Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Καλημέρες

Καλημέραααααααα!

Είναι Σαββατοκύριακο.
Καιρός να χαλαρώσουμε, να κάνουμε κάτι για τον ευατό μας.
Να κλείσουμε τα κινητά μας και να ασχοληθούμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Να πάμε μια βόλτα, μια εκδρομή.
Η ζωή είναι πολύ μικρή.
Φιλιά.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Μεταμεσονύκτια ποίηση

Πριν από λίγο ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο, έπεσα πάνω στη μετάφραση ενός ποιήματος του Ζακ Πρεβέρ (γάλλος ποιητής, ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματά του είναι το Feuilles mortes), το οποίο το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Λοιπόν χμ, χμ: αρχίζω την απαγγελία..
ΤΙΤΛΟΣ : Βγαίνοντας από το σχολειό
Βγαίνοντας από το σχολειό μας
Συναντήσαμε
Ένα μεγάλο σιδηρόδρομο
Γύρω τριγύρω από τη γη μας
Σ΄ένα χρυσό βαγόνι
Και γύρω από τη γη μας
Συναντήσαμε
Τη θάλασσα να κάνει τον περίπατό της
Μαζί με τα κοχύλια της
Με τ΄αρωματισμένα της νησιά
Με τα ωραία της ναυάγια
Και με τους καπνιστούς της σολομούς
Και συναντήσαμε
Πάνω απ΄τη θάλασσα
Τ΄αστέρια που μαζί με το φεγγάρι
Με ιστιοφόρο ταξιδεύανε
Για Ιαπωνία
Κι ακόμα συναντήσαμε τους τρεις σωματοφύλακες
Που με τα χέρια γύριζαν
Τη μανιβέλα ενός μικρού υποβρύχιου
Κι εκείνο βυθιζότανε
Ψάχνοντας αχινούς
Κι όταν γυρίσαμε στη γη μας
Συναντήσαμε
Πάνω σ΄εκείνη τη γραμμή του σιδηροδρόμου
Ένα σπίτι
Που γύρω από τη γη όλο γύριζε
Και γύρω από τη θάλασσα
Και προσπαθούσε να ξεφύγει απ΄το χειμώνα
Που το κυνηγούσε
Αλλά εμείς πάνω στο σιδηρόδρομο
Αρχίσαμε να τρέχουμε να τρέχουμε
Πίσω από το χειμώνα
Ώσπου στο τέλος τον πατήσαμε
Κι έτσι το σπίτι πια σταμάτησε να τρέχει
Κι η άνοιξη που ήταν σταθμάρχης
Βγήκε και μας χαιρέτησε
Μας ευχαρίστησε
Και τότε τα λουλούδια όλης της γης
Βαλθήκανε να σπρώχνουν
Από παντού το σιδηρόδρομο
Κι εκείνος πια δεν ήθελε να προχωρήσει
Από φόβο μήπως τα πατήσει
Κι έτσι κι εμείς
Γυρίσαμε πια πίσω με τα πόδια
Γύρω τριγύρω από τη γη
Γύρω τριγύρω από τη θάλασσα
Και γύρω από τον ήλιο
Το φεγγάρι και τ΄αστέρια
Με τα πόδια
Και με τα πόδια και με τ΄άλογα και μ΄αυτοκίνητα
Και τέλος με ιστιοφόρα.
Ζ. Πρεβέρ, Θέαμα και ιστορίες
Και καλό ταξίδι!

