Σκέψεις καύσωνα

Καλημερούδια σας

Όλα τα παραμύθια, όπως μας τα παρουσίαζαν οι εκδόσεις για παιδιά, έχουν καλό τέλος. Πάντα τέλειωναν με το "Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα". Κάποια στιγμή όμως αναρωτήθηκα "Και μετά τι; Ποιό ήταν το τέλος όλων αυτών των γενναίων ηρώων και των όμορφων πλην όμως ταλαιπωρημένων κορασίδων οι οποίοι περνούσαν δια πυρός και σιδήρου μέχρι να βρουν την ευτυχία, να δικαιωθούν;" Θα μου πείτε:"Τι σε νοιάζει εσένα; Υπάρχει ένα καλό τέλος, τα παιδιά κοιμήθηκαν και τώρα τι θες;" Εγώ όμως εκεί, ανένδοτη τι απέγιναν; (Είναι και ο καύσωνας βλέπετε).

Σκεφτείτε λίγο το πιθανό τέλος τους. Αφήστε κατά μέρους αυτό που έχουμε μάθει και ταξιδέψτε με τη βοήθεια της φαντασίας σας και με τις επιδράσεις που έχουμε από την εποχή μας... Τι θα λέγατε αν η Σταχτομπούτα, μετά από κάποια χρόνια ευτυχισμένου γάμου με τον καλό της, ήθελε να το σκάσει από το σπίτι της μετά τη γέννηση του δεύτερου της παιδιού γιατί δεν άντεχε άλλο τον ωραίο πρίγκηπα της ο οποίος, ανεπιστρεπτί, δεν ήταν πια ωραίος και είχε καταντήσει ένας βαρετός υποχόνδριος; Και η Ωραία Κοιμωμένη να μην μπορεί να κάνει βήμα χωρίς τα ηρεμιστικά και τα υπνωτικά της γιατί μόνο αυτά μπορούν να την βοηθήσουν να επιστρέψει στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της, το Μεγάλο Ύπνο; Να μη σας πω για την Κοκκινοσκουφίτσα να έχει προτίμηση στους πολύ μπρυτάλ ώριμους άνδρες; Ο Παπουτσωμένος Γάτος να έχει γίνει ένα ρεμάλι και να καταλήξει βασικό συστατικό σ΄ένα εξωτικό πιάτο; Και άλλα πολλά. Σταματώ εδώ τις εικασίες γιατί η λίστα είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Βέβαια θα μου πείτε:" Γιατί χαλάς τη μαγεία; Αυτή είναι η γοητεία των παραμυθιών! Μ΄αυτά ταξιδεύουμε, ξεχνάμε τα προβλήματά μας." Και γω θα σας απαντήσω πολύ απλά: "Σίγουρα με αυτά μπαίνουμε σ΄ένα κόσμο μαγικό! Αλλά δεν σκεφτήκατε ποτέ το μετά; Μετά τι έγινε; Δε σας τρώει η περιέργεια; Και συν τοις άλλοις μη μου δίνετε και πολύ σημασία σήμερα. Έχει καύσωνα και ΖΕΣΤΑΙΝΟΜΑΙ!!!!!!! ΦΡΙΧΤΑ!!!! ΥΠΟΦΕΡΩ!!!! Και έτσι γράφω ασυναρτησίες.

Φιλάκια!!!

Για ένα τσιγάρο...

Καλημέρα σας!

