Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Τα φοβερά μη



"Έμαθα γι΄αυτή την κίνηση από την φιλή μου του Coco η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μου προτείνει να γράψω και γω κάτι. Αρχικά η απάντησή μου ήταν αρνητική. Στην ερώτηση "μα γιατί δεν γράφεις κάτι;" Η απάντηση ήταν πολύ απλή. "Γιατί φοβάμαι".
Μετά απο αυτή την εκμυστήρευση, η λέξη αυτή άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό. Ξέρετε είναι από τις λέξεις που σε συνδυασμό με τα συναισθήματα που γεννούν τις μαθαίνουμε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας, οι περισσότεροι, και ζουν καταχωνιασμένες στα πιο βαθιά μέρη του εγκεφάλου μας. Έχουμε μάθει να ζούμε μαζί μ΄αυτές και γι αυτό δεν μας παραξενεύει ουδόλως όταν εμφανίζονται μπροστά μας. Μάς παραξενεύει μάλλον που βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ΄αυτές.
Ας σκεφτούμε πόσες φορές μας έχει καλλιεργηθεί η αίσθηση του φόβου και από πότε. Βέβαια όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο αλλά γεγονός είναι ότι όλοι φλερτάραμε μ΄αυτή την έννοια. Ας αναλογιστούμε πόσα "μη" έχουμε ακούσει στην μικρή μας ηλικία...
Μη βγεις έξω, θα σε αρπάξει κανά ξένος
Μη φας πολύ σοκολάτα γιατί θα σου πονέσει η κοιλιά
Μην μιλάς δυνατά, μην βάζεις δυνατά τη μουσική γιατί θα φωνάξει ο γείτονας, θα έρθει η αστυνομία...
Μην κάθεσαι εδώ, γιατί ενοχλείς και θα σε διώξουν...
Μην μιλάς στην τάξη γιατί θα σου βάλει τιμωρία ο δάσκαλος...
Και πόσα άλλα μη, μη, μη....
Σε συνδυασμό με έμμεσες απειλές, "αβλαβείς" στα πρώτα μας χρόνια... Πόσα και πόσα...
Με την πάροδο του χρόνου, κάποιοι μπόρεσαν να αποβάλλουν όλα αυτά... να σκεφτούν λογικά και να διώξουν με τον απήγανο αυτή την λέξη. Άλλοι όμως έμαθαν να ζουν μαζί. Τους στοίχειωσε και αν και μερικοί απ΄αυτούς ζουν σε τεράστια σπίτια, στην πραγματικότητα ζουν περιορισμένοι μέσα στο φόβο τους.
Μερικοί στάθηκαν τυχεροί. Πρυτάνευσε η λογική, ήρθαν σε επαφή με ανθρώπους χαλαρούς, άφοβους.... μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτά τα κακά φαντάσματα αλλά οι άλλοι..... Φυλακισμένοι στις ιδέες τους, προσπαθούν να τραβήξουν κι άλλους μαζί τους γιατί καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για την επιβίωσή τους. Μάλιστα μερικοί αυτοεπιβεβαιώνονται μέσω του φόβου των άλλων... σαν βαμπίρ! Αντλούν δύναμη, ρουφούν την επιθυμία για μια ελεύθερη ζωή απαλλαγμένη από τα πάντα.
Κι όμως τα πράγματα είναι απλά, πάρα πολύ απλά! Αλλά γιατί είμαστε ανίκανοι να το δούμε, να το καταλάβουμε; Κι αν το καταλαβαίνουμε τι κάνουμε; Μένουμε μαζί με τους φόβους μας ή τους ξεπερνάμε; Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε...

Αντε με τις υγείες μας και με τους φόβους μας!

Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο Φόβο".

14 σχόλια:

Rodia είπε...

Τέλειο ποστ! :)
Χαίρομαι πολυ που... δεν φοβήθηκες και το έγραψες!
..μιλαει για πράγματα που καθενας νομιζει οτι συμβαινουν μοναχα σε αυτον.. αυτη ειναι η αξια της προσωπικης εκφρασης.. να δυναμωνουμε μεσα απο την αναγνωριση και την αλληλεγγυη.. θα έγραφα σκέτο "αγαπη", αλλα η λεξη ειναι εξοστρακισμενη προσφάτως και παρεξηγήσιμη.. αυτο με ανησυχει: μηπως ο φοβος παιρνει τη θεση της σιγα σιγα σαν δυναμη συνενωσης των ανθρώπων.. π.χ. "ειμαι μαζι σου επειδη σε φοβαμαι, οχι επειδη το θελω και σε αγαπω" ή/και "ενεργω (ψηφιζω, ψωνιζω, κλπ) απο φοβο μη ξεχωρισω απο το κοπαδι και οχι επειδη μου αρεσει και με ευχαριστει"...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Όσο πιο πολύ απλώνει ο φόβος τόσο πιο απαραίτητη καθίσταται η χειραγώγησή του.

