Δημόσιες υπηρεσίες και συμπάθεια

Αρχίζουν και με φτιάχνουν (ω! παρντόν) και μ΄αρέσουν οι δημόσιες υπηρεσίες στην επαρχία. Συνειδητοποίησα ότι τις τελευταίες εβδομάδες επιθυμώ να πάω σε δημόσιες υπηρεσίες. Με διασκεδάζουν αφόρητα και είναι πιο χαλαααααρές! Όχι ότι στην Αθήνα δεν είναι αλλά εδώ υπάρχει ειδικό καθεστώς γιατί όπως κάποτε είπε ένας "σεβάσμιος" δημόσιος υπάλληλος: " Εδώ μανδάμ έχουμε τους δικούς μας νόμους!".
Στην Αθήνα, οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν ο διάολος μου. Τις απέφευγα όπως ο όξω από΄δω το λιβάνι. Σερνόμουν για να φτάσω ως εκεί, μη σας πω ότι πάντα ανέβαλα να πάω, αν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Όμως εδώ που βρίσκομαι, συμβαίνει το αντίθετο. Βέβαια μη φανταστείτε ότι εδώ είναι ο παράδεισος του φορολογούμενου πολίτη. Είπαμε χαλαααρά! Δεν υπάρχει ουρά αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα εξυπηρετηθείς αμέσως . Περιμένοντας όμως στο γκισέ να δεήσει ο υπάλληλος να σου ρίξει μια ματιά μπορείς να δεις σκηνές απείρου κάλους. Π.χ. άτομα που κοιτάζουν με περιέργεια το καινούριο τους κινητό (αν είσαι στον ΟΤΕ) και να ρωτούν τον υπάλληλο, ο οποίος εμφανίζεται ως ο εγκέφαλος εκεί, κάτι σαν το σοφό των Ινδιάνων, κάτι σαν το Μωϋσή που κρατούσε τις πλάκες με τις 10 εντολές, πως μπορούν επιτέλους να στείλουν μήνυμα και MMS. Άλλοι έρχονται μέσα και φωνάζουν γιατί τους ήρθε φουσκωμένος λογαριασμός του ΟΤΕ και αναρωτιούνται γιατί, έχοντας διαγράψει από τον "σκληρό τους δίσκο" (δίσκος; ουγκ! τι είναι αυτό;) το γεγονός ότι ο αγαπημένος τους βλαστός μπορεί να έχει κάνει σύμβαση με το 090.... Οι υπάλληλοι στο ύψος τους. Με τις κοιλίτσες τους, ευηπόληπτοι και χωρίς να έχουν αποτινάξει το constipé (δυσκοίλιο) ύφος τους, απαραίτητο αξεσουάρ για έναν δημόσιο υπάλληλο και πόσο μάλλον για κάποιον που δουλεύει στην επαρχία τους δίνουν μία πλέον εμπεριστατωμένη (από παπαρολογίες, παρντόν ακόμα μια φορά) απάντηση και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Φαίνεται ότι τίποτα δεν τους πτοεί. Αγέρωχοι, ευθυτενείς όσο τους επιτρέπει η σεβαστή τους κοιλίτσα και απολαμβάνουν την δόξα τους. Όμως και αυτοί έχουν την αχίλλειο τους πτέρνα, το αδύνατο τους σημείο, χε χε. Και ποιο είναι αυτό; Το να τους λες "Καλημέρα" και να τους ευχαριστείς αφού τελειώσεις τη δουλειά σου. Σ΄αυτές τις δύο λέξεις κοκαλώνουν. Μη σας πω ότι "καταδέχονται" να κοιτάξουν να δουν ποιος το λέει αυτό. Η έκπληξη τους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν βλέπουν ότι αυτές προέρχονται από κάποιον άγνωστο.
Αχ, έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και πολύ δουλειά....