Χθες το απογευματάκι, βρέθηκα μαζί την παρέα μου στο Διεθνή Αερολιμένα Ελ. Βενιζέλο για να ξεπροβοδίσουμε μία φίλη που έφευγε σ΄ένα μακρινό εξωτικό μέρος. Με το που κατεβήκαμε από το λεωφορείο, είδαμε αρκετό κόσμο να κάθεται στις "αναπαυτικές" (λέμε τώρα) καρέκλες έξω παρόλη την κουφόβραση και αρκετούς όρθιους. Η εκδοχή ότι όλη αυτή η λαοθάλασσα είχε μαζευτεί για να αποχαιρετήσει την φίλη μας αποκλείσθηκε σχεδόν αμέσως από τη στιγμή που παρατήρησα ότι όλοι κρατούσαν ένα τσιγάρο στο χέρι. Πιστεύω ότι είναι περιττό να σας πω ότι η καντίνα που βρίσκεται έξω είχε πάρα πολύ κόσμο! Αν και είδα όλα αυτά, εγώ ακάθεκτη ως παραδοσιάκη αιθεροβάμων, δεν έδωσα πολύ σημασία. Ακολούθησα τους άλλους και μπήκα μέσα σκεπτόμενη τον καφέ που θα έπινα με τη συνοδεία του βλαβερού, γοητευτικού όμως (προσωπική άποψη) τσιγάρου σ΄ένα χώρο διαμορφωμένο για καπνιστές (έτσι να είμαστε και τυπικοί). Εφόσον περιπλανηθήκαμε λίγο, δώσαμε τις βαλίτσες, είπαμε να πάμε για καφέ. Ως νομοταγής πολίτες (δεν ήμουν η μόνη που κάπνιζε) ρωτάμε έναν κύριο της Ασφάλειας που μπορούμε να καπνίσουμε... Μας λέει ευγενέστατα: "Στο καφέ που είναι στο ισόγειο". Ωραία λέμε. Έτοιμοι για χαλάρωση πήγαμε προς τα εκεί. Φτάνοντας τι να δούμε;

Ένας μικρός χώρος, με τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα και στάχτες που είχαν να καθαριστούν από το πρωί και ανθρώπους στοιβαγμένους ο ένας πάνω στον άλλο! Να μη μιλήσουμε για την ουρά που υπήρχε στο ταμείο, τον πανικό που δημιουργόταν ενίοτε στη σειρά για τον καφέ όταν κάποιος ευγενικός Έλληνας θεωρούσε πρέπον να παρακάμψει αυτούς που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους και ήταν και πριν απ΄αυτόν να πάρει τον πρώτο καφέ που ήταν στην ακτίνα του χεριού του, σκουντώντας τους άλλους και να τρέχει!

Η φίλη μου η Coco ήταν πιο αισιόδοξη από μένα εφόσον επέμενε ότι έπρεπε να υπήρχε και άλλο καφέ, κάπου μέσα στο αεροδρόμιο όπου θα μπορούσαμε να καπνίσουμε. Οι προσπάθειες ανέρευσης αυτού του παραμυθένιου κόσμου για μας τα ρεμάλια τους εξαρτημένους απέβησαν άκαρπες.

Και έτσι καθίσαμε εκεί, λέγοντας pardon, excuse-me για να πιούμε και μεις έναν καφέ (ακόμα επιμένω ότι δεν είναι καφές της παρηγοριάς). Χαλαρώνοντας, γύρισα και κοίταξα γύρω μου. Ο ένας ήταν στοιβαγμένος πάνω στον άλλο. Ούτε λαθρομετανάστες να ήμασταν!

Θα μου πείτε βέβαια, καλά να πάθετε, εσείς οι καπνιστές, ότι έτσι πρέπει να γίνει εφόσον είναι θέμα δημόσιας υγείας, πολλοί αργήσαν οι ταγοί μας να επιβάλλουν αυτά τα μέτρα, τι σου φταίνε οι μη καπνιστές κτλ. κτλ. κτλ. Όλα ωραία και καλά αυτά!

Αλλά και οι καπνιστές έχουν δικαιώματα! Δεν γίνεται να τους περιορίζουν σ΄ένα μικρό χώρο σαν είναι πρόβατα. Μ΄αυτό τον τρόπο δεν θα τους εξαναγκάσουν να σταματήσουν το κάπνισμα ή να το μειώσουν. Δεν είναι λύση αυτό! Και για να μην παρεξηγηθώ, δε ζητώ οι καπνιστές να μονοπωλήσουν τους δημόσιους χώρους, καταπιέζοντας τους μη καπνιστές.΄Οχι αυτό δεν είναι σωστό.... Αλλά έναν πιο ευπρεπή χώρο, αυτό ζητώ. Και δε χρειάζεται να είναι στο καλύτερο μέρος. Τουναντίον και στο υπόγειο αν θέλουν να μας παν, να μας παν!

Αν θέλουμε να σταματήσουμε κάτι, αυτό δεν μπορεί να γίνει με απαγορεύσεις! Μάλλον θα έχουμε αντίθετο αποτέλεσμα!

