Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

ΕΛΑ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ...

Οι διακοπές πέρασαν και όλοι οι κατεργάρηδες ξανά στον πάγκο τους. Λίγο δύσκολο αλλά τι να κάνουμε ένεκα της ανάγκης... Και να μαι ξανά στην Χαμούτζολαντ! Αυτό που παρατήρησα είναι ότι πρώτον η Θεία Φώτιση δεν ήρθε και φέτος (σιγά και την περίμενα) και δεύτερον η κατάσταση ορισμένων ανθρώπων δεν άλλαξε.... παραμένουν οι ίδιοι. Και δε θα μιλήσω εδώ για τους συμπολίτες μας που έχουν ανάγκη από την οικονομική μας συνεισφορά (αυτό είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν αλλάζει) αλλά από αυτούς που χαρακτηρίζονται από την κοινωνικότητά τους... όχι από την υπέρμετρή εκδήλωσή της αλλά αντιθέτως από την παντελή έλλειψή της.
Από τα μικράτα μας, μας έλεγαν ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν ή ζώον (δεν θυμάμαι ακριβώς τη ρήση και συγχωρείστε με για τυχόν λάθος) και ότι ευγενικό θα ήταν να χαιρετάμε τους γνωστούς που συναντάμε. Όλα ωραία και καλά είναι αυτά... αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική μερικές φορές. Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που σε γνωρίζουν, σε βλέπουν αλλά αντί να σου μιλήσουν βάζουν κάτω το κεφάλι, κοιτάζουν αλλού και σου μιλούν μόνο αν πέσουν πάνω σου ή αν τους κάνεις εσύ ένα νεύμα. Και τότε ακούγεται το θεϊκό: “Α τι κάνεις; Δε σε είδα; πως είσαι;” Μπλίαχ.
Το άλλο το ωραίο είναι όταν άτομα με τα οποία συναντιέσαι συχνά στα πλαίσια μιας παρέας, κάνεις μαζί τους βόλτες, στα πλαίσια αυτής της παρέας, τους είσαι παντελώς αδιάφορη και κάποια στιγμή μετά από μήνες σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λένε: “Έλα βρε παιδί! Που χάθηκες; Γιατί δεν πήρες κανα τηλέφωνο;” Και τότε τι να τους πεις;Ενα είναι σίγουρο! Ότι οι συγκεκριμένοι φωτίσθηκαν. Εκεί που καθόντουσαν αραχτοί στον καναπέ τους ένα φως ήρθε από το πουθενά και συνειδητοποίησαν την ύπαρξή σου και είπαν να πάρουν τηλέφωνο και να σου μιλήσουν λες και είσασταν φιλαράκια από το στρατό... Ε όχι!
Θα μου πείτε γιατί τόση ευαισθησία; για να είμαι ειλικρινής δεν παίρνω επί πόνου αυτή τη συμπεριφορά αλλά δεν μπορώ να την αποδεχτώ για λόγους ευγένειας. Έτσι απλά...
Φιλάκια