Τα φοβερά μη

"Έμαθα γι΄αυτή την κίνηση από την φιλή μου του Coco η οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μου προτείνει να γράψω και γω κάτι. Αρχικά η απάντησή μου ήταν αρνητική. Στην ερώτηση "μα γιατί δεν γράφεις κάτι;" Η απάντηση ήταν πολύ απλή. "Γιατί φοβάμαι".

Μετά απο αυτή την εκμυστήρευση, η λέξη αυτή άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό. Ξέρετε είναι από τις λέξεις που σε συνδυασμό με τα συναισθήματα που γεννούν τις μαθαίνουμε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας, οι περισσότεροι, και ζουν καταχωνιασμένες στα πιο βαθιά μέρη του εγκεφάλου μας. Έχουμε μάθει να ζούμε μαζί μ΄αυτές και γι αυτό δεν μας παραξενεύει ουδόλως όταν εμφανίζονται μπροστά μας. Μάς παραξενεύει μάλλον που βρισκόμαστε αντιμέτωποι μ΄αυτές.

Ας σκεφτούμε πόσες φορές μας έχει καλλιεργηθεί η αίσθηση του φόβου και από πότε. Βέβαια όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο αλλά γεγονός είναι ότι όλοι φλερτάραμε μ΄αυτή την έννοια. Ας αναλογιστούμε πόσα "μη" έχουμε ακούσει στην μικρή μας ηλικία...

Μη βγεις έξω, θα σε αρπάξει κανά ξένος
Μη φας πολύ σοκολάτα γιατί θα σου πονέσει η κοιλιά

Μην μιλάς δυνατά, μην βάζεις δυνατά τη μουσική γιατί θα φωνάξει ο γείτονας, θα έρθει η αστυνομία...

Μην κάθεσαι εδώ, γιατί ενοχλείς και θα σε διώξουν...

Μην μιλάς στην τάξη γιατί θα σου βάλει τιμωρία ο δάσκαλος...

Και πόσα άλλα μη, μη, μη....

Σε συνδυασμό με έμμεσες απειλές, "αβλαβείς" στα πρώτα μας χρόνια... Πόσα και πόσα...

Με την πάροδο του χρόνου, κάποιοι μπόρεσαν να αποβάλλουν όλα αυτά... να σκεφτούν λογικά και να διώξουν με τον απήγανο αυτή την λέξη. Άλλοι όμως έμαθαν να ζουν μαζί. Τους στοίχειωσε και αν και μερικοί απ΄αυτούς ζουν σε τεράστια σπίτια, στην πραγματικότητα ζουν περιορισμένοι μέσα στο φόβο τους.

Μερικοί στάθηκαν τυχεροί. Πρυτάνευσε η λογική, ήρθαν σε επαφή με ανθρώπους χαλαρούς, άφοβους.... μπόρεσαν να ξεπεράσουν αυτά τα κακά φαντάσματα αλλά οι άλλοι..... Φυλακισμένοι στις ιδέες τους, προσπαθούν να τραβήξουν κι άλλους μαζί τους γιατί καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για την επιβίωσή τους. Μάλιστα μερικοί αυτοεπιβεβαιώνονται μέσω του φόβου των άλλων... σαν βαμπίρ! Αντλούν δύναμη, ρουφούν την επιθυμία για μια ελεύθερη ζωή απαλλαγμένη από τα πάντα.

Κι όμως τα πράγματα είναι απλά, πάρα πολύ απλά! Αλλά γιατί είμαστε ανίκανοι να το δούμε, να το καταλάβουμε; Κι αν το καταλαβαίνουμε τι κάνουμε; Μένουμε μαζί με τους φόβους μας ή τους ξεπερνάμε; Στο χέρι μας είναι να αποφασίσουμε...

Αντε με τις υγείες μας και με τους φόβους μας!

Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο Φόβο".

Δείτε περισσότερα εδώ: Φόβος. Ο Δούρειος Ίππος της Εξουσίας.

Θεοβρώμα....