Υ.Γ. Α κάτι που ξέχασα! Οι μέσα καφετέριες που παλαιότερα έσφυζαν από ζωή και δεν μπορούσες να βρεις να κάτσεις, χθες είχαν κάποιους πελάτες και πολλά άδεια τραπέζια.

Αυτά, καπνισμένα φιλάκια!

Να δούμε και μεις λίγο....

Γειά σας και πάλι...

Χριστός Ανέστη, πρώτα απ΄όλα! Τελικά κατάντησα να εμφανίζομαι όπως τα Spam στην μπλογκόσφαιρα, όπως εύλογα παρατήρησε η φίλη μου η Coco! Kαι τελικά έχει δίκιο ( σ΄αυτό και σε πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος!). Αλλά να... τους τελευταίους μήνες μ΄είχε πιάσει μία άρνηση να ανοίξω τον υπολογιστή μου. Έχοντας περάσει έναν αρκετά δύσκολο Μάρτη γιατί έπρεπε να υποστηρίξω το Διδακτορικό μου όπου εκεί ο υπολογιστής είχε γίνει η προέκταση των χεριών μου, μετά τον άφησα, τον παράτησα, τον εγκατέλειψα! Η κατάσταση μου έφτασε στο απροχώρητο και τότε σκέφτηκα να συμβουλευτώ τον έγκριτο ιατρό πάσης φύσεως καθηγητή Φον Μύλερ ( και το ΄υ' τραβηγμένο) όπου διέγνωσε ' κομπιουτερική' ή αλλιώς ΄υπολογιστική΄ κόπωση (πως λέμε ' εαρινή κόπωση'). Σύμφωνα με την αγωγή που μου πρότεινε θα έπρεπε να μην πιέσω τον ευατό μου και η επιθυμία να ασχοληθώ ξανά με τη συγγραφή (λέμε τώρα) θα έλθει από μόνη της. Και να΄την! Λέτε να είναι η Θεία Φώτιση; Δεν ξέρω!

Πάντως ο χώρος της Εκκλησίας και πιο συγκεκριμένα το εκκλησίασμα ήταν αυτό που με ώθησε να ξαναγράψω. Για να γίνω πιο σαφής, τη Μεγάλη Εβδομάδα, και πιο συγκεκριμένα τη Μεγάλη Πέμπτη, είπα να ικανοποιήσω και γω τη μαμά μου η οποία ως γνήσια ελληνίδα μάνα με προέτρεπε συνεχώς να πάω εκκλησία. Αλλά που εγώ! Ως γνήσια ελληνίδα κόρη της έλεγα ένα καλά και το άφηνα. Αλλά είπα να της κάνω το χατίρι, τη Μεγάλη Πέμπτη και μετά. Λοιπόν πάω στην εκκλησία η οποία ήταν σχετικά γεμάτη! Φυσικά με το απαραίτητο αξεσουάρ που απαιτεί η μέρα..... το καρεκλάκι. Μπαίνοντας, έκανα αναγνώριση χώρου. Εντάξει τα κεριά τα βρήκα εύκολα! Μετά έπρεπε να διαλέξω το κατάλληλο σημείο που να μην μ΄ενοχλούν αλλά επίσης και να μη θίξω το team των θεούσων που υπάρχουν στην ενορία μας και κατέχουν, θέλω να το επισημάνω αυτό, καίριες θέσεις. Έτσι μετά από σύντομη μελέτη του χώρου αποφάσισα να πάω στον γυναικονίτη.

