Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Ούτε ένα Mac...;

Καλησπέρα σας και χρόνια σας πολλά. Καλή χρονιά σε όλους μας κ΄ελπίζω να στρώσει αυτή η χρονιά γιατί δεν άρχισε καλά.
Από το Σεπτέμβρη, βρίσκομαι στην επαρχία, στην ελληνική ύπαιθρο που λέμε, ένεκα της εργασίας μου. Για να πούμε την αλήθεια δε με χαλάει καθόλου αυτό. Βέβαια κάνω τις απαραίτητες επισκέψεις στο "κλινόν άστυ" για να αναζωγονούμε και να "κουλτουριάζομαι" όπως λέει και μία συνάδελφός μου. Μέχρι στιγμής, η ζωή μου κυλά ήρεμα, ανεπαίσθητα και ειρηνικά μαζί με τα προβατάκια και τις κοτούλες και άλλα ζωάκια που συναντώ ενίοτε στο δρόμο μου.
Κατά καιρούς συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα που κάνουν τη διαμονή μου διασκεδαστική όπως αυτό που συνέβη προχθές (αν θυμάμαι καλά). Για την ακρίβεια, άρτι αφιχθείσα από την πρωτεύουσα, έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες μου, σταμάτησα στο Πρακτορείο Τύπου (το οποίο τυγχάνει να είναι και Πρακτορείο ΚΤΕΛ - αθάνατε Έλληνα: μπορείς να συνδυάζεις πολλά πράγματα μαζί) για να πάρω λίγη πνευματική τροφή για το βράδυ, ούτως ειπείν εφημερίδα. Με το που βγαίνω από το αυτοκίνητο λοιπόν, με προσπερνούν δύο κοπέλες, σαν τα κρύα τα νερά που θα έλεγε και η θεία μου η Λουκρητία, και ακούω τη μία να λέει με εμφανή εκνευρισμό και εντελώς απαξιωτικά: " Μα καλά εδώ τίποτα δεν έχουν; Ούτε ένα Mac, ένα Everest, ένα Goody΄s; Θα πεθάνουμε της πείνας". Για να πω την αλήθεια έμεινα με το πόμολο στο χέρι ενώ αυτές αγέρωχες συνέχισαν το δρόμο τους. Ήμουν ήδη στο Πρακτορείο και χάζευα όπου να΄σου ξανά οι δυο δεσποινίδες να μπαίνουν μέσα και να ζητούν διακαώς ένα εισητήριο για να φύγουν για Αθήνα γιατί όπως δήλωσαν στον ιδιοκτήτη δεν μπορούσαν πια να μείνουν εκεί. Αφού αγόρασαν το εισητήριο, η μια τους απόφασισε να θέσει το καίριο ερώτημα στο μαγαζάτορα: " Καλά ένα Mac, ένα Everest, ένα Goody΄s δεν έχετε εδώ; Και άμα πεινάτε τι κάνετε; Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!" Πάλι εγώ έμεινα σύξυλη και αναρωτιόμουν για την εξυπνάδα τους. Ο μαγαζάτορας τις κοίταξε λίγο και στη συνέχεια έσκασε ένα γελάκι. Αυτή απτόητη και πολύ σοβαρή συνέχισε: "Πως μπορείτε και ζείτε εδώ; Νέκρα!" και με αυτό αποχώρησε ως μία αξιοπρεπής δεσποινίδα μέλος της βασιλικής οικογένειας των Αψβούργων. Ο μαγαζάτορας με κοίταξε και γω τον κοίταξα. Μόνο αυτό και από μέσα μου αναφώνησα: "Ήμαρτον!" Σε επαρχία βρισκόταν και όχι σε κανένα κοσμοπολίτικο μέρος! Και για να πω την αλήθεια έχει εξελιχθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχουν αυτά τα ταχυφαγεία. Εντάξει, ε καί; Υπάρχουν άλλα που προσφέρουν καλύτερης ποιότητας τροφές. Επιπλέον δε νομίζω η συγκεκριμένη να μεγάλωσε με όλα αυτά γυρώ της. Ούτε φαινόταν να ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας ( αν ήταν, δεν νομίζω να ερχόταν για vacances στην ταπεινή ελληνική επαρχία). Αλλά που μυαλό...!

3 σχόλια:

Coco είπε...

χαιρετίζω την ανάρτηση! να βαρέσουν τα κανόνια του Λυκαβηττού τρις, μια για την ανάρτηση, μια για τον ΟΤΕ κι άλλη μια να την ακούσω!

άσε αυτές τις ταπεινοφροσύνες για την ελληνική επαρχία, κι αν ξαναδείς τις πυργοδέσποινες, ρώτα τες αν έχουν κανα πύργο εκεί κάτω να τον χρησιμοποιήσω για θερινό αναχωρητήριο και να συγγράψω τα απομνημονεύματά μου και μια εντομολογική μελέτη

MenieK είπε...

δε βγαίνει ζωή αγάπη μου χωρίς ένα νταμπλμακ, ένα γκρινγκούντις, δε βγαίνει... Χάλια λέμε, χάλια...

Kwlogria είπε...

Μπάζα. Καλύτερα που ήρθανε Αθήνα. Τουλάχιστον ας μαζευτούνε όλα τα μπάζα εδώ, μην βρωμίζει όλη η Ελλάδα! Ήμαρτον!!