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Δημοκρατικές διαδικασίες

Πόσο μ' αρέσουν οι δημοκρατικές διαδικασίες, δε λέγεται. Είναι τρομερή η αίσθηση να συμμετάσχεις σε ομάδες όπου κατόπιν συζητήσεως και περισυλλογής να παίρνονται δημοκρατικότητα κάποιες αποφάσεις. Φυσικά για να υπάρχει μία τάξη, έχουμε και ένα συντονιστή. Ο καθένας, ακόμα και ο συντονιστής μπορεί να προτείνει κάτι. Έτσι πολλές φορές, μπορεί να έχουν τεθεί τρεις, τέσσερις προτάσεις εκ των οποίων η μία να είναι του εισηγητή. Στη συνέχεια οι παρευρίσκοντες καλούνται να ψηφίσουν.
Τί γίνεται όμως όταν δεν ψηφιστεί η άποψη του τελευταίου; Μπορεί τίποτα , μπορεί και όχι. Είναι ενδιαφέρον οι αντιδράσεις ορισμένων συντονιστών που παρατηρούνται μέσα πάντοτε σε δημοκρατικά πλαίσια. Είναι καταπληκτικό να βλέπεις ν΄αλλάζουν όψη, να μιλούν εκνευρισμένα - αλλά εντελώς δημοκρατικά πάντα-, να ρωτούν για να επιβεβαιώσουν: " Είστε σίγουροι ότι υποστηρίζετε αυτή την πρόταση και όχι την άλλη (τη δική μου)". Και όταν το σύνολο, με δημοκρατικές διαδικασίες ας μην το ξεχνάμε, ψηφίζει την άλλη πρόταση, τα μούτρα τους, ας το πούμε σε απλά ελληνικά, φτάνουν ως το πάτωμα. Όλα αυτά εντελώς δημοκρατικά.
Άλλοι συντονιστές είναι πολύ πιο δημοκρατικοί. Μ΄ένα γλυκό χαμόγελο, στη μέση περίπου της συζητήσεως, εκεί που έχεις χαλαρώσει κάπως, σου λένε: "Πρέπει να συζητήσουμε και να πάρετε κάποιες αποφάσεις σ΄αυτά τα σημαντικά θέματα γιατί πρέπει και γω να πω στους ανωτέρους μας τις προτάσεις ΜΟΥ".
Τόση δημοκρατία που να χωρέσει....
ΖΗΤΩ Η ΕΥΡΥΖΩΝΙΚΟΤΗΤΑ
Πριν ένα ή δύο χρόνια, δε θυμάμαι πολύ καλά, υπήρχε μία διαφήμιση στην τηλεόραση, σε όλα μάλλον τα κανάλια για την ευρυζωνικότητα. Το μήνυμα ήταν ότι τώρα η Ελλάδα αλλάζει και όλοι οι Έλληνες (χα!) μπορούν να επικοινωνούν άνετα και χωρίς κανένα πρόβλημα από οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας και αν βρίσκονται. Είχα βαρεθεί να τη βλέπω. Πες πες με έπεισαν. Νόμισα πως ζούσα σ΄ένα σύγχρονο κράτος όπου δεν θα είχα πρόβλημα επικοινωνίας όπου και αν βρισκόμουν. Ωραία ως εδώ.
Εδώ και κάποιους μήνες είμαι υποχρεωμένη να βρίσκομαι για κάποιες μέρες μακριά από το κλινόν άστυ. Για να μη χάσω επαφή με την πρωτεύουσα αποφάσισα να κάνω μία σύγχρονη σύνδεση στην περιοχή που βρίσκομαι. Καλά έως εδώ. Ως ελληνίδα πολίτης πήγα στον ΟΤΕ όπου ζήτησα πληροφορίες για τα προϊόντα τους. Οι άνθρωποι εκεί, αρκετά ευγενείς, με διαβεβαίωσαν ότι θα είχα μία γρήγορη και σύγχρονη σύνδεση μέσα σε δύο μέρες. Αν και τους εξέφρασα τις αμφιβολίες μου, αυτοί ακάθεκτοι. Μα τι λέτε κυρία μου! Έχουμε εκσυγχρωνισθεί. Μην ανησυχείτε... Με όλα αυτά, είπα θαυμάσια. Κάνω την αίτηση και περιμένω. Και περίμενα, περίμενα, περίμενα.... Πέρασαν δύο εβδομάδες στην αναμονή (ή αναμουνή, όπως θέλετε πέστε το) και πέρασα ξανά από το ΄μαγαζάκι΄. Και ακούω το θεϊκό:"Μα δε μπορείτε να έχετε τη σύνδεση που ζητάτε γιατί το δίκτυο που περνάει μπροστά από το δρόμο σας (το τονίζω αυτό) είναι υπερφορτωμένο. Αν είσαστε σ΄ένα δρόμο παράλληλο ίσως να μπορούσαμε να σας δώσουμε." Εγώ άναυδη. Και ακούω το φοβερό:" Μα καλά ποιος δέχτηκε την αίτησή σας;" Για να πω την αλήθεια, χρειάστηκα κάποια λεπτά να συνέλθω... Και του απαντώ "εσείς". Και συνεχίζω από το ροζ συννεφάκι μου (ως πολίτης μιας Ευρωπαϊκής χώρας):"Και πότε θα βάλετε καινούριες γραμμές;" Ε εκεί είδα το βλέμμα του βοδιού. "Τι είπατε; Αυτό δεν προβλέπετε για αυτό το χρόνο". Θαυμάσια λέω ευτυχώς που ζούμε στην Ελλάδα της ευρυζωνικότητας. Όσο για τον ΟΤΕ, αυτός με έγραψε στην ευρεία του ζώνη.
Υ.Γ. Και τώρα τι κάνω; Την απλή "παραδοσιακή" γραμμή (πως λέμε παραδοσιακή συνταγή για χυλοπίτες). Αν εξαιρέσουμε τις μέρες που θέλω να πετάξω τον υπολογιστή στον τοίχο γιατί δεν μπορώ να μπω πουθενά, τις άλλες μέρες (τις καλές), στρίβω τσιγάρο, κάνω καφέ και ύστερα μπαίνω στο Δίκτυο και είμαι και ευχαριστημένη........ την ευρυζωνικότητά τους.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

To χαρτί

Από τις σημαντικότερες εφευρέσεις στην ιστορία του ανθρώπινου γένους είναι το χαρτί.
Καθημερινά έχουμε να κάνουμε με χαρτιά. Λογαριασμοί, χαρτονομίσματα, έγγραφα... Απαραίτητα για την κίνησή μας, την επιβίωση μας και φυσικά την δουλειά μας. Στο συγκεκριμένο τώρα τομέα, τα χρειαζόμαστε για να καταγράψουμε τις ανάγκες που έχουμε, παραδείγματος χάρη μέσα σ΄ένα γραφείο. Στη συνέχεια, αυτά τα χαρτιά προωθούνται στους προϊσταμένους.
Και τώρα ερχόμαστε στο προκείμενο. Μπορείτε να μου πείτε πως ορισμένοι έχουν το χάρισμα να τα εξαφανίζουν. Είναι φοβερό! Οι συγκεκριμένοι έχουν το χάρισμα ως άλλοι David Copperfield να εξαφανίζουν τα απαραίτητα χαρτιά για τη δουλειά τους μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αλλά δε σταματάμε εκεί. Η απώλεια του χαρτιού συνοδεύεται μαζί με απώλεια μνήμης, η οποία συνοψίζεται στη φράση:"Εγώ δεν έχω κανένα χαρτί τέτοιου είδους στα χέρια μου. Δεν ξέρω για τι μου μιλάτε!". Ουγκ!... Όπως θα έλεγαν οι φίλοι μας οι Ινδιάνοι. Αν μάλιστα συνεχίσει με δηλώσεις του στυλ: "Μα που είναι αυτό το χαρτί που το χρειαζόμαστε από την προηγούμενη εβδομάδα; Έπρεπε να το είχατε ήδη ετοιμάσει. Με απογοητεύσατε." Εκείνη τη στιγμή, τον πνίγεις ή δεν το πνίγεις; Ερωτώ. Στην αρχή εκνευριζόμουν, κατέβαλλα μεγάλη προσπάθεια να μη μιλήσω.. Τώρα πια όμως μου συμβαίνει κάτι άλλο, μου΄ρχεται να βάλω τα γέλια... και να τους πω: να΄το, .... θα' λεγα αν το βλεπα!
Φιλάκια.

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

It's time to start the music...

Να΄μαι και γώ στο χώρο του διαδικτύου. Πέρασε ένας χρόνος ήδη από τότε που άνοιξα το blog μου, μετά πολλών βασάνων ομολογουμένως. Όμως μετά από τρεις αναρτήσεις, σταμάτησα. Θ΄αναρωτηθεί κανείς γιατί; Έλα ντε... Μην σκεφτείτε ότι δεν είχα έμπνευση. Αντιθέτως... είχα αρκετή. Αλλά προτιμούσα το πιο παραδοσιακό τρόπο έκφρασης: χαρτί και μολύβι. Από τη μια κάτι ανόητα συμβάντα που με αποπροσανατόλιζαν και μου αφαιρούσαν και το παραμικρό ίχνος επιθυμίας ν΄αγγίξω τον υπολογιστή και από την άλλη η έλλειψη αρκετής πείρας για ν΄ασχοληθώ με το όλο σύστημα των μπλογκ με απέτρεψαν να συνεχίσω τις αναρτήσεις. Μη νομίζετε όμως ότι μετά από ένα χρόνο είμαι πια μία Διάνοια του Διαδικτύου. Καθόλου. Αλλά είπα να ξαναπροσπαθήσω. Έτσι...
Και ήρθε η στιγμή. It' s time to start the music, it's time to light the lights... όπως τραγουδούν τα αγαπημένα muppets... Και ότι ήθελε προκύψει.
Φιλιά. Και σας περιμένω...