Μέχρι εδώ καλά. Πάω βρίσκω μία γωνίτσα, κάθομαι. Παραδίπλα, βρίσκονταν δύο άλλες κυρίες που παρακολουθούσαν με ευλάβεια! Όλα καλά. Και να σου εκείνη τη στιγμή, καταφτάνει μία κυρία μιας κάποιας ηλικίας και προσπαθεί να μπει ανάμεσά μου και στην άλλη κυρία. Βλέπει ότι δεν χωράει και έτσι ως γνήσια ελληνίδα αρχίζει να σπρώχνει... Την κοιτάω περίεργα και εκείνη μελιστάλαχτα μου λέει: "Αν κάνουμε όλοι ένα βήμα πιο πέρα θα μπορέσουμε όλοι να δούμε..." και παρεισφρύει σπρώχνοντας. Και γω την κοιτάζω και αναρωτιέμαι: " Να δούμε τι; το θέαμα; Ποιό θέαμα; Σε εκκλησία βρισκόμαστε και όχι σε συναυλία των αδερφών Κατσάμπα!" Και άλλα ερωτήματα ήρθαν και φώλιασαν στο μυαλό μου... "Πόσο πλήρωσε για να δει;" Γιατί εγώ μπήκα δωρεάν, συν το ότι δεν υπήρχε face control. Μέχρι στιγμής! Εφ΄όσον είπε αυτά, συνέχισε να σπρώχνει ώσπου μπόρεσε να εγκατασταθεί κανονικά για να δεί, έχοντας κολλήσει εμένα στην κολόνα και την άλλη κυρία πάνω στην άλλη κυρία! Μετά το έκτο ευαγγέλιο, εξαφανίστηκε. Το θέαμα είχε τελειώσει. Τι να πω! Ήμαρτον!

Βέβαια, η περιπέτεια μου δεν τελειώνει εδώ! Την Μεγάλη Παρασκευή, είπα ακόμα μια φορά να ικανοποιήσω τη μαμά μου (αχ αυτές οι μαμάδες) και πήγα στην Αποκαθήλωση. Τη στιγμή που γινόταν η περιφορά, βλέπω από την άλλη πλευρά του ναού, τρεις μεσόκοπες κυρίες να διασχίζουν τον ναό και να έρχονται να θρονιάζονται μπροστά μου για να μπορέσουν να ρίξουν τα άνθη τους, νομίζω.... ήταν και πρωί. Βέβαια ακόμα μια φορά για να πετύχουν το σκοπό τους, έσπρωξαν ένα, δύο, τρία άτομα και με χάρη βρέθηκαν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή! Φοβερή τεχνική! Με την αποχώρηση του Ιερέος, εξαφανίστηκαν και αυτές ως δια μαγείας! Τι να πω!

Ευτυχώς στην Ανάσταση, όλα κύλησαν ομαλά, ομαλότατα! Περίμενα βέβαια να γίνω ο 13ος Απόστολος, αλλά μάταια. Η επιφοίτηση δεν μου ήρθε ακόμα....

ΕΤΙΚΕΤΤΕΣ

Η ζωή στην επαρχία εξελίσσεται ομαλά. Βέβαια δεν έχω ενσωματωθεί στην τοπική κοινωνία απόλυτα, και να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ: δεν αποτελώ γι΄αυτούς ένα έμπιστό τους άτομο μπροστά στο οποίο θα μπορούν να πουν ελεύθερα για τον ένα ή τον άλλο ή για να μιλήσουν για την κατσίκα του γείτονα που μπήκε ξανά πάλι στο χωράφι (σιγά που μ΄ενδιαφέρει αν και κάποιοι άλλοι θα έδιναν και τη ψυχή τους να μάθαιναν τα απόκρυφα της τοπικής κοινωνίας). Έτσι ζω μαζί τους έχοντας τυπικές σχέσεις. Ξέρουν ότι είμαι η κόρη του τάδε (τυγχάνει ο μπαμπάς να προέρχεται από την ελληνική ύπαιθρο) και τίποτα άλλο. ¨οταν συναντιόμαστε, χαιρετιόμαστε τυπικά και μετά ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του. Όμως υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι τυγχάνει να είναι και "τοπικοί" δημόσιοι λειτουργοί που με κοιτούν αφ΄υψηλού- λες και είναι δεν ξέρω ποιοί- και δεν καταδέχονται καν να μου απευθύνουν το λόγο και μόλις μετά βίας δίνουν την πληροφορία που τους ζητώ. Εκεί νοιώθω ότι έχω να κάνω τουλάχιστον με τον πρέσβη των ΗΠΑ!
Και έρχεται η στιγμή της αποκαλύψεως της ταυτότητας. Δηλαδή η στιγμή που μαθαίνουν τι δουλειά κάνω. Τότε έχουμε την μετάλλαξη: αποκτώ οντότητα, είμαι μία ευηπόληπτος πολίτης, αντάξια να με συναναστραφούν ("ω κύριε πρέσβη με κακομαθαίνετε!"). Η συμπεριφορά τους αλλάζει ριζικά. Δεν είναι πια αδιάφοροι, αντιθέτως είναι πάρα πολύ περιποιητικοί και θέλουν να με κατατοπίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο και το κυριότερο ΚΑΤΑΔΕΧΟΝΤΑΙ να με κοιτάξουν! Και όλα αυτά γιατί; Γιατί έμαθαν που είμαι, τι δουλειά κάνω. Λες και η δουλειά κάνει τον άνθρωπο!
Αυτό δε συμβαίνει μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς άλλους. Θα πρέπει δηλαδή να είσαι κάποιος (γενικά μιλάμε) για να σου μιλήσουν και να σου συμπεριφερθούν σωστά; Το γεγονός ότι είσαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, δεν αρκεί;
O tempores, o complex!

