Σκέψεις καύσωνα

Καλημερούδια σας

Όλα τα παραμύθια, όπως μας τα παρουσίαζαν οι εκδόσεις για παιδιά, έχουν καλό τέλος. Πάντα τέλειωναν με το "Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα". Κάποια στιγμή όμως αναρωτήθηκα "Και μετά τι; Ποιό ήταν το τέλος όλων αυτών των γενναίων ηρώων και των όμορφων πλην όμως ταλαιπωρημένων κορασίδων οι οποίοι περνούσαν δια πυρός και σιδήρου μέχρι να βρουν την ευτυχία, να δικαιωθούν;" Θα μου πείτε:"Τι σε νοιάζει εσένα; Υπάρχει ένα καλό τέλος, τα παιδιά κοιμήθηκαν και τώρα τι θες;" Εγώ όμως εκεί, ανένδοτη τι απέγιναν; (Είναι και ο καύσωνας βλέπετε).

Σκεφτείτε λίγο το πιθανό τέλος τους. Αφήστε κατά μέρους αυτό που έχουμε μάθει και ταξιδέψτε με τη βοήθεια της φαντασίας σας και με τις επιδράσεις που έχουμε από την εποχή μας... Τι θα λέγατε αν η Σταχτομπούτα, μετά από κάποια χρόνια ευτυχισμένου γάμου με τον καλό της, ήθελε να το σκάσει από το σπίτι της μετά τη γέννηση του δεύτερου της παιδιού γιατί δεν άντεχε άλλο τον ωραίο πρίγκηπα της ο οποίος, ανεπιστρεπτί, δεν ήταν πια ωραίος και είχε καταντήσει ένας βαρετός υποχόνδριος; Και η Ωραία Κοιμωμένη να μην μπορεί να κάνει βήμα χωρίς τα ηρεμιστικά και τα υπνωτικά της γιατί μόνο αυτά μπορούν να την βοηθήσουν να επιστρέψει στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της, το Μεγάλο Ύπνο; Να μη σας πω για την Κοκκινοσκουφίτσα να έχει προτίμηση στους πολύ μπρυτάλ ώριμους άνδρες; Ο Παπουτσωμένος Γάτος να έχει γίνει ένα ρεμάλι και να καταλήξει βασικό συστατικό σ΄ένα εξωτικό πιάτο; Και άλλα πολλά. Σταματώ εδώ τις εικασίες γιατί η λίστα είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Βέβαια θα μου πείτε:" Γιατί χαλάς τη μαγεία; Αυτή είναι η γοητεία των παραμυθιών! Μ΄αυτά ταξιδεύουμε, ξεχνάμε τα προβλήματά μας." Και γω θα σας απαντήσω πολύ απλά: "Σίγουρα με αυτά μπαίνουμε σ΄ένα κόσμο μαγικό! Αλλά δεν σκεφτήκατε ποτέ το μετά; Μετά τι έγινε; Δε σας τρώει η περιέργεια; Και συν τοις άλλοις μη μου δίνετε και πολύ σημασία σήμερα. Έχει καύσωνα και ΖΕΣΤΑΙΝΟΜΑΙ!!!!!!! ΦΡΙΧΤΑ!!!! ΥΠΟΦΕΡΩ!!!! Και έτσι γράφω ασυναρτησίες.

Φιλάκια!!!

Για ένα τσιγάρο...

Καλημέρα σας!

