Βέβαια κάνω τις απαραίτητες επισκέψεις στο "κλινόν άστυ" για να αναζωγονούμε και να "κουλτουριάζομαι" όπως λέει και μία συνάδελφός μου. Μέχρι στιγμής, η ζωή μου κυλά ήρεμα, ανεπαίσθητα και ειρηνικά μαζί με τα προβατάκια και τις κοτούλες και άλλα ζωάκια που συναντώ ενίοτε στο δρόμο μου.
Κατά καιρούς συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα που κάνουν τη διαμονή μου διασκεδαστική όπως αυτό που συνέβη προχθές (αν θυμάμαι καλά). Για την ακρίβεια, άρτι αφιχθείσα από την πρωτεύουσα, έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες μου, σταμάτησα στο Πρακτορείο Τύπου (το οποίο τυγχάνει να είναι και Πρακτορείο ΚΤΕΛ - αθάνατε Έλληνα: μπορείς να συνδυάζεις πολλά πράγματα μαζί) για να πάρω λίγη πνευματική τροφή για το βράδυ, ούτως ειπείν εφημερίδα. Με το που βγαίνω από το αυτοκίνητο λοιπόν, με προσπερνούν δύο κοπέλες, σαν τα κρύα τα νερά που θα έλεγε και η θεία μου η Λουκρητία, και ακούω τη μία να λέει με εμφανή εκνευρισμό και εντελώς απαξιωτικά: " Μα καλά εδώ τίποτα δεν έχουν; Ούτε ένα Mac, ένα Everest, ένα Goody΄s; Θα πεθάνουμε της πείνας". Για να πω την αλήθεια έμεινα με το πόμολο στο χέρι ενώ αυτές αγέρωχες συνέχισαν το δρόμο τους. Ήμουν ήδη στο Πρακτορείο και χάζευα όπου να΄σου ξανά οι δυο δεσποινίδες να μπαίνουν μέσα και να ζητούν διακαώς ένα εισητήριο για να φύγουν για Αθήνα γιατί όπως δήλωσαν στον ιδιοκτήτη δεν μπορούσαν πια να μείνουν εκεί. Αφού αγόρασαν το εισητήριο, η μια τους απόφασισε να θέσει το καίριο ερώτημα στο μαγαζάτορα: " Καλά ένα Mac, ένα Everest, ένα Goody΄s δεν έχετε εδώ; Και άμα πεινάτε τι κάνετε; Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!" Πάλι εγώ έμεινα σύξυλη και αναρωτιόμουν για την εξυπνάδα τους. Ο μαγαζάτορας τις κοίταξε λίγο και στη συνέχεια έσκασε ένα γελάκι. Αυτή απτόητη και πολύ σοβαρή συνέχισε: "Πως μπορείτε και ζείτε εδώ; Νέκρα!" και με αυτό αποχώρησε ως μία αξιοπρεπής δεσποινίδα μέλος της βασιλικής οικογένειας των Αψβούργων. Ο μαγαζάτορας με κοίταξε και γω τον κοίταξα. Μόνο αυτό και από μέσα μου αναφώνησα: "Ήμαρτον!" Σε επαρχία βρισκόταν και όχι σε κανένα κοσμοπολίτικο μέρος! Και για να πω την αλήθεια έχει εξελιχθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχουν αυτά τα ταχυφαγεία. Εντάξει, ε καί; Υπάρχουν άλλα που προσφέρουν καλύτερης ποιότητας τροφές. Επιπλέον δε νομίζω η συγκεκριμένη να μεγάλωσε με όλα αυτά γυρώ της. Ούτε φαινόταν να ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας ( αν ήταν, δεν νομίζω να ερχόταν για vacances στην ταπεινή ελληνική επαρχία). Αλλά που μυαλό...!