Δημόσιες υπηρεσίες και συμπάθεια

Αρχίζουν και με φτιάχνουν (ω! παρντόν) και μ΄αρέσουν οι δημόσιες υπηρεσίες στην επαρχία. Συνειδητοποίησα ότι τις τελευταίες εβδομάδες επιθυμώ να πάω σε δημόσιες υπηρεσίες. Με διασκεδάζουν αφόρητα και είναι πιο χαλαααααρές! Όχι ότι στην Αθήνα δεν είναι αλλά εδώ υπάρχει ειδικό καθεστώς γιατί όπως κάποτε είπε ένας "σεβάσμιος" δημόσιος υπάλληλος: " Εδώ μανδάμ έχουμε τους δικούς μας νόμους!".
Στην Αθήνα, οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν ο διάολος μου. Τις απέφευγα όπως ο όξω από΄δω το λιβάνι. Σερνόμουν για να φτάσω ως εκεί, μη σας πω ότι πάντα ανέβαλα να πάω, αν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Όμως εδώ που βρίσκομαι, συμβαίνει το αντίθετο. Βέβαια μη φανταστείτε ότι εδώ είναι ο παράδεισος του φορολογούμενου πολίτη. Είπαμε χαλαααρά! Δεν υπάρχει ουρά αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα εξυπηρετηθείς αμέσως . Περιμένοντας όμως στο γκισέ να δεήσει ο υπάλληλος να σου ρίξει μια ματιά μπορείς να δεις σκηνές απείρου κάλους. Π.χ. άτομα που κοιτάζουν με περιέργεια το καινούριο τους κινητό (αν είσαι στον ΟΤΕ) και να ρωτούν τον υπάλληλο, ο οποίος εμφανίζεται ως ο εγκέφαλος εκεί, κάτι σαν το σοφό των Ινδιάνων, κάτι σαν το Μωϋσή που κρατούσε τις πλάκες με τις 10 εντολές, πως μπορούν επιτέλους να στείλουν μήνυμα και MMS. Άλλοι έρχονται μέσα και φωνάζουν γιατί τους ήρθε φουσκωμένος λογαριασμός του ΟΤΕ και αναρωτιούνται γιατί, έχοντας διαγράψει από τον "σκληρό τους δίσκο" (δίσκος; ουγκ! τι είναι αυτό;) το γεγονός ότι ο αγαπημένος τους βλαστός μπορεί να έχει κάνει σύμβαση με το 090.... Οι υπάλληλοι στο ύψος τους. Με τις κοιλίτσες τους, ευηπόληπτοι και χωρίς να έχουν αποτινάξει το constipé (δυσκοίλιο) ύφος τους, απαραίτητο αξεσουάρ για έναν δημόσιο υπάλληλο και πόσο μάλλον για κάποιον που δουλεύει στην επαρχία τους δίνουν μία πλέον εμπεριστατωμένη (από παπαρολογίες, παρντόν ακόμα μια φορά) απάντηση και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Φαίνεται ότι τίποτα δεν τους πτοεί. Αγέρωχοι, ευθυτενείς όσο τους επιτρέπει η σεβαστή τους κοιλίτσα και απολαμβάνουν την δόξα τους. Όμως και αυτοί έχουν την αχίλλειο τους πτέρνα, το αδύνατο τους σημείο, χε χε. Και ποιο είναι αυτό; Το να τους λες "Καλημέρα" και να τους ευχαριστείς αφού τελειώσεις τη δουλειά σου. Σ΄αυτές τις δύο λέξεις κοκαλώνουν. Μη σας πω ότι "καταδέχονται" να κοιτάξουν να δουν ποιος το λέει αυτό. Η έκπληξη τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν βλέπουν ότι αυτές προέρχονται από κάποιον άγνωστο.
Αχ, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και πολύ δουλειά....