Κάποιος κάποτε είπε:"Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη". Έτσι και μένα μ΄έπιασε μια μανία για σοκολάτα. Αρχικά, βρήκα δοκίμασα αυτήν:

ή αν προτιμάτε έτσι (πάντως το περιεχόμενο παρέμεινε το ίδιο γλυκό. Merci Nemo):



και μετά βρήκα αυτό το κουτάκι με την ωραία décoration και πιο ωραίο το περιεχόμενο:

και τότε μου ήρθε στο νου μου το Θεοβρώμα.... και μια ταμπέλα που είδα κάπου μέσα στους τροπικούς...

Και λίγες άχρηστες πληροφορίες για την περι ού λόγος:

* Ένας Ισπανός στρατιώτης έλεγε (μιλώντας για το ρόφημα) ότι ήταν πιο κατάλληλη να την πετάξουν στα γουρούνια, απ΄ότι να την παρουσιάσουν σε ανθρώπους και ότι δεν θα κατάφερνε ποτέ να την συνηθίσει, αν η έλλειψη του κρασιού δεν τον είχε αναγκάσει να την πίνει, για να μην υποχρεωθεί να πίνει πάντα νερό ( Εγκυκλοπαίδεια)

Και λίγο πιο κάτω, στο ίδιο έργο:" το να μην υπάρχει σοκολάτα στους Ισπανούς, σημαίνει το να βρεθεί ένας από μας (μιλώντας για τους Γάλλους) στην ίδια μίζερη κατάσταση του να μην έχουμε ψωμί.

Άντε με τις υγείες μας!

Κουπίιιιιιι.....

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την δουλειά σου, να εύχεσαι να΄ναι στεγνός ο δρόμος... Μπορεί να σας φαίνεται αστείο, αλλά είναι μια πολύ σοβαρή παράμετρος.

Χθες το πρωϊ, ξεκίνησα σαν καλή και ευσυνείδητη εργαζόμενη να πάω στην δουλειά μου. το γεγονός ότι είχε αρχίσει να βρέχει από τις 5 δεν με πτόησε καθόλου. Δεν ήταν πρωτόγνωρο το φαινόμενο. Αντιθέτως, εκεί που βρίσκομαι, υπάρχει μία μικρούλα διαφορά... Όταν αρχίσει να βρέχει ο Θεός, ξεχνά να σταματήσει! Αλλά anyway!
Eτσι μπήκα στο αυτοκινητάκι μου και βουρ! Καθ΄οδόν δεν συνάντησα ούτε Λαιστρηγόνες, ούτε Κύκλωπες μα ούτε και τον Κακό το Λύκο! Αντιθέτως είδα ότι τα αυλάκια που ήταν μεταξύ δρόμου και χωραφιών (ξέχασα να σας πω ότι ένα κομμάτι της διαδρομής μου είναι μέσα από την αγνή ελληνική ύπαιθρο) ήταν όχι μόνο γεμάτα αλλά φουσκωμένα. Δεν έδωσα σημασία και ακάθεκτη προχώρησα. Μετά από λίγο είδα ότι το νερό περνούσε από την άλλη πλευρά του δρόμου. Ούτε αυτό με πτόησε και συνέχισα. Φτάνοντας όμως στην είσοδο της πόλης βρέθηκα αντιμέτωπη με αυτό το θέαμα:

και αυτό:

Δεν ήταν το καινούριο Σπα, όπως καταλαβαίνεται. Αντιθέτως το ρέμα είχε φτάσει σε αυτό το σημείο:

και δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτή την πλευρά αλλά ξέφυγε και από την άλλη πλευρά (λίγο αργότερα)....

Έτσι είμασταν περικυκλωμένοι! Το γήπεδο τέννις που βρισκόταν δίπλα μας, είχε μετατραπεί σε μία μικρή πισίνα... πρακτικό θα έλεγα!

Εκείνη τη στιγμή, το αυτοκίνητο πήρε την απόφαση να σταματήσει στη μέση του δρόμου. Οι 3 απόπειρες να το βάλω εμπρός... μάταιες. Εν τω μεταξύ ήρθαν και άλλοι 2-3 οι οποίοι σταματούσαν και κοίταζαν μια το χείμμαρο, μια εμένα και μετά έφευγαν, χωρίς να μου δώσουν ένα χέρι βοήθειας. Για κάμποση ώρα, κάθισα και αγνάντευα το νερό στη μέση του δρόμου... Ευτυχώς, λίγο αργότερα κάποιοι μαθητές μου ήρθαν εκεί και το πήγαμε λίγο πιο πίσω γιατί σε λίγο το έβλεπα να μετατρέπεται σε γόνδολα.

Προσπάθησα να το βάλω μπρος ξανά, αλλά τπτις. Εν τω μεταξύ είχαν αρχίσει να μαζεύονται κάποιοι παππούδες για να εξετάσουν την κατάσταση. Αρχικά με κοίταζαν περίεργα, του στυλ "Τι δουλειά έχει αυτή η μουρλή πρωινιάτικα εδώ;" Αλλά εγώ απτόητη... στο ύψος μου.

Σε όλο αυτό το τουρλουμπούκι, η Πυροσβεστική φυσικά ήταν κοντά στον πολίτη. Ερχόταν :

και έφευγε. Αυτό πρέπει να έγινε 2- 3 φορές.Μετά από 3 ώρες, περίπου, το νερό υποχώρησε:

Ευτυχώς... Λίγο πιο μετά, βλέπω γραμματείς, φαρισαίους και τον δήμαρχο να έρχεται προς το μέρος μου... όχι για να με σώσει φυσικά αλλά για να εκτιμήσει την κατάσταση. Κάθισαν πάνω από την γέφυρα και με περισπούδαστο ύφος ανέλυαν τους λόγους της καταστροφής... για μέτρα όμως μιλιά.

Βέβαια κάποιοι προνοητικοί δημότες πήραν άμεσα και δραστικότατα μέτρα για την επόμενη πλημμύρα:

Τους βρίσκω σωστούς...

Με τις υγείες μας!!!


Υ.Γ. Κάποιες χρήσιμες συμβουλές:

1. Έχετε πάντα ένα βιβλίο μαζί σας ή ένα οποιοδήποτε άλλο έντυπο της αρεσκείας σας. Αν εγκλωβιστείτε πουθενά, τουλάχιστον να περάσει καλά η ώρα σας.

2. Ένα πακέτο μπισκοτάκια επίσης δεν θα ήταν κακή ιδέα (μην πω και καφέ). Ξέρετε, το διάβασμα ενίοτε ανοίγει την όρεξη.

Έτσι δεν θα βαρεθείτε ποτέ!

Κυριακή και τσίχλα...

Την περασμένη Κυριακή, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον κοινωνικό μου ιστό και δή στην ανανέωσή του.

Και τι εννοώ με αυτό;........ Είναι πολύ απλό! Για να μην χαρακτηριστώ ως η ακοινωνητή της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας μου, έπρεπε να παρευρεθώ σε μια κοινωνική εκδήλωση, και συγκεκριμένα βάπτισην, όπου έδινε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη της, ξαδέρφια, θείοι, θείες, ανήψια, να παρευρεθούν και να ανταλλάξουν νέα δια τον βίο τους. Επίσης όλοι αυτοί είχαν την δυνατότητα να έρθουν σε επαφή και με το άλλο σόι, το γνωστό ως συμπεθέρων....

Το μωρό, μία γλύκα, πράγμα το οποίο δεν μπορούσα να πω και για την υπόλοιπη ομήγυρη. Όχι ότι δεν υπήρχαν συμπαθής άνθρωποι αλλά οι περισσότεροι χαρακτηρίζονταν από μια ξυνίλα... αλλά δικό τους πρόβλημα.

Όμως για άλλο πράγμα θέλω να σας πω! Λοιπόν, εφόσον θαύμασα τον εσωτερικό χώρο, άρχισα και κοίταζα και τους υπόλοιπους προσκεκλημένους, οι οποίοι αναφωνούσαν με ιαχές κάθε φορά που έβλεπαν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, επιδιδόμενοι σε άκρατα κομπλιμέντα του στυλ "Αχ χρυσή μου! Τι κάνεις! Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε! (αυτό από την πλευρά των γυναικών, ενώ οι άνδρες ήταν πιο σοβαροί εφόσον είχαν αποφασίσει να διαφυλάξουν το στάτους της οικογένειας τους". Αυτό στην αρχή, αλλά άμα την απομάκρυνση του προσφιλές τους προσώπου και έχοντας ικανοποιήσει την περιέργειά τους, οι προσφιλής μου κυρίες γύριζαν στους ή στις συνοδούς τους και επιδίδονταν σ΄ένα κουτσομπολιό άνευ ορίων, μην υπολογίζοντας ούτε και τον ιερέα που κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες να επιβάλλει την ησυχία.... Ευτυχώς, ο Ύψιστος με απάλλαξε από αυτό το μαρτύριο και έτσι μπορούσα ανενόχλητη να παρακολουθώ...

Κάποια στιγμή επικράτησε μια ησυχία όχι γιατί σεβάστηκαν το χώρο αλλά γιατί κάποιες μανδάμ ανέλαβαν την αποκατάσταση της τάξης. Αρχικά με το επιφώνημα "σσσσ" και στην συνέχεια κατακεραυνώνοντας όποιον τολμούσε και να βήξει. Μέχρι εδώ, ωραία και καλά αλλά από μια στιγμή, όπου οι συγκεκριμένες αντιλήφθηκαν νέα πρόσωπα στην ομήγυρη τα οποία δεν ήταν καταχωρημένα στον σκληρό τους δίσκο, θεώρησαν καλό να πάρουν τις απαραίτητες πληροφορίες hinc et nunc ("εδώ και τώρα" ελληνιστί). Και χωρίς να ερυθριάζουν ουδόλως, άρχισαν τις ερωτήσεις στις διπλανές τους (τις οποίες στην αρχή είχαν επαναφέρει στην τάξη, επικαλούμενες την ιερότητα του χώρου) με διάστημα τριών λεπτών μεταξύ τους, κοιτάζοντας βέβαια το εν λόγω άτομο έτσι ώστε να έχουν και οπτική επαφή. Από τη στιγμή που είχαν ικανοποιήσει την περιέργεια τους, ξανάπαιρναν το ξινισμένο ύφος τους που πήγαινε με το μοντελάκι τους.

Εκτός από τις συγκεκριμένες μανδάμ, υπήρχαν και αιθέριες υπάρξεις με τουαλετίτσες, μίνιμαλ ως επί το πλείστον και το απαραίτητο αξεσουάρ τους..... μην φανταστείτε καμμία τσάντα τύπου Louis Vuitton ή Tous ή περίεργα σκουλαρίκια.... αλλά την τσίχλα! Ω ναι! Το απαραίτητο αξεσουάρ τους, όπως και ο κοινός παρανομαστής όλων αυτών των υπάρξεων ήταν η τσίχλα την οποία φρόντιζαν να την μασάνε εμφανώς έτσι ώστε όλοι να μπορούν να θαυμάσουν όχι μόνο τα κάλη τους (χάρη στις μινιμάλ ενδυμασίες τους) αλλά και την στοματική τους κοιλότητα! Υπήρχαν διαφορετικοί τρόποι μασήματος. Ο καθένας έχει τον τρόπο του, θα μου πείτε! Αλλά είτε την μασούσαν, με μία σχετική διακριτικότητα (λέμε τώρα), είτε "ευθαρσώς" όπως θα έλεγες ένας παλιός μου καθηγητής, υπήρχε ένα κοινό σημείο... όλες παρέπεμπαν στο συμπαθητικό τετράποδο, γνωστό ως αίγα, κοινώς κατσίκα. Με αυτά και με αυτά, ήρθε στο μυαλό μου αυτό που μου έλεγαν στο μάθημα των γαλλικών "Νe mastiquez pas comme des chèvres" (δηλ. μην μασάτε σαν κατσίκες). Τότε μου φαινόταν εξεζητημένο, αλλά τώρα πια καταλαβαίνω....Πάντως παρ΄όλα αυτά, το μοντελάκι, μοντελάκι όπως και το υφάκι, υφάκι.....ανώδερον, όπως αρμόζει σε μια δεσποσύνη που γνωρίζει τον κόσμο!

Άντε με τις υγείες μας

Υ.Γ. φωτό: ο τοίχος με τις τσίχλες

Oταν κοιτάς από ψηλα (μέρος 2ον)

Όταν έγραφα τον τίτλο του προηγούμενου μου ποστ, κάτι δεν μου πήγαινε καλά με τον τίτλο. Ανεβάζοντας τις πρώτες φωτογραφίες, όπως και αυτές, στο μυαλό μου μέσα ακουγεται η φωνή του Χατζή να τραγουδά το αεροπλάνο..... Ας είναι καλά ο καλός μου φίλος Nemo που επανέφερε το μυαλό μου σε τάξη.
Μην έχοντας καταφέρει ακόμα να αποτοξινωθώ από αυτό το ταξίδι, σας παραθέτω και κάποιες άλλες φωτό.... Αυτές είναι του Χίου (όπως τον λέγανε εκεί) από ψηλά... πάντα...

Όταν θα δεις από ψηλάαα....

Καλό χειμώνα! Με λίγες λήψεις από ψηλά!!!

Πριν λίγες μέρες, έκανα μία τακτοποίηση στη βιβλιοθήκη μου. Είναι μία σχετικά σύντομη δουλειά, αρκεί να έχεις στο μυαλό σου το στόχο, δηλαδή να τακτοποιήσεις τη βιβλιοθήκη... και όχι να παίρνεις ένα ένα το βιβλίο και να το ξεφυλλίζεις, να σταματάς στις τυχόν τσακισμένες σελίδες ή εκεί που έχεις γράψεις κάποιες σημειώσεις γιατί σ΄αυτή την περίπτωση, η τακτοποίηση μπορεί να πάρει μέρες, μην πω και χρόνια. Αν και είχα πάρει την απόφαση να είμαι "αμείλικτη" και να κρατήσω σκληρή στάση απέναντι στα βιβλία, δεν αντιστάθηκα και υπέπεσα στον πειρασμό του ξεφυλλίσματος. Έτσι ένα από τα βιβλία που με απασχόλησαν αρκετά ήταν η "Γη των Ανθρώπων" του Antoine de Saint-Exypéry και κυρίως η εισαγωγή του, ένα κείμενο απλό αλλά τόσο γλυκό και ανθρώπινο, που αν το λαμβάναμε υπόψη μας, τα πράγματα στη ζωή μας δεν θα ήταν τόσο περίπλοκα. Θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε στη διάθεση μας και να πάψουμε να ασχολούμαστε με ανούσια πράγματα. Και φυσικά να απολαύσουμε την κάθε στιγμή που ζούμε! Επιτρέψτε μου να σας το παραθέσω:

"Η γη μας μαθαίνει πολύ πιο πολλά απ΄όσα όλα μαζί τα βιβλία. Γιατί μας αντιστέκεται. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται μ΄αυτό που του αντιστέκεται. Μα για να το ζυγώσει χρειάζεται κάποιο εργαλείο. Ο χωριάτης με το μόχθο του ξεριζώνει λίγο λίγο κάποια μυστικά απ΄τη φύση και γίνεται παγκόσμια η αλήθεια που ξεσκλαβώνει. Έτσι και το αεροπλάνο, το εργαλείο αυτό των αιθέρων, ανακατώνει τον άνθρωπο με όλα τα προβλήματα που υπήρχαν από παλιά στη ζωή.
Έχω πάντα μπροστά μου την εικόνα της πρώτης νυχτερινής πτήσης μου στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα όπου χαμηλά αστραποβολούσαν σαν αστέρια τ΄ανάρια φώτα σκορπισμένα στην πεδιάδα.
Καθένα τους σημάδευε μέσα στον ωκεανό των σκοταδιών, το θαύμα μιας συνείδησης. Εκεί κάτω κάποιος διάβαζε, μετά αναπολούσε ή εμπιστευότανε τις εξομολογήσεις του σ΄ένα φίλο. Κάπου αλλού ίσως οι άνθρωποι βυθομετρούσαν το άπειρο ή έκαναν τους υπολογισμούς πάνω στο νεφελοειδή της Ανδρομέδας. Αλλού κάναν έρωτα. Κάπου απόμερα φέγγανε στον κάμπο αυτές οι φωτιές σαν να ζητούσαν να ξαναγεννηθούν. Ακόμα και ως τ΄απόμερα που βρισκόταν ο ποιητής, ο δάσκαλος, ο μαραγκός. Μα, ανάμεσα σ΄αυτά τα ζωντανά αστέρια, πόσα σβησμένα φώτα, πόσοι άνθρωποι που κοιμόντουσαν...
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να κάνεις όλα τούτα να ταιριάξουν. Πρέπει να δοκιμάσω να επικοινωνήσω με μερικά απ΄αυτά τα φώτα που φεγγίζουν από μακριά μέσα στον κάμπο." (μτφ. Νίκου Αθανασιάδη, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος)