Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Το έδρανο

Θυμάστε πως ήταν οι παλιές τάξεις; Από τη μιά πλευρά (το ένα στρατόπεδο, όπως το λέγαμε στο σχολείο μου) τα θρανία και κάτι "ταλαιπωρημένοι" μαθητές και από την άλλη (το αντίπαλο στρατόπεδο) ο πίνακας και η έδρα.
Ενίοτε, υπήρχε και μία διακοσμητική παρέμβαση. Η έδρα δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τα θρανία. Βρισκόταν πάνω σ΄ένα τετράγωνο έδρανο, έτσι ώστε και ο τελευταίος μαθητής να μπορεί να βλέπει τον δάσκαλο ή τον καθηγητή. Μερικές φορές αυτό το έδρανο δεν ήταν τετράγωνο αλλά ορθογώνιο και ήταν τοποθετημένο κατά μήκος του πίνακα. Το συγκεκριμένο μέρος ήταν χώρος ασύλου για πολλούς καθηγητές εφόσον καθόντουσαν εκεί και πραγματικά "βιδώνονταν" στην καρέκλα και δεν τον κουνούσαν μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Χώρος ύπνου για άλλους (ευτυχώς ήταν λιγοστοί) οι οποίοι επωφελούμενοι μίας γραπτής άσκησης συναντούσαν αυτομάτως τον Μορφέα.
Από την άλλη, ήταν χώρος μαρτυρίου για τους μαθητές οι οποίοι παρατάσσονταν για ν΄απαγγείλουν το μάθημα έχοντας απένταντι τους το γνωστό καρνέ (κόκκινο ή μαύρο συνήθως).
Γιατί όλα αυτά; Όχι δεν με κατέκλυσαν οι αναμνήσεις αλλά πολλές φορές όταν βλέπω κάποια εναπομείναντα έδρανα, μου΄ρχεται στο μυαλό κάτι που μου΄χε πει κάποτε ένας μαθητής μου. Θέλοντας να δει πως είναι η θέα "από ΄κει πάνω", είχε ανεβεί και μου είπε: "Τελικά πολύ εύκολα την ψωνίζει κανείς όταν βλέπει τον κόσμο από εδώ πάνω". Έτσι απλά.... και γω να μην έχω τι να του απαντήσω.
Πολλές φορές από τότε, μου έρχεται στο μυαλό αυτή η φράση. Και δεν έχει φυσικά σχέση μόνο με την τάξη. Αυτό το έδρανο, το συναντάμε παντού στην καθημερινή μας ζωή. Απτό ή νοητό... Όπου και αν κοιτάξεις υπάρχει και αυτός που βρίσκεται πάνω σ΄αυτά θεωρεί τον ευατό του παντογνώστη και σωτήρα. Πιστεύει ότι έχει την ελευθερία να παίρνει αποφάσεις για τους άλλους, να τους κατευθύνει εκεί που θέλει χωρίς καν να τους ρωτά γιατί αυτός ξέρει καλύτερα, να παίρνει ακόμα και κατασταλτικά μέτρα γιατί αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να διακρίνει τους κινδύνους που οι άλλοι δήθεν δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν.
Όμως όταν οι "κάτοικοι" της άλλης όχθης ξυπνήσουν για τα καλά, τι θα γίνει; Ε;

6 σχόλια:

mahler76 είπε...

βασικά το έδρανο ήταν ψιλά για να βλέπει ο επιβλέπει ο καθηγητής τους πίσω, συνήθως άτακτους, μαθητές. Ουφ πάει τελείωσε το καταραμένο το σχολείο και μακριά από εμάς.

Sulpice είπε...

Ναι αλλά αυτός που ήταν πάνω, την ψώνιζε...

happypepper είπε...

Sulpice,
το κείμενό σου υπέροχο.
Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά έχω και γω παιδάκια που μαστιγώνω.
Όταν γράφουν διαγώνισμα, αν με εκνευρίσει κάποιος, τον σηκώνω, του λέω "σήκω να δεις πως φαίνεστε όταν αντιγράφετε ή μιλάτε".
Συνήθως το συνειδητοποιούν και σταματάνε από μόνοι τους.
μ αρέσει ν αλλάζω συνεχώς θέση στην τάξη.
Θέλω να δείξω στα παιδιά ότι δεν είναι η θέση που κάνει το διδάσκοντα, αλλά η ικανότητά του να τους οδηγεί κάπου καλά.
Και μ αρέσει πολύ...

monahikoslikos είπε...

Ελπίζω να μην είναι πολύ ψηλό το έδρανο εκεί στα Παρίσια και σε ....χάσουμε.

Sulpice είπε...

@monahikoslikos: Α πα πα πα! Έχω πάρει διαζύγιο απ΄αυτό το έκτρωμα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Μην ανησυχείς....δε θα με χάσετε... εκτός και αν ο Νικολά μου κάνει καμμιά ενδιαφέρουσα πρόταση :Ρ

ποδονίφτης είπε...

θυμήθηκα μια Φιλόλογο στη 1η Γθμνασίου που καθόταν στο έδρανο (ποτέ δεν κρυβόταν πίσω απο την έδρα)και όπως μας έκανε μάθημα έβγαζε μερικές φορές τα βραχιόλια της και τα περιεργαζόταν με τα δακτυλά της ....εμείς την αγαπούσαμε πολύ και περιμέναμε να δούμε τι ταγεράκι θα φόραγε ,γιατί ήταν πολύ περιποιημένη -προσεγμένη στο ντυσιμό της...αλλά και στο μάθημα νιώθαμε όμορφα μαζί της καιένώ δεν ήμουν απο τις άριστες μαθήτριες ένιωθα την αγάπη της ,ένιωθα οτι με αγαπάει για μένα ,γι αυτό που είμαι και δεν επικεντρωνόταν μόνο στην επίδωση του μαθήματος........το ένστικτο των παιδιών δεν πέφτει ποτε έξω ....τι κι αν ανέβαινε στο έδρανο ?? ήταν τόσο αξιοπρεπής και καλή ....μόνο θετικά αισθήματα έχω...αντίθετα άλλοι καθηγητές που δεν πολυκαθοντουσαν στο ξύλινο έδρανο( ή που πιά δεν υπήρχε στα σχολεία έδρανο)...ήταν ''ξύλινοι ''ψυχικά..τυπικοί (ευτυχώς δεν έχω να θυμάμαι πολλούς)...ποτέ δε τους έβαλα στην καρδιά μου.......και η φιλόλογος του έδρανου πολύ χαμηλούς βαθμούς μου είχε βάλει ,αλλά την αγαπούσα και την αγαπώ γιατί ήταν Κυρία με Κ -Κεφαλαίο και ένιωθα στην αύρα της την αγάπη της !!!!!!....- ποδονίφτης-