Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Κυριακή και τσίχλα...



Την περασμένη Κυριακή, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον κοινωνικό μου ιστό και δή στην ανανέωσή του.
Και τι εννοώ με αυτό;........ Είναι πολύ απλό! Για να μην χαρακτηριστώ ως η ακοινωνητή της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας μου, έπρεπε να παρευρεθώ σε μια κοινωνική εκδήλωση, και συγκεκριμένα βάπτισην, όπου έδινε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη της, ξαδέρφια, θείοι, θείες, ανήψια, να παρευρεθούν και να ανταλλάξουν νέα δια τον βίο τους. Επίσης όλοι αυτοί είχαν την δυνατότητα να έρθουν σε επαφή και με το άλλο σόι, το γνωστό ως συμπεθέρων....
Το μωρό, μία γλύκα, πράγμα το οποίο δεν μπορούσα να πω και για την υπόλοιπη ομήγυρη. Όχι ότι δεν υπήρχαν συμπαθής άνθρωποι αλλά οι περισσότεροι χαρακτηρίζονταν από μια ξυνίλα... αλλά δικό τους πρόβλημα.
Όμως για άλλο πράγμα θέλω να σας πω! Λοιπόν, εφόσον θαύμασα τον εσωτερικό χώρο, άρχισα και κοίταζα και τους υπόλοιπους προσκεκλημένους, οι οποίοι αναφωνούσαν με ιαχές κάθε φορά που έβλεπαν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, επιδιδόμενοι σε άκρατα κομπλιμέντα του στυλ "Αχ χρυσή μου! Τι κάνεις! Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε! (αυτό από την πλευρά των γυναικών, ενώ οι άνδρες ήταν πιο σοβαροί εφόσον είχαν αποφασίσει να διαφυλάξουν το στάτους της οικογένειας τους". Αυτό στην αρχή, αλλά άμα την απομάκρυνση του προσφιλές τους προσώπου και έχοντας ικανοποιήσει την περιέργειά τους, οι προσφιλής μου κυρίες γύριζαν στους ή στις συνοδούς τους και επιδίδονταν σ΄ένα κουτσομπολιό άνευ ορίων, μην υπολογίζοντας ούτε και τον ιερέα που κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες να επιβάλλει την ησυχία.... Ευτυχώς, ο Ύψιστος με απάλλαξε από αυτό το μαρτύριο και έτσι μπορούσα ανενόχλητη να παρακολουθώ...
Κάποια στιγμή επικράτησε μια ησυχία όχι γιατί σεβάστηκαν το χώρο αλλά γιατί κάποιες μανδάμ ανέλαβαν την αποκατάσταση της τάξης. Αρχικά με το επιφώνημα "σσσσ" και στην συνέχεια κατακεραυνώνοντας όποιον τολμούσε και να βήξει. Μέχρι εδώ, ωραία και καλά αλλά από μια στιγμή, όπου οι συγκεκριμένες αντιλήφθηκαν νέα πρόσωπα στην ομήγυρη τα οποία δεν ήταν καταχωρημένα στον σκληρό τους δίσκο, θεώρησαν καλό να πάρουν τις απαραίτητες πληροφορίες hinc et nunc ("εδώ και τώρα" ελληνιστί). Και χωρίς να ερυθριάζουν ουδόλως, άρχισαν τις ερωτήσεις στις διπλανές τους (τις οποίες στην αρχή είχαν επαναφέρει στην τάξη, επικαλούμενες την ιερότητα του χώρου) με διάστημα τριών λεπτών μεταξύ τους, κοιτάζοντας βέβαια το εν λόγω άτομο έτσι ώστε να έχουν και οπτική επαφή. Από τη στιγμή που είχαν ικανοποιήσει την περιέργεια τους, ξανάπαιρναν το ξινισμένο ύφος τους που πήγαινε με το μοντελάκι τους.
Εκτός από τις συγκεκριμένες μανδάμ, υπήρχαν και αιθέριες υπάρξεις με τουαλετίτσες, μίνιμαλ ως επί το πλείστον και το απαραίτητο αξεσουάρ τους..... μην φανταστείτε καμμία τσάντα τύπου Louis Vuitton ή Tous ή περίεργα σκουλαρίκια.... αλλά την τσίχλα! Ω ναι! Το απαραίτητο αξεσουάρ τους, όπως και ο κοινός παρανομαστής όλων αυτών των υπάρξεων ήταν η τσίχλα την οποία φρόντιζαν να την μασάνε εμφανώς έτσι ώστε όλοι να μπορούν να θαυμάσουν όχι μόνο τα κάλη τους (χάρη στις μινιμάλ ενδυμασίες τους) αλλά και την στοματική τους κοιλότητα! Υπήρχαν διαφορετικοί τρόποι μασήματος. Ο καθένας έχει τον τρόπο του, θα μου πείτε! Αλλά είτε την μασούσαν, με μία σχετική διακριτικότητα (λέμε τώρα), είτε "ευθαρσώς" όπως θα έλεγες ένας παλιός μου καθηγητής, υπήρχε ένα κοινό σημείο... όλες παρέπεμπαν στο συμπαθητικό τετράποδο, γνωστό ως αίγα, κοινώς κατσίκα. Με αυτά και με αυτά, ήρθε στο μυαλό μου αυτό που μου έλεγαν στο μάθημα των γαλλικών "Νe mastiquez pas comme des chèvres" (δηλ. μην μασάτε σαν κατσίκες). Τότε μου φαινόταν εξεζητημένο, αλλά τώρα πια καταλαβαίνω....Πάντως παρ΄όλα αυτά, το μοντελάκι, μοντελάκι όπως και το υφάκι, υφάκι.....ανώδερον, όπως αρμόζει σε μια δεσποσύνη που γνωρίζει τον κόσμο!