Χθες το απογευματάκι, βρέθηκα μαζί την παρέα μου στο Διεθνή Αερολιμένα Ελ. Βενιζέλο για να ξεπροβοδίσουμε μία φίλη που έφευγε σ΄ένα μακρινό εξωτικό μέρος. Με το που κατεβήκαμε από το λεωφορείο, είδαμε αρκετό κόσμο να κάθεται στις "αναπαυτικές" (λέμε τώρα) καρέκλες έξω παρόλη την κουφόβραση και αρκετούς όρθιους. Η εκδοχή ότι όλη αυτή η λαοθάλασσα είχε μαζευτεί για να αποχαιρετήσει την φίλη μας αποκλείσθηκε σχεδόν αμέσως από τη στιγμή που παρατήρησα ότι όλοι κρατούσαν ένα τσιγάρο στο χέρι. Πιστεύω ότι είναι περιττό να σας πω ότι η καντίνα που βρίσκεται έξω είχε πάρα πολύ κόσμο! Αν και είδα όλα αυτά, εγώ ακάθεκτη ως παραδοσιάκη αιθεροβάμων, δεν έδωσα πολύ σημασία. Ακολούθησα τους άλλους και μπήκα μέσα σκεπτόμενη τον καφέ που θα έπινα με τη συνοδεία του βλαβερού, γοητευτικού όμως (προσωπική άποψη) τσιγάρου σ΄ένα χώρο διαμορφωμένο για καπνιστές (έτσι να είμαστε και τυπικοί). Εφόσον περιπλανηθήκαμε λίγο, δώσαμε τις βαλίτσες, είπαμε να πάμε για καφέ. Ως νομοταγής πολίτες (δεν ήμουν η μόνη που κάπνιζε) ρωτάμε έναν κύριο της Ασφάλειας που μπορούμε να καπνίσουμε... Μας λέει ευγενέστατα: "Στο καφέ που είναι στο ισόγειο". Ωραία λέμε. Έτοιμοι για χαλάρωση πήγαμε προς τα εκεί. Φτάνοντας τι να δούμε;

Ένας μικρός χώρος, με τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα και στάχτες που είχαν να καθαριστούν από το πρωί και ανθρώπους στοιβαγμένους ο ένας πάνω στον άλλο! Να μη μιλήσουμε για την ουρά που υπήρχε στο ταμείο, τον πανικό που δημιουργόταν ενίοτε στη σειρά για τον καφέ όταν κάποιος ευγενικός Έλληνας θεωρούσε πρέπον να παρακάμψει αυτούς που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους και ήταν και πριν απ΄αυτόν να πάρει τον πρώτο καφέ που ήταν στην ακτίνα του χεριού του, σκουντώντας τους άλλους και να τρέχει!

Η φίλη μου η Coco ήταν πιο αισιόδοξη από μένα εφόσον επέμενε ότι έπρεπε να υπήρχε και άλλο καφέ, κάπου μέσα στο αεροδρόμιο όπου θα μπορούσαμε να καπνίσουμε. Οι προσπάθειες ανέρευσης αυτού του παραμυθένιου κόσμου για μας τα ρεμάλια τους εξαρτημένους απέβησαν άκαρπες.

Και έτσι καθίσαμε εκεί, λέγοντας pardon, excuse-me για να πιούμε και μεις έναν καφέ (ακόμα επιμένω ότι δεν είναι καφές της παρηγοριάς). Χαλαρώνοντας, γύρισα και κοίταξα γύρω μου. Ο ένας ήταν στοιβαγμένος πάνω στον άλλο. Ούτε λαθρομετανάστες να ήμασταν!

Θα μου πείτε βέβαια, καλά να πάθετε, εσείς οι καπνιστές, ότι έτσι πρέπει να γίνει εφόσον είναι θέμα δημόσιας υγείας, πολλοί αργήσαν οι ταγοί μας να επιβάλλουν αυτά τα μέτρα, τι σου φταίνε οι μη καπνιστές κτλ. κτλ. κτλ. Όλα ωραία και καλά αυτά!

Αλλά και οι καπνιστές έχουν δικαιώματα! Δεν γίνεται να τους περιορίζουν σ΄ένα μικρό χώρο σαν είναι πρόβατα. Μ΄αυτό τον τρόπο δεν θα τους εξαναγκάσουν να σταματήσουν το κάπνισμα ή να το μειώσουν. Δεν είναι λύση αυτό! Και για να μην παρεξηγηθώ, δε ζητώ οι καπνιστές να μονοπωλήσουν τους δημόσιους χώρους, καταπιέζοντας τους μη καπνιστές.΄Οχι αυτό δεν είναι σωστό.... Αλλά έναν πιο ευπρεπή χώρο, αυτό ζητώ. Και δε χρειάζεται να είναι στο καλύτερο μέρος. Τουναντίον και στο υπόγειο αν θέλουν να μας παν, να μας παν!

Αν θέλουμε να σταματήσουμε κάτι, αυτό δεν μπορεί να γίνει με απαγορεύσεις! Μάλλον θα έχουμε αντίθετο αποτέλεσμα!

Υ.Γ. Α κάτι που ξέχασα! Οι μέσα καφετέριες που παλαιότερα έσφυζαν από ζωή και δεν μπορούσες να βρεις να κάτσεις, χθες είχαν κάποιους πελάτες και πολλά άδεια τραπέζια.

Αυτά, καπνισμένα φιλάκια!