ΕΤΙΚΕΤΤΕΣ

Η ζωή στην επαρχία εξελίσσεται ομαλά. Βέβαια δεν έχω ενσωματωθεί στην τοπική κοινωνία απόλυτα, και να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ: δεν αποτελώ γι΄αυτούς ένα έμπιστό τους άτομο μπροστά στο οποίο θα μπορούν να πουν ελεύθερα για τον ένα ή τον άλλο ή για να μιλήσουν για την κατσίκα του γείτονα που μπήκε ξανά πάλι στο χωράφι (σιγά που μ΄ενδιαφέρει αν και κάποιοι άλλοι θα έδιναν και τη ψυχή τους να μάθαιναν τα απόκρυφα της τοπικής κοινωνίας). Έτσι ζω μαζί τους έχοντας τυπικές σχέσεις. Ξέρουν ότι είμαι η κόρη του τάδε (τυγχάνει ο μπαμπάς να προέρχεται από την ελληνική ύπαιθρο) και τίποτα άλλο. ¨οταν συναντιόμαστε, χαιρετιόμαστε τυπικά και μετά ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του. Όμως υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι τυγχάνει να είναι και "τοπικοί" δημόσιοι λειτουργοί που με κοιτούν αφ΄υψηλού- λες και είναι δεν ξέρω ποιοί- και δεν καταδέχονται καν να μου απευθύνουν το λόγο και μόλις μετά βίας δίνουν την πληροφορία που τους ζητώ. Εκεί νοιώθω ότι έχω να κάνω τουλάχιστον με τον πρέσβη των ΗΠΑ!
Και έρχεται η στιγμή της αποκαλύψεως της ταυτότητας. Δηλαδή η στιγμή που μαθαίνουν τι δουλειά κάνω. Τότε έχουμε την μετάλλαξη: αποκτώ οντότητα, είμαι μία ευηπόληπτος πολίτης, αντάξια να με συναναστραφούν ("ω κύριε πρέσβη με κακομαθαίνετε!"). Η συμπεριφορά τους αλλάζει ριζικά. Δεν είναι πια αδιάφοροι, αντιθέτως είναι πάρα πολύ περιποιητικοί και θέλουν να με κατατοπίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο και το κυριότερο ΚΑΤΑΔΕΧΟΝΤΑΙ να με κοιτάξουν! Και όλα αυτά γιατί; Γιατί έμαθαν που είμαι, τι δουλειά κάνω. Λες και η δουλειά κάνει τον άνθρωπο!
Αυτό δε συμβαίνει μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς άλλους. Θα πρέπει δηλαδή να είσαι κάποιος (γενικά μιλάμε) για να σου μιλήσουν και να σου συμπεριφερθούν σωστά; Το γεγονός ότι είσαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, δεν αρκεί;
O tempores, o complex!