Άντε με τις υγείες μας

Υ.Γ. φωτό: ο τοίχος με τις τσίχλες

8 σχόλια:

Nemo είπε...

Σκηνές απείρου κάλλους που έχουμε ζήσει όλοι σε παρόμοιες καταστάσεις!

Τελικά, αξίζει να πηγαίνει κανείς σε τέτοιες μαζώξεις μόνο και μόνο για το γέλιο !

monahikoslikos είπε...

Μωρέ γι αυτές τις τσίχλες έλεγες κι εγώ είχα κάνει όρεξη για καμιά παστή τσίχλα...

Υ.Γ:Μην χάνεσαι...

Ποδονίφτης είπε...

εγώ με αναγνώρισα μέσα στις ηρωίδες σου ...όχι με την τσίχλα ..ούτε με το ψψψψουψουψού ,....αλλά του επιφωνήματος και της χαζοχαρουμενιάς : ΑΑΑ τιιι κάνειςςςςς ΑΑΑΑΑΑΑ ,πώς είσαι ????? ΑΑΑΑΑΑΑ !!!!!!! :))))
φιλάκια boyrekaki !

στην αρχή νόμιζα οτι θα διαβάσω για νέο κατοικίδιο...νόμισα οτι ήρθε Τσίχλα στο παραθύρι σου ! :)))

VAD είπε...

Μη διαμαρτύρεσαι,βρε,συνηθης νεοελληνικός χαβαλες:))

happypepper είπε...

καλημερούδια!
δεν είναι φοβερό που όλοι διατείνονται ότι είναι ανεξάρτητοι και αντισυμβατικοί και τελικά κάνουν τα ίδια και χειρότερα;

Sulpice είπε...

@Nemo: Σωστός!!!! Και με γειά το βλογκ.
@monahikos likos: Παστή τσίχλα; Χμ!!! Δεν έχω δοκιμάσει το έδεσμα αλλά στο τσακ ήμουν να βάλω για φωτό το πτηνόν... (Υ.Γ. Θα προσπαθήσω..)
@VAD: Συμφωνώ. Αρκεί να μη γίνεται με κακία και με πολύ ξινισμένο ύφος.
@happypepper: Έτσι, έτσι... εγώ έχω αρχίσει να κυκλοφορώ με μπλογκάκι και να κρατώ και σημειώσεις για τις σωστές στάσεις.
@Ποδονίφτης: Εσύ παιδί μου... είσαι ανώδερο πλάσμα!!!

Coco είπε...

ξαφνικά θυμήθηκα ότι μερικές εκκλησίες της Ζακύνθου μοιάζουν με σαλόνια εποχής με μια έφεση στο γκρενά και το χρυσό

chat noir είπε...

Μην νομίζεις υπάρχουν και χειρότερα!!!!!......πιστεψέ με!!!!