Χαμένη στη μπλογκόσφαιρα

Είναι να μην πάρω φόρα! Χα χα αστειεύομαι. Απλούστατα αυτό σκεφτόμουν όταν κατάφερα αισίως να γράψω και αυτό το δεύτερο post (χάρη στην ευρυζωνικότητα, χμ...). Λοιπόν χθες μπόρεσα και έκανα την ανάρτηση χάρη σ΄ένα Internet café. Βέβαια έπρεπε να διανύσω κάποια χιλιόμετρα για να φτάσω εκεί, όπως ο διψασμένος μέσα στην έρημο που περπατά να βρει την όαση αλλά ας είναι.
Η ατμόσφαιρα στο café δεν ήταν η πλέον ειδυλλιακή. Σε αντίθεση μ΄έναν τάφο, ακούγοντας απ΄αριστερά και δεξιά φωνές, βρισιές, αλλαλαγμοί από 16χρονα (ήταν η τιμητική τους μάλλον) τα οποία έπαιζαν πλέον εποικοδημιτικά παιχνίδια όπως το Call of Duty και άλλα παραμφερή με laser, σκοτωμούς, αίμα, βία... Την εξαίσια ατμόσφαιρα την συμπλήρωναν σκυλοτράγουδα που δεν τα ήξερε μήτε ο στιχουργός τους, να μην πούμε και ο/η αοιδός. Δεν έφτανε μόνο η ποιότητα του περιεχομένου αλλά επίσης και του ήχου τα οποία τα έκαναν να ακούγονται θεσπέσια σαν υλακές στ΄αυτιά μου. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι η υπεύθυνη μ΄έβαλε στο πιο σκοτεινό μέρος του μαγαζιού και εκεί μ΄άφησε χωρίς να ανάψει φώτα. Μπουουου... Θα μου πείτε γιατί δεν αντέδρασες; Γιατί ως γνήσια ΠΕ (περιορισμένης ευθύνης) αλλά κυρίως γιατί η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να μπω "άνετα και αβίαστα" στον Διαδίκτυο είχε παρουσιασθεί και όλα τα άλλα ήταν μικροπροβλήματα για μένα. Ένοιωσα ως μικρή θεά και έτσι αφαιρέθηκα. Αφού έκανα τις προβλεπόμενες δουλείτσες μου (έχω και πρόγραμμα παρακαλώ) αποφάσισα ν΄ασχοληθώ με την décoration του post μου. Εδώ και πολύ καιρό το σκεφτόμουν αλλά ένεκα της κακής σύνδεσης (ζήτω η ευρυζωνικότητα, είπαμε) και ένεκα των στοιχειωδών γνώσεων μου δεν το αποτολμούσα. Όμως χθες, η απόφαση πάρθηκε και έκανα ντου και μπήκα. Και ώ! τι θαύματα! Πολλών ειδών εφαρμογές. Φωτογραφίες, μηχανισμοί πληροφόρησης, παιχνίδια, αποφθέγματα, σύστημα να μετράς τις θερμίδες σου (δεν κατάλαβα πολύ την χρηστικότητά της, αλλά ας είναι...), βίντεο και άλλα πολλά. Το πολιτισμικό σοκ ήταν έντονο. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Ευτυχώς στο τέλος μπόρεσα να επιβληθώ στον ευατό μου και δεν κατάντησα το post μου σαν γύφτικο αυτοκίνητο όπου μπορείς να δεις πάνω στο ταμπλώ σεμέν-βελονάκι, κουκλάκια, αρκουδάκια, 2 σκυλάκια που κουνούν το κεφάλι τους με την παραμικρή κίνηση του αυτοκινητού, τη χαβανέζα που λικνίζεται και φυσικά το αυτοκόλλητο "η Παναγιά μαζί σου" και το "μπαμπά μην τρέχεις". Έτσι αρκέστηκα και έβαλα 3 μόνο gadgets (αν θυμάμαι καλά).
Πως σας φαίνονται λοιπόν; Πολύ θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας.
Φιλιά.