(Το σχήμα της αναφοράς στους πρώτους (παιδικούς φόβους μας) "έπαιξε" πολύ στα κείμενά μας.)

Ανώνυμος είπε...

είναι αλήθεια ότι το μεγαλύτερο έγκλημα το κάνουν οι ενήλικες προς τα παιδιά - είναι τόσο εύκολο να τα χαλιναγωγήσουν με τους μικρούς και ανόητους φόβους, όπως θέλουν να λένε και να νομίζουν, για να έχουν την ησυχία τους, που αρνούνται να σκεφτούν πόσο μεγάλη ζημιά μπορούν να κάνουν και, επιπλέον, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και ο φόβος δυσκολεύει τη ζωή τους οι γονείς και λοιποί κηδεμόνες αποποιούνται κάθε ευθύνη

Spy είπε...

Ο φόβος των "μη" μας είναι το "μη" της δύναμής τους. Πολύ καλή προσέγγιση.
Τα σέβη μου.

agrampelli είπε...

Να μια πολύ καλή προσέγγιση λοιπόν του πόσο πολύ τα "αθώα" μη παίζουν τον ρόλο τους στην ζωή μας και στους φόβους μας!

Sulpice είπε...

@Rodia: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Όντως ζούμε περιτριγυρισμένοι από τον φόβος τον οποίο κάποιοι καταφέρνουν να τον ανανεώνουν. Πράγματι η λέξη "αγάπη" είναι λέξη προς εξαφάνιση και αυτό συμβαίνει πιστεύω γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πια κινούνταιαπό συμφέρον και όχι από την επιθυμία να έρθουν σε επαφή με άλλους και να ολοκληρωθούν μέσα απ΄αυτούς. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας....

Sulpice είπε...

@Γιώργος Κατσαμάκης: Είδες πόσο καλή δουλειά κάναν; Αυτά τα "μη" μας καταδιώκουν ακόμα...

Sulpice είπε...

@euliekougia: είδες το παράλογο; Και στο τέλος ακούς και την καταπληκτική ερώτηση: "Μα γιατί φοβάσαι;"

Sulpice είπε...

@Spy: Ευχαριστώ πολύ... Και γω υποβάλλω τα σέβη μου σ΄αυτήν την θεσπέσια φωνή και στο Δημιουργού του κλιπ!

Coco είπε...

μια ζωή σφίξιμο! μερικοί όμως βρίσκουν το φτερό του Ντάμπο και πετάνε!


καλή συνέχεια!

Ποδονίφτης είπε...

"Φυλακισμένοι στις ιδέες τους, προσπαθούν να τραβήξουν κι άλλους μαζί τους γιατί καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για την επιβίωσή τους. Μάλιστα μερικοί αυτοεπιβεβαιώνονται μέσω του φόβου των άλλων... σαν βαμπίρ! Αντλούν δύναμη, ρουφούν την επιθυμία για μια ελεύθερη ζωή απαλλαγμένη από τα πάντα."

μου θύμησες ένα κείμενο για την ηδονή της γκρίνιας .....και κρατώ τη λέξη βαμπίρ .....πολλές σκέψεις μπουρεκάκι μου για ανάλυση ,να κανονίσουμε φιλολογική βραδιά ....με παϊδάκια :))))

τώρα ...χμμμ η αφεντιά μου έγραψε τη Δευτέρα ένα κειμενάκι με "μή "....εντελώς τυχαία !!!!!

ΑΠΟΛΛΩΝ είπε...

Αχ, να 'ξεραν πόσο πραγματικά κακό κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους, με όλα αυτά τα "μη" και τους φόβους που τους ενσταλάζουν στην ψυχή τους.

Τι βάσανο να τα κουβαλάς, πολλές φορές μέχρι το τέλος της ζωής.

Σας ευχαριστώ αγαπητή μου, γιατί μου θυμίσατε τα "μη" που δεν έχω πετάξει ακόμη από την ζωή μου !

Καλό σας βράδυ.

happypepper είπε...

Sulpisaki,
Σιχαίνομαι το φόβο και θέλω να τον περιφρονώ.
Στοχεύω επίσης στη ζωή με το λιγότερο φόβο.
Αν θυμάμαι καλά, ο Αναξίμανδρος έλεγε πως "ο κόσμος είναι μια γιγάντια δίνη που έχει στο κέντρο της το Φόβο"
Αρνούμαι να οδηγεί το τιμόνι της ζωής μου ο φόβος.
Και με απωθεί να βλέπω σε ανθρώπους γύρω μου να ζουν από φόβο και όχι από όνειρο.
Την καλημέρα μου.

chat noir είπε...

Πολύ ωραιό!!!!!!!Δυνατό κείμενο γεμάτο αλήθειες!!!!!!