Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Σκέψεις ενός περιπλανώμενου...

Ά! Τι ωραία που΄ναι να κάθεσαι στην λιακάδα. Χαλαρά, χωρίς έγνοιες και σκοτούρες. Έτσι, έτσι! Νοιώθεις άνθρωπος! Αυτή είναι ζωή! Luxe, calme et volupté, θα΄λεγαν οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Το καινούριο μου στέκι είναι καταπληκτικό! Ήσυχο, με αρκετή πρασινάδα για τα δεδομένα αυτού του τερατουργήματος που το λέμε Αθήνα και με class. Πίσω από το Γαλλικό Ινστιτούτο, ένα χώρο τέχνης και πολιτισμού. Και με αρκετή κίνηση. Δόξα σοι ο Θεός, δεν έχω παράπονο. Βλέπω τα πάντα: πεζούς, αυτοκίνητα και πολιτικούς. Όλα καλά. Κάθε μέρα, που λέτε, κάθομαι αραχτός και τους βλέπω όλους να περνάνε. Οι περισσότεροι αγχωμένοι, το κεφάλι κάτω, να κοιτούν συχνά πυκνώ το ρολόϊ τους. Χάζεμα να δείτε! Η απόλυτη πολυτέλεια για μένα!
Βέβαια, τώρα τελευταία είχα και κάτι δυσκολιούλες, κυρίως με το συσσίτιο. Αραίωσαν κατά πολύ οι διανομές- λόγω εκλογών; λόγω κρίσης; δεν ξέρω. Και έτσι και γω άρχισα να συγκαταλέγομαι ανάμεσα στα θύματα της οικονομικής κρίσης. Αλλά τα κατάφερνα. Δεν έτρωγα και σαν βασιλιάς αλλά ένα μικρογεύμα το εξασφάλίζα. Ευτυχώς που δεν είμαι εκλεκτικός, σαν μερικούς μερικούς -ονόματα να μη λέμε, υπολείψεις να μη θίγουμε. Έτσι χάρη στην πονοψυχία ορισμένων, κάθε μέρα είχα το κάτι τις μου.
Προχθές όμως ήταν μία από τις πιο δύσκολες μου μέρες. Είχα να φάω 2 μέρες και ένοιωθα αρκετή εξάντληση. Με κάποια δυσκολία, έφτασα στο παρατήριο μου (δεν το αφήνεις εύκολα αυτό). Αλλά τι είδα, μπροστά μου! Όραμα ήταν αυτό, οπτασία; Δεν πίστευα στα κατακίτρινα μάτια μου. Δάγκωσα την ουρά μου, δυό- τρεις φορές, για να ξυπνήσω. Αλλά, όχι, ήταν πραγματικό. Η εικόνα δεν άλλαξε. Μία γάτα πάνω σ΄ένα ποδήλατο, μία πανέμορφη μαύρη γάτα, να πεταλάρει και να το απολαμβάνει. Απίστευτο! Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο! Και τότε συνέβει το μοιραίο... Η άτιμη η πείνα την έκανε να μεταμορφώνεται σε ό, τι πιο γευστικό μπορούσα να φανταστώ: ένα ψητό μπούτι κοτόπουλο, ένα παϊδάκι αλλά και απλά ως γατάκι μου έκανε...Αίφνης, ξέχασα την γαλλική μου παιδεία και της όρμησα! Δεν άντεξα! Και όχι μόνο μία φορά, αλλά τρεις! Ω ναι, αμάρτησα! Παρανόμησα! Απαρνήθηκα τρις, ως ένας άλλος Πέτρος, την υπόσχεσή μου να σέβομαι τα άλλα τετράποδα γύρω μου! Όσο για κείνη, αρχικά δεν αντέδρασε. Αλλά μετά την τρίτη δαγκωνιά, φώναξε. Έβγαλε τέτοια φωνή που έβαλα την ουρά στα σκέλια και τράπηκα σε υποχώρηση...
Αλλά θέλω να με καταλάβει! Δεν το έκανα εγώ! Δεν είμαι έτσι! Η άτιμη η πείνα με ώθησε! Άσχετα αν οι άλλοι σκύλοι που το μα΄θαν ήρθαν και μου δώσαν συγχαρητήρια και μου πρότειναν να με συγκαταλέξουν στο ψηφοδέλτιο της κίνησης "Αδέλφια μας, σκύλοι, διεκδικείστε τους δρόμους και τα πεζοδρόμια τώρα". Εγώ θα συνεχίσω να κάθομαι εκεί, πιστός φύλακας της περιοχής.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στην μαύρη γάτα που ποδηλατεί...

3 σχόλια:

Coco είπε...

δηλαδή ο σκύλος που μ΄έφαε είναι και γαλλομαθής; και κείνο το "συχνά πυκνώ" ξέφυγε λόγω υποχρεωτικής εκπαίδευσης στο Σεν Πώλ;

φχαρστώ για την αφιέρωσις, λύθηκα στα γέλια!

Coco είπε...

μην το ξεχάσω
ο περιπλανώμενος
αποτελεί επιρροή απο τα μεσαιωνικά μυθιστορήματα ε; (χιχιχι)

Sulpice είπε...

@Coco: Οι σκύλοι είναι αγαθές ψυχές... και υιοθετούν εύκολα τις συνήθειες του χώρου που βρίσκονται... Αυτό πρέπει να το ξέρεις! Όσο για τον περιπλανώμενο... δεν απαντώ!