Ούτε ένα Mac...;

Καλησπέρα σας και χρόνια σας πολλά. Καλή χρονιά σε όλους μας κ΄ελπίζω να στρώσει αυτή η χρονιά γιατί δεν άρχισε καλά.
Από το Σεπτέμβρη, βρίσκομαι στην επαρχία, στην ελληνική ύπαιθρο που λέμε, ένεκα της εργασίας μου. Για να πούμε την αλήθεια δε με χαλάει καθόλου αυτό. Βέβαια κάνω τις απαραίτητες επισκέψεις στο "κλινόν άστυ" για να αναζωγονούμε και να "κουλτουριάζομαι" όπως λέει και μία συνάδελφός μου. Μέχρι στιγμής, η ζωή μου κυλά ήρεμα, ανεπαίσθητα και ειρηνικά μαζί με τα προβατάκια και τις κοτούλες και άλλα ζωάκια που συναντώ ενίοτε στο δρόμο μου.
Κατά καιρούς συμβαίνουν διάφορα ευτράπελα που κάνουν τη διαμονή μου διασκεδαστική όπως αυτό που συνέβη προχθές (αν θυμάμαι καλά). Για την ακρίβεια, άρτι αφιχθείσα από την πρωτεύουσα, έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες μου, σταμάτησα στο Πρακτορείο Τύπου (το οποίο τυγχάνει να είναι και Πρακτορείο ΚΤΕΛ - αθάνατε Έλληνα: μπορείς να συνδυάζεις πολλά πράγματα μαζί) για να πάρω λίγη πνευματική τροφή για το βράδυ, ούτως ειπείν εφημερίδα. Με το που βγαίνω από το αυτοκίνητο λοιπόν, με προσπερνούν δύο κοπέλες, σαν τα κρύα τα νερά που θα έλεγε και η θεία μου η Λουκρητία, και ακούω τη μία να λέει με εμφανή εκνευρισμό και εντελώς απαξιωτικά: " Μα καλά εδώ τίποτα δεν έχουν; Ούτε ένα Mac, ένα Everest, ένα Goody΄s; Θα πεθάνουμε της πείνας". Για να πω την αλήθεια έμεινα με το πόμολο στο χέρι ενώ αυτές αγέρωχες συνέχισαν το δρόμο τους. Ήμουν ήδη στο Πρακτορείο και χάζευα όπου να΄σου ξανά οι δυο δεσποινίδες να μπαίνουν μέσα και να ζητούν διακαώς ένα εισητήριο για να φύγουν για Αθήνα γιατί όπως δήλωσαν στον ιδιοκτήτη δεν μπορούσαν πια να μείνουν εκεί. Αφού αγόρασαν το εισητήριο, η μια τους απόφασισε να θέσει το καίριο ερώτημα στο μαγαζάτορα: " Καλά ένα Mac, ένα Everest, ένα Goody΄s δεν έχετε εδώ; Και άμα πεινάτε τι κάνετε; Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!" Πάλι εγώ έμεινα σύξυλη και αναρωτιόμουν για την εξυπνάδα τους. Ο μαγαζάτορας τις κοίταξε λίγο και στη συνέχεια έσκασε ένα γελάκι. Αυτή απτόητη και πολύ σοβαρή συνέχισε: "Πως μπορείτε και ζείτε εδώ; Νέκρα!" και με αυτό αποχώρησε ως μία αξιοπρεπής δεσποινίδα μέλος της βασιλικής οικογένειας των Αψβούργων. Ο μαγαζάτορας με κοίταξε και γω τον κοίταξα. Μόνο αυτό και από μέσα μου αναφώνησα: "Ήμαρτον!" Σε επαρχία βρισκόταν και όχι σε κανένα κοσμοπολίτικο μέρος! Και για να πω την αλήθεια έχει εξελιχθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχουν αυτά τα ταχυφαγεία. Εντάξει, ε καί; Υπάρχουν άλλα που προσφέρουν καλύτερης ποιότητας τροφές. Επιπλέον δε νομίζω η συγκεκριμένη να μεγάλωσε με όλα αυτά γυρώ της. Ούτε φαινόταν να ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας ( αν ήταν, δεν νομίζω να ερχόταν για vacances στην ταπεινή ελληνική επαρχία). Αλλά που